Η μέρα που άλλαξε μια γενιά

Υπάρχει συχνά αυτή η ερώτηση και γίνεται συζήτηση για το τι είναι μια γενιά και πόσο κρατάει.
Είναι όταν περνάει αρκετός χρόνος ώστε να έχουμε διαφορά ηλικίας γονέα- παιδιού;
Είναι τα τριάντα χρόνια, όπως λένε κάποιοι;
Δεν ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω είναι πότε άλλαξε η δική μου γενιά.

Όλοι όσοι έχουν γεννηθεί στα 90s νομίζω με καταλαβαίνουν, είμαστε μια ιδιαίτερη ηλικιακή ομάδα γιατί τα έχουμε ζήσει όλα. Την ευημερία της δεκαετίας του 90, το ¨θαύμα¨ του χρηματιστηρίου και των ολυμπιακών αγώνων στις αρχές της χιλιετίας, την κρίση, τα μνημόνια, την πανδημία. Όλα.
Αλλά νομίζω ότι περισσότερο από όλα μας στιγμάτισε αυτή η μέρα.

Η 6η του Δεκέμβρη του 2008 είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Και παρά το σοκ που νιώσαμε όλοι εκείνη την μέρα (και τις μέρες που ακολούθησαν), έπρεπε να περάσει καιρός για να καταλάβω πόσο επιδραστική ήταν.

Μέχρι τότε υπήρχε μια ευημερία, ο δικομματισμός καλά κρατούσε με τον πράσινο ήλιο και την «ότι ήταν αυτό τέλος πάντων» στο σήμα της Νέας Δημοκρατίας να μάχονται μόνοι τους με σχεδόν γηπεδικούς όρους, και υπήρχε ένας ευγενής συναγωνισμός για το ποιος θα καταφέρει να σημειώσει το μεγαλύτερο σκάνδαλο (που δεν ήταν και λίγα).
Αλλά και ο κόσμος το ζούσε διαφορετικά.
Οι παχιές αγελάδες ήταν εκεί. Μπορεί οι πυρκαγιές στην Πελοπόννησο το προηγούμενο καλοκαίρι να ήταν ένα σοκ, αλλά και αυτό όπως και όλα τα άλλα προβλήματα (πόλεμοι, τσουνάμι, σεισμοί) ήταν ένας τηλεμαραθώνιος μακριά από την λύση τους. Αφού λεφτά υπήρχαν, ας τα δώσουμε στους λιγότερο τυχερούς.
Ούτε καν η αρχή της κρίσης στην Αμερική δεν έδειχνε να σοκάρει κανέναν, έτσι κι αλλιώς είχαμε πιο σοβαρά πράγματα να μας απασχολούν.
Μας προβλημάτιζε η κακή επίδοση της Καλομοίρας στην Γιουροβίζιον, η αποτυχία της εθνικής στο Γιούρο, το αν ο Αρναούτογλου έκανε νούμερα και θα συνέχιζε για Τρίτη σαιζόν και φυσικά η προαιώνια μάχη ανάμεσα σε emo και τρέντουλες είχε την τιμητική της στα δελτία (κυρίως στου ΣΤΑΡ).

Και μετά ήρθε εκείνο το βράδυ. Στην γιορτή του αδερφού μου το έμαθα από τους γονείς μου που το συζητούσαν, τις επόμενες λίγες μέρες τα γυμνάσια και τα λύκεια ήταν κλειστά και όταν επιστρέψαμε κάτι είχε αλλάξει. Οι συζητήσεις είχαν αρχίσει να αλλάζουν, πλέον μιλούσαμε για αυτό που έγινε γιατί μπορεί να είμασταν εμείς στην θέση του. Το σκεφτόμασταν αυτό. Ξεκινήσαμε έτσι και εμείς τις πρώτες αποχές, οργανωθήκαμε και αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε πορείες, ζούσαμε τότε τα δικά μας «Δεκεμβριανά». Οι μέρες τις αφθονίας όχι μόνο δεν ήταν μετρημένες, αλλά είχαν ήδη τελειώσει προ πολλού. Απλά εκείνες τις μέρες αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε.

Και από τότε περάσαμε πολλά, βγήκαμε πολλές φορές στους δρόμους.
Το ’10 και το ΄11 με τα μνημόνια, μετά με την υπόθεση του Φύσσα, του Ζακ και πιο πρόσφατα με τις υποθέσεις με την πανδημία, την πανεπιστημιακή αστυνομία και ότι άλλο φρούτο έχει προσπαθήσει να φέρει αυτή, οι προηγούμενες και σίγουρα οι επόμενες κυβερνήσεις.

Προφανώς όλη αυτή η ζύμωση δεν γίνεται σε μια μέρα, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μια μέρα ως την πιο επιδραστική της προηγούμενης δεκαετίας και την μέρα που στιγμάτισε μια γενιά για πάντα, τότε αυτή ήταν η 6 η Δεκεμβρίου του 2008.