Σιγμιότυπα από τη Συναυλία της Ορχήστρας του Κόκκινου Στρατού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια σύντομη αναφορά στη χτεσινή συναυλία της θρυλικής Ορχήστρας του Κόκκινου Στρατού στο ΣΕΦ. Και βασίζεται σε σημειώσεις από την αφήγηση μιας συντρόφισσας που βρέθηκε χτες στο Στάδιο, μας μετέφερε κάποιες από τις εντυπώσεις της, και την ευχαριστούμε θερμά για αυτό.

Τι σχέση μπορεί να έχει ένας κομμουνιστής, με έναν παλαιοημερολογίτη παπά, ένα Γλέζο και μέλη της ρωσικής μαφίας; Όλοι τους ήταν παρόντες, με το δικό τους διαφορετικό τρόπο, στο ΣΕΦ για τη χτεσινή  συναυλία της θρυλικής ορχήστρας του Κόκκινου Στρατού.

Έξω από το ΣΕΦ υπήρχαν πολλοί σύντροφοι με τα κουπόνια για την οικονομική εξόρμηση του κόμματος, ενώ μέσα στο στάδιο, πάρα πολλοί που φορούσαν μπλούζες με το σήμα της Σοβιετικής Ένωσης και περίμεναν -μάταια όμως- να ακούσουν στο τέλος τη Διεθνή, για να κλείσει η συναυλία με υψωμένες γροθιές, όπως στη γιορτή του κόμματος, την περασμένη Κυριακή. Πολλές φυσιογνωμίες εξάλλου ήταν οικείες και βασικά ίδιες, με την περασμένη βδομάδα, μόνο που ο κόσμος ήταν πολύ λιγότερος -κάπου κοντά στο μισό, ίσως και λιγότερος.

Αντ’ αυτού λοιπόν, είχαμε ευχαριστήριο μήνυμα σε μια σειρά ρωσικά μονοπώλια -μαφιόζους κατά το κοινώς λεγόμενο- που δραστηριοποιούνται και στη χώρα μας, για την οικονομική συμβολή τους στη διοργάνωση της συναυλίας.

Η ορχήστρα τραγούδησε πολλά γνωστά τραγούδια, που είναι οικεία στο ελληνικό κοινό, είτε γιατί έγιναν μελωδίες στο αντάρτικο, είτε γιατί είναι ένα είδος διεθνούς γλώσσας, που γίνεται κατανοητή σε όλους -δε χρειάζονται περσότερα. Η δική μας “Κατιούσα” ξεσήκωσε το κοινό, ενώ ακούστηκε σε άψογα ελληνικά και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη “Όταν σφίγγουν το χέρι…”.

Δυστυχώς όμως έμειναν απ’ έξω πολλά γνωστά τραγούδια, που περίμενε με λαχτάρα να ακούσει το κοινό. Εκτός από τον Ύμνο της Διεθνούς έμειναν δυστυχώς εκτός προγράμματος σπουδαία πολεμικά εμβατήρια, όπως το Πόλιουσκα Πόλε.

Όλο το πρώτο κομμάτι ήταν αφιερωμένο στον Κόκκινο Στρατό και τις μεγάλες στιγμές του που αποτυπώνονταν και σε βίντεο. Σε κάποιο από αυτά, με στιγμιότυπα από το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, φάνηκε το τρένο που μετέφερε το Στάλιν, τον ηγέτη της νίκης, ενώ φευγαλέα σε κάποια καρέ, ίσα που αχνοφαίνονταν κάποια σφυροδρέπανα και το λογότυπο της CCCP.

Ως συνοδευτικά υπήρχαν χορευτικά με τους κλασικούς Κοζάκους, ναύτες και χωριατοπούλες. Αλλά οι πολιτικές αιχμές ήταν λιγοστές και κατάλληλα λειασμένες -όσο μπορεί να γίνει αυτό με τα συγκεκριμένα τραγούδια- και έτσι, ευτυχώς που στο τέλος υπήρχαν κάποιοι σύντροφοι να μας υπενθυμίσουν την απεργία και να μας βάλουν στο κλίμα της, την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να την χτυπήσει.

Πολύ συγκινητική ήταν κι η αφιέρωση των “γερανών” στους συναδέλφους τους που χάθηκαν.
Αλλά όπως είπε η μητέρα μου, που τους είχε παρακολουθήσει και παλιότερα, σε καλύτερες εποχές, δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις. “Δεν έχουν πια πάθος, τραγουδούν και χορεύουν σαν επαγγελματίες”.

Θα μπορούσε επίσης να πει -και θα ήταν το ίδιο- πως: τραγουδούν και χορεύουν σα Ρώσοι. Δεν είναι πια Σοβιετικοί…
Κι ας τους θυμίζουν πολύ, και από εκεί αντλούν μεγάλο μέρος της συγκίνησης που προκαλούν οι συναυλίες τους.

Και μια γεύση με χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη συναυλία -έστω και αν δεν είναι σε πολύ υψηλή ανάλυση.