Ας κοιταχτούμε στον καθρέπτη της Κομμουνιστικής μας ανιδιοτέλειας!

Τα χρόνια που πέρασαν από την μεγάλη ανατροπή είναι πλέον 30. Μάθαμε να ζούμε χωρίς την «ευκολία»  του υποδείγματος – προτύπου. Κυρίως, όμως, η παγκόσμια εργατική τάξη υφίσταται τις βαριές συνέπειες μιας εξαιρετικά σημαντικής απουσίας: Αυτής του αντίποδα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και  της παγκόσμιας δικτατορίας του Κεφαλαίου.

Το κόστος για τους εργαζόμενους σε όλο την πλανήτη είναι ανυπολόγιστο, το ίδιο και τα κέρδη του Κεφαλαίου.

Τα «αντίγραφα», τα «σκονάκια» της θεωρίας  του Μαρξισμού ξεθώριασαν οριστικά. Αν ήταν έντιμοι οι «αναστοχαστές» της θα παραιτούνταν ανατρέχοντας στα θεμελιώδη της κοσμοθεωρίας που φέρει το όνομα του μεγαλύτερου διανοητή – ανθρωπιστή που γνώρισε ο κόσμος.

Ο διεθνής μεταρρυθμισμός – οπορτουνισμός δεν χρειάστηκε να ανατραπεί, απλά κατέγραψε την ιδεολογική του ανεπάρκεια. Σήμερα καταγράφει και την πολιτική του ανυπαρξία .

Η «Λογική των σταδίων» για το ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό, μαζί με την αντίστοιχη των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών έμεινε στα αζήτητα της ιστορίας. Ήταν άλλωστε από τα «άγραφα» του Μαρξισμού αλλά και της Λενινιστικής θεωρίας και πρακτικής που αναπόσπαστα τον συνοδεύει.

Ωστόσο, κάποιοι σύντροφοι εκεί στο ΚΚΕ, βάλθηκαν να μας απαλλάξουν από την «σκόνη του χρόνου». Και, πιστέψτε το, βρήκαν την άκρη και ξετύλιξαν ξανά το κουβάρι της Ιστορίας.

Το ΚΚΕ, είκοσι χρόνια τώρα αναγράφει (δεν ξαναγράφει ούτε αντιγράφει)  στα ντοκουμέντα του και τα Δοκίμια της Ιστορίας του κάτι μοναδικό. Θα  δανειστώ τα λόγια του Πανεπιστημιακού-Ιστορικού Γιώργου Μαργαρίτη: «Το ΚΚΕ αποτελεί σήμερα μια εντυπωσιακή εξαίρεση και το γεγονός αυτό από μόνο του είναι ένα πλεονέκτημα που δεν έχουν πολλοί».

Κανείς άλλος, θα συμπλήρωνα, χωρίς να διακινδυνεύω να χαρακτηριστώ από μεγαλοστομία .

Όσοι θεωρούν πως οι επεξεργασίες και οι αναφορές  του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στο παρελθόν του αποτελούν απλά και μόνο μια Ιστορική αποτίμηση, κάνουν τραγικό λάθος!

Το ΚΚΕ «σκάλισε» βαθιά στην ψυχή του με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Εκείνος ο Δεκέμβρης του ’44 έχει πάψει να αποτελεί πλέον μια βαθιά πληγή και αποτιμάται σαν αυτό που ήταν: Μια απόπειρα, στις αναλογίες της ταξικής πάλης της εποχής, προκειμένου να τεθεί και να λυθεί ένοπλα (πως αλλιώς;) το ζήτημα της Εξουσίας

Ο Δημοκρατικός Στρατός και όχι απλά ο «Ελληνικός Εμφύλιος πόλεμος»  ήταν επίσης μια μάχη εξουσίας με ολοκληρωτικά ταξικό χαρακτήρα.

Και αυτά πλέον το ΚΚΕ δεν τα «χαρίζει» στον παλαιό και νέο αναθεωρητισμό, δεν τα αποσιωπά δεν τα μοιράζει σε καμία «συν-ευθύνη»…

Το ΚΚΕ δεν μονολογεί! Σφύζει από αφοβιά, διαθέτει ιδεολογική πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια,  ανεξάρτητη σκέψη και βαθύτατο Μαρξιστικό στοχασμό.

Το ΚΚΕ δεν είναι σε αναζήτηση μιας «νέας ΕΔΑ», ούτε επιδιώκει καμία σύγχρονη επαφή με την σοσιαλδημοκρατία για κάποια νεο-ΕΔΑίτικη συμμαχία .

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν πρόκειται να ασχοληθεί με βλακώδεις «νεωτερισμούς» τύπου «απο-ανάπτυξη»  γιατί απλούστατα 8,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι πρέπει πριν απ’ όλα να τραφούν!

Ούτε θα εμπλακεί σε μια άθλια διαχειριστική προτασεολογία για το δήθεν Πράσινο New Deal των Παγκόσμιων και εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων .

Το ΚΚΕ ενδιαφέρεται για το κύριο που αφορά στην ταξική πάλη και αυτό δεν είναι άλλο από το ζήτημα της εξουσίας.

Ας ξεκαθαρίσουμε και δύο ακόμη ζητήματα:

Το ΚΚΕ όσο και όπως η εργατική τάξη αποτελεί τον ένα πόλο της σύγχρονης ταξικής πάλης, με την ίδια ακριβώς αναλογία αποτελεί το σημαντικότερο τμήμα  του ενός πόλου της Ιστορίας αυτού του τόπου.

Επιπλέον, και αυτό είναι μία σημαντική διαφορά, στην αντιμετώπιση αυτή δεν υπάρχει πλέον κανένα ενοχικό σύνδρομο του παρελθόντος.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, σήμερα ακόμη περισσότερο, έχει το χάρισμα να ακούει τον συνομιλητή του. Κάθε συνομιλητή, παρόντα η απόντα στα δύσκολα του 1991, όταν μέλη και στελέχη του έβγαλαν τα κάστανα από την φωτιά.

Η πραγματικότητα ευνοεί πάντα τους χαρισματικούς, μόνο που στο ΚΚΕ ακόμη και αυτή η έννοια έχει συλλογικό χαρακτήρα. Αυτό ακριβώς αφορά η απόφαση για το Κάλεσμα Συμπόρευσης της Κεντρικής του Επιτροπής.

Μερικοί σύντροφοι το σκέπτονται ακόμα!

Κάποιοι κουνάνε το δάχτυλο σ’ εκείνους που έμειναν όρθιοι στα πολύ δύσκολα της Ιστορίας τους Κομμουνιστικού κινήματος και ιδιαίτερα του ΚΚΕ.

Κάποιοι – κακό του κεφαλιού τους – θέτουν όρους και  όρια σε μια προσπάθεια να εκπροσωπήσουν την «συλλογικότητα» …του εαυτού τους!

Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη της Κομμουνιστικής μας ανιδιοτέλειας.

Ζούμε σε μια ακραία ταξική κοινωνία! Η Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν είναι και θα είναι πάντα συνυφασμένη με την ταξική πάλη, ποτέ δεν ήταν με κάτι έξω και πέρα από αυτήν!

Η εμπορευματική παραγωγή άγγιξε τα στενά όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος που την κρατάει «διασωληνωμένη» γιατί είναι απ’ τη φύση της (και την φύση) ξεπερασμένη.

Η αλλαγή του τρόπου παραγωγής με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό είναι πλέον επιτακτική – ιστορική αναγκαιότητα.

Η ανατροπή στην μορφή οργάνωσης ολόκληρης της κοινωνίας στο πολιτικό εποικοδόμημα αφορά το ΤΩΡΑ.

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν την κοινωνική επανάσταση για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Ο Δρόμος – αυτός ο υπέροχος μονόδρομος –  έχει χαραχτεί.

Και η Συμπόρευση με το ΚΚΕ σήμερα αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη γι’ αυτό!

Παναγιώτης Λαζαρίδης