Κώστας Γάκης – Συνέντευξη: Ο φόβος γίνεται εργαλείο για να γινόμαστε νωθροί και υπάκουοι!

Ο Κώστας Γάκης είναι πραγματικός θεατράνθρωπος, με πολλά ταλέντα. Αλλά η βασική αρετή του είναι ότι βάζει την τέχνη του στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, με σημαντικά έργα που έχουν πάντα κάτι να πουν και αφήνουν τους θεατές κάθε παράστασης γεμάτους και με αρκετή τροφή για σκέψη.

Η “Κατιούσα” μίλησε με τον Κώστα Γάκη με αφορμή την παράσταση “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό”, για το έργο, τις προεκτάσεις και τα μηνύματα που δίνει. Και αν μη τι άλλο, όπως ακριβώς και τα έργα του, η συνέντευξή του έχει κάτι να πει.

Τι σε οδήγησε στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου; Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για τον συγγραφέα του (Λουίς Σεπούλβεδα);

Επέλεξα αυτό το έργο εντελώς συνειδητά. Με συγκίνησε το πόσο επίκαιρο είναι σε σχέση με την καταστροφή της φύσης αλλά και με τα διαρκή τρυφερά μηνύματα του έργου ενάντια στο βάρβαρο σύστημα μέσα στο οποίο γεννιόμαστε.

Ο Σεπούλβεδα στη νιότη του ανήκε στον κύκλο του Προέδρου Αλιέντε και αυτό σφράγισε τη γεμάτη αγώνες ζωής του. Ένας από τους λόγους που αποφάσισα το 2017 να μετατρέψω το βιβλίο του σε θεατρικό έργο ήταν να μεταφέρω όλο τον αγώνα και την αγωνία της Χιλής που είναι και αγώνας όλης της ανθρωπότητας. Αγώνας 48 χρόνων ενάντια στο φασισμό του Πινοσέτ και τα αγκάθια που ακόμα επιζούν στη χιλιανή κοινωνία και αγώνας των ιθαγενών Mapuche να επιστρέψουν στα ιερά χώματα των προγόνων τους.

Θεωρείς ότι είναι ένα έργο που μπορεί να απευθυνθεί και σε παιδιά, λόγω των παραμυθικών στοιχείων που έχει, ή είναι αποκλειστικά για ενήλικες;

Είναι ένα θεατρικό έργο για όλη την οικογένεια. Στην αίθουσα έρχονται άνθρωποι κάθε ηλικίας από παιδιά ως πολύ μεγάλοι σε ηλικία θεατές. Θα έλεγα ότι είναι ένα έργο που μας βοηθά να νιώσουμε κάτι βαθύ, προγονικό, συλλογικό, γεμάτο κοσμοαλλαχτικά νοήματα. Γινόμαστε όλοι μαζί παιδιά και όλοι μαζί εμβαπτιζόμαστε σε αρχέγονα και βαθύτατα μηνύματα που μεταφέρει η παρήγορη ανάσα της Μάνας Γης.

Ποια είναι η απήχηση που έχουν τα μηνύματα του έργου στο κοινό;

Στις πρώτες μας αυτές 12 παραστάσεις έχουμε υπάρξει μάρτυρες σε πολύ συγκινητικές στιγμές. Μας υποδέχονται οι θεατές στο φουαγιέ με δάκρυα στα μάτια, με δηλώσεις που δείχνουν εσωτερική μετατόπιση, με διάθεση ανάληψης ευθύνης αλλά και πανέμορφα σχόλια στο βιβλίο εντυπώσεων.

Η παράσταση αναφέρεται στους «Γουίνκας», τους ανθρώπους που είναι ξένοι από την γη. Μήπως γινόμαστε όλοι Γουίνκας, ως ένα βαθμό, ζώντας σε αυτή την τσιμεντούπολη;

Σαφέστατα όλοι μας έχουμε αποξενωθεί από τη Μάνα Γη μέσα στις μεγάλες πόλεις της αποξένωσης. Ως εκ τούτου το έργο μας λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη μιας κάποιας επιστροφής στη ρίζα, στο φυσικό, στο οργανικό που ταυτόχρονα είναι και βαθύτατα πολιτικό και εξεγερτικό. Τα καλοκαίρια όλοι κοντά στη φύση, μέσα στα νερά, κάτω στα δέντρα, ακούγοντας τα πουλιά αισθανόμαστε ξανά ενωμένοι με ό, τι πιο βαθύ, αρχέγονο, ουσιαστικό, αγαπητικό μα και τόσο απλό. Μπορούμε να ξαναοργανώσουμε τις ζωές μας και αυτό που ζούμε ως “διακοπές” να γίνει πυρήνας της ζωής μας. Μόνο και μόνο η λέξη διακοπές είναι εξαιρετικά δηλωτική του τι ζούμε: διακόπτουμε τη ζωή μας στην πρέσα για να αναπνεύσουμε δύο εβδομάδες τον καθαρό αέρα της ελευθερίας. Αυτή είναι μια παράλογη εξίσωση. Πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσουμε και αναλόγως να δράσουμε.

Γιατί κάποιοι νιώθουν πως η οικολογική διάσταση είναι κάτι που δεν τους αφορά άμεσα;

Γιατί υπάρχει η ψευδαίσθηση μέσα στη γυάλινη σφαίρα που ζούμε ότι είμαστε ένα ανώτερο είδος το οποίο θα επιβιώσει επειδή διαθέτει το υπερόπλο της επιστήμης. Αν δεν επιστρέψουμε στο φυσικό τρόπο ζωής, αν δεν λάβουμε διδάγματα από τις φυλές που ζούσαν ανέκαθεν σε αρμονία με τη φύση δεν έχουμε μέλλον. Ο κορωνοϊός είναι ένα ακόμα μήνυμα της φύσης ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο.

Είδαμε σε μια πρόσφατη παράσταση, που ήταν η παγκόσμια ημέρα Αγάπης, μηνύματα για τον Ζακ και τις γυναίκες που πέφτουν θύματα κακοποίησης. Υπάρχουν κάθε φορά αντίστοιχα μηνύματα στο τέλος;

Στο τέλος κάθε παράστασης η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου με την οποία συνυπογράφουμε τη διασκευή δίνει τον τόνο των ημερών με έναν όμορφο από σκηνής επίλογο. Έτσι συνδέουμε την παράσταση με τους κατατρεγμένους και ξεριζωμένους της εποχής μας.

Μιλάμε και τραγουδάμε για τον Ζακ, τον Παύλο, τον Αλέξη, τις γυναικοκτονίες, την έμφυλη βία αλλά και για την εκμετάλλευση κάθε δυνάστη και κάθε εργοδότη ενάντια στους αδύναμους μέσα στο κοινωνικό σφαγείο του νεοφιλελευθερισμού που ζούμε.

Τι φοβάται περισσότερο ο κόσμος; Τους επαναστάτες ή τον δικό του φόβο -όπως αναφέρεται στο έργο;

Δεν ξέρω τι φοβάται πιο πολύ ο κόσμος. Ξέρω όμως πώς ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο φόβος αντί να σβήνει μέσα σε μια συλλογική, ελπιδοφόρα, και ανοιχτόψυχη αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, μεγεθύνεται και εργαλειοποιείται ώστε να μας απομονώνει και να μας κάνει όλο και πιο υπάκουους όλο και πιο νωθρούς.

Κι αν είναι οι πληγές μας ανοιχτές, θα βγούμε τελικά νικητές;

Χαίρομαι που μου κάνετε μια τέτοια ερώτηση, γιατί αυτή είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου ατάκες στο έργο. Με αυτή την υπέροχη φράση κλείνει κάθε συνάντηση των Ανθρώπων της Γης, των ιθαγενών της Νότιας Χιλής. Είναι μια φράση γεμάτη δύναμη, γεμάτη σφρίγος. Δεν αναφέρεται φυσικά σε μια νίκη που ισούται με επιβολή μέσω της βίας. Αναφέρεται στη νίκη των Ανθρώπων της Γης που επιστρέφουν στις πατρογονικές εστίες ως πλάσματα που ανήκουν οργανικά στο φυσικό περιβάλλον. Η νίκη στην οποία προσβλέπουν είναι η νίκη της αρμονίας του φυσικού τρόπου ζωής απέναντι στον παράλογο καλπασμό του αδηφάγου κέρδους, Η νίκη της αριστεράς στη Χιλή μετά από 48 χρόνια εμφανούς ή ύπουλου πινοσετισμού είναι μια πρώτη ανάσα όλης της ανθρωπότητας που ξεκινά και πάλι από τη Λατινική Αμερική.

Ως πότε θα ανεβαίνουν οι παραστάσεις στο θέατρο ΑΛΦΑ/Ληναίος – Φωτίου;

Θα συνεχίσουμε δυναμικά. Όπως σας είπα πριν έχουμε παίξει μόλις 12 παραστάσεις. Ακόμα μπουσουλάμε!! Όσο υπάρχουν θεατές σαν κι αυτούς που μας στήριξαν σε αυτό το πρώτο και τόσο ελπιδοφόρο ξεκίνημα τόσο θα επιμένουμε απέναντι στο Πολυτεχνείο στο δρόμο αξιοπρέπειας και κοινωνικών αγώνων που χάραξαν ο Στέφανος Ληναίος και η Έλλη Φωτίου στο ίδιο σημείο της πόλης από τη χούντα των συνταγματαρχών μέχρι και λίγα χρόνια πριν, σχεδόν μισό αιώνα.

Ποια είναι τα σχέδια για τη συνέχεια;

Θα ταξιδέψουμε με τον “Σκύλο” μας σε Πάτρα, Ηγουμενίτσα και Θεσσαλονίκη και όπου αλλού μας καλέσουν. Γιατί το μήνυμα της παράστασης πρέπει να μεταδοθεί παντού σαν φωτιά. Επίσης δυο άλλες παραστάσεις μου έχουν ήδη αρχίσει το ταξίδι τους: Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου που είναι sold out στο ΔηΠεΘε στη Λαμία με πρωταγωνιστές τον Θανάση Τσαλταμπάση, το Νίκο Ορφανό και τη Μαρία Παπαφωτίο,υ αλλά και η μουσική παράσταση που έχω σκηνοθετήσει “Μουσική για ένα βιβλίο” με τον Φίλιππο Πλιάτσικα να μοιράζεται σελίδες από το νέο του μυθιστόρημα δίπλα δίπλα σε αγαπημένα τραγούδια του!

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παράσταση “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό” κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ, στο Θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου, στην οδό Πατησίων (28ης Οκτωβρίου 37), απέναντι από το Πολυτεχνείο.

Ένα θεατρικό έργο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά, σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει, όσο και να τη κακομεταχειριζόμαστε.

Ένα έργο – φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.

Ταυτότητα παράστασης       
Κείμενο: Λούις Σεπούλβεδα

Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης

Διασκευή: Κώστας Γάκης, Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: η ομάδα

Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης

Ερμηνεύουν: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου

Σύνθεση Body Percussion – Tap : Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη
Σκηνικές κατασκευές : Στέφανος Λώλος

Στο ρόλο του Σκύλου ο Κώστας Γάκης

Διάρκεια 80΄

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος)

Η προπώληση θα πραγματοποιείται ηλεκτρονικά: viva.gr