Ο αγγελικός κόσμος της «Pfizer» και του κ. Άλμπερτ Μπουρλά
Τέτοιαν αγιοποίηση στην Ελλάδα ούτε στον ύπνο του δεν θα μπορούσε ίσως να τη φανταστεί ο συμπατριώτης μας εκείνος που ανεβαίνοντας πέντε-πέντε και δέκα-δέκα τα σκαλιά του κορυφαίου διεθνώς αμερικανικού φαρμακευτικού ομίλου «Pfizer» έφτασε στα διοικητικά Ιμαλάιά του στο μέγαρό του στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Να λοιπόν που είναι ψέμα πως κανένας δεν αγιάζει στον τόπο του!
Του Ορέστη Μουσούρη
Τέτοιαν αγιοποίηση στην Ελλάδα ούτε στον ύπνο του δεν θα μπορούσε ίσως να τη φανταστεί ο συμπατριώτης μας εκείνος που ανεβαίνοντας πέντε-πέντε και δέκα-δέκα τα σκαλιά του κορυφαίου διεθνώς αμερικανικού φαρμακευτικού ομίλου «Pfizer» έφτασε στα διοικητικά Ιμαλάιά του στο μέγαρό του στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Αναφερόμαστε φυσικά, χωρίς να υπεισερχόμαστε σε προσωπικές αξιολογήσεις, παρά μοναχά σε επιχειρηματικές και στην ατμόσφαιρα περί αυτόν στην οποία συνεισφέρει, στον κ. Άλμπερτ Μπουρλά.
Το CNN και τα κάθε λογής έντυπα-σάλπιγγες της καπιταλιστικής τάξης στις ΗΠΑ έχουν ασφαλώς τους δικούς τους λόγους να τον εκθειάζουν ως φωτεινή απόδειξη της αμερικανικής ισχύος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, μα τουλάχιστον στην Ελλάδα τα παλαιότερα και πρόσφατα ακόμη πεπραγμένα του αμερικανικού φαρμακευτικού ομίλου «Pfizer» θα δικαιολογούσαν, αν μη τι άλλο, κάποιαν επιβαλλόμενη φειδώ, αντί ανιστόρητων κιόλας εγκωμίων.
Με τόσα και τόσα λιβανιστήρια που δίκην ιερέων τού κάνουν κάθε τόσο σε εκπομπές επί εκπομπών και σε δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων για κάποιο υποτίθεται θεάρεστο έργο, δεν απομένει παρά η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος να τον ανακηρύξει Άγιο σε μιαν από τις επόμενες συνεδριάσεις της. Όσιο, που ενδεδυμένος με τα χρυσοποίκιλτα ασκητικά άμφια της «Pfizer» καταπολέμησε όσο κανείς Έλληνας μπίζνεσμαν τη μεγαλύτερης διάρκειας «επιδημία» που ανίατα πλήττει εδώ και πολλά χρόνια με σφοδρή ένταση την ελληνική κοινωνία, πέραν βεβαίως της επιδημίας του κορονοϊού Covid-19 που πλήττει όλον τον πλανήτη. Από τη θέση του κορυφαίου μάνατζερ της «Pfizer», μας λένε, καταπολεμά την «επιδημία» της ανεργίας και του καταποντισμού βέβαια των συνδικαλιστικών και άλλων εργατικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα, αφού στη Θεσσαλονίκη η τρανή «Pfizer», υπό τη φωτεινή ηγεσία του στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ, αναπτύσσεται επενδυτικά.
Δεν ακούμε λέξη, καθώς θαρρείς και «οι καμπάνες πληρωμένες κάνουνε σαν βουρλισμένες» κατά πως λένε κάποιοι σατιρικοί σολωμικοί στίχοι, για το ότι η πρωτότοκη κόρη του αμερικανικού ομίλου στην Ελλάδα έχει συνδυάσει το όνομά του και με μια πολύ σπουδαία φάση για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Εννοούμε, πριν απ’ όλα, τη φάση με το κλείσιμο του μεγάλου εργοστασίου που ο φαρμακευτικός αυτός κολοσσός είχε φτιάξει επί Χούντας λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα με όλα τα σκανδαλώδη προνόμια του ν. 2687/1953 για την «προστασία» του ξένου κεφαλαίου. Τότε, πράγμα που περιέργως δεν έχει θυμηθεί σε καμιάν από τις αμέτρητες συνεντεύξεις του σε ελληνικά ΜΜΕ, η φτιαγμένη στην Αθήνα τον Μάιο του 1960 με 600.000 δολάρια ΗΠΑ και μια μικρή εργοστασιακή μονάδα στο Παγκράτι «Pfizer Ελλάς» έκρινε πως η εγκατάλειψη του χτισμένου το 1970 μεγάλου εργοστασίου της στον Αυλώνα Αττικής καθώς αυτό είχε «μολυνθεί» από τον συνδικαλιστικό «ιό», η μετατροπή της σε αμιγώς εισαγωγική – εμπορική εταιρεία και ο άτυπος συνεταιρισμός της για περιοδικές συνεργασίες με την ελληνική βιομηχανία φαρμάκων «Famar» του προέδρου του ΣΕΒ επί Χούντας Δημήτρη Μαρινόπουλου που «έλυνε και έδενε» στους διαδρόμους της εξουσίας, ήταν βασικές επιλογές της για την πορεία του αμερικανικού ομίλου στην Ελλάδα.
Οικονομική λεηλασία
Έτσι, ένα ωραίο πρωινό τότε εκατοντάδες εργαζόμενοι σ’ εκείνο το εργοστάσιο απολύθηκαν ως επιβλαβείς για τη χρηματοοικονομική υγεία της «Pfizer Ελλάς», η επαπειλούμενη μετάδοση του συνδικαλιστικού «ιού» στους υπαλληλικούς χώρους των γραφείων της στο ιδιόκτητο μέγαρό της στο Νέο Ψυχικό αποσοβήθηκε και σηματοδοτήθηκε πιο έντονα από ποτέ το πέρασμα ολόκληρης της ελληνικής φαρμακευτικής βιομηχανίας σε μια νέα εποχή.
Τα παραρτήματα των πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών, λες και είχαν «κολλήσει» από κάποια πραγματική επιδημία, το ένα μετά το άλλο «ξεφορτώθηκαν» τα προικοδοτημένα με κάθε λογής προνόμια εργοστάσιά τους και, βέβαια, μαζί και τις χιλιάδες ελληνικές θέσεις εργασίας που αναλογούσαν σ’ αυτά. Η ένταξη και η προσαρμογή στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση, βλέπετε, επέτρεπε και καθιστούσε πολύ πιο συμφέρουσα πια την αθρόα εισαγωγή φαρμάκων στην Ελλάδα, που μέσα σε λίγα χρόνια, με την πολύτιμη συμβολή της «Pfizer Ελλάς», μεταβλήθηκε στην πλέον αμερικανοκρατούμενη κι εξαρτημένη από εισαγωγές ευρωπαϊκή φαρμακευτική αγορά.
Με ένα σύστημα τιμολόγησης που επέτρεπε μάλιστα στις φαρμακευτικές εταιρείες να πωλούν στην Ελλάδα τα φάρμακα, όπως συμπέρανε αθόρυβα η ίδια η περίφημη μνημονιακή «τρόικα» πριν δέκα χρόνια συνιστώντας δραστικό χαμήλωμα των τιμών τους για τη διάσωση και αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος, ακόμη και σε διπλάσια και τριπλάσια τιμή απ’ ό,τι σε πολλές άλλες πλουσιότερες ευρωπαϊκές χώρες επί πολλά χρόνια.
Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα έκανε επί μακρόν κι εκείνη, για λογαριασμό βέβαια της «Pfizer» και των άλλων αμερικανικών φαρμακευτικών μεγαθηρίων, ό,τι περνούσε από το χέρι της για την εκτόξευση των τιμών των φαρμάκων στην Ελλάδα, με μη αποκρυπτόμενα, μάλιστα, διαβήματα εκπροσώπων της σε αρμόδια υπουργεία.
Ο κ. Μπουρλά, λοιπόν, αφού περηφανεύεται τόσο για τα επιτεύγματα του ομίλου που διευθύνει, δικαιούται τουλάχιστον όσο και οι άλλοι προύχοντες της ελληνικής φαρμακευτικής αγοράς εκείνη την περίοδο τα πρωτεία στον καταλογισμό ευθυνών για την αληθινή οικονομική λεηλασία του ελληνικού λαού!
Χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση
Άλλο τόσο, επίσης, δικαιούται πολύ υψηλό μερίδιο για ένα θλιβερό ρεκόρ που άρχισε επί των ημερών του στην «Pfizer Ελλάς» να κατέχει η ελληνική αυτή θυγατρική του ομίλου του Μπρούκλιν, πολυβραβευμένη μάλιστα, κατά τα άλλα, για το αψεγάδιαστο «εργασιακό περιβάλλον» της. Είναι σήμερα, μεταξύ όλων των πολλών θυγατρικών διεθνών φαρμακοβιομηχανιών στην Ελλάδα, η εταιρεία με το χαμηλότερο, λίγο παραπάνω από μηδενικό, ποσοστό συνδικαλισμένων εργαζομένων. Είναι-δεν είναι 1,5% το ποσοστό των συνδικαλισμένων υπαλλήλων στην εταιρεία αυτή που διακηρύσσει βεβαίως στις χρηματοοικονομικές καταστάσεις της ότι οπωσδήποτε, όπως απαιτεί ακόμη και «Χάρτης Δικαιωμάτων» του ΟΗΕ, είναι ακώλυτη η ελευθερία του συνδικαλισμού στους κόλπους της.
Γύρω στο 1,5%, λοιπόν, σε συνθήκες, μάλιστα, παγωμένων σαν παγόβουνο της Ανταρκτικής εδώ και πολλά χρόνια αμοιβών τους, με ταυτόχρονη όμως έκρηξη κερδών και καταγραφή συνολικού τζίρου άνω των 6 δισ. ευρώ την εικοσαετία 2001-2020 στην πολύ χειμαζόμενη ιδίως την τελευταία δεκαετία ελληνική αγορά.
Ενώ ο κ. Μπουρλά διαφημίζει τα «ψυχικά» του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του Θεσσαλονίκη για τη δημιουργία από τον αμερικανικό όμιλο «Κέντρου Ψηφιακής Καινοτομίας» από τον Μάιο του 2020 με περισσότερους όπως λέγεται από 270 εργαζόμενους και «Κέντρου Επιχειρησιακών Λειτουργιών και Υπηρεσιών» τον Απρίλιο του 2021 με περισσότερους από 100 εργαζόμενους που αναμένεται καθώς λέγεται να φθάσουν τους 250 εντός του 2022, εξελίσσεται μια προκλητική, επιδημική θα έλεγε κανείς, άνευ σημασίας βέβαια ώστε να πει κάτι γι’ αυτήν ο κατά τα άλλα λαλίστατος κ. Μπουρλά, αληθινή αιμορραγία κεφαλαίων της «Pfizer Ελλάς» από την Αθήνα στο Μπρούκλιν μέσω Λουξεμβούργου και «άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει» στο συνδικαλιστικά βουβό κάστρο της με 263 «ελεύθερους πολιορκημένους» εργαζόμενους στο Νέο Ψυχικό.
«Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητάτε», είναι η εύλογη αμήχανη απάντηση στον πύργο του Νέου Ψυχικού στο άκουσμα της παράκλησης «να με συνδέσετε παρακαλώ με τον πρόεδρο του σωματείου των υπαλλήλων της εταιρείας». Υπήρχε κάποτε, μα έχει ξεχαστεί πια σε αυτή την εταιρεία, προσέξτε, που μόλις τον περασμένο Απρίλιο επιλέχθηκε ως «η εταιρεία με το καλύτερο εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα» μεταξύ όλων όσες απασχολούν περισσότερους από 250 εργαζόμενους. «Ξέπεσε» όμως! Δεν μπορεί να συμπεριληφθεί, όπως συνέβαινε παλαιότερα, σ’ εκείνες με περισσότερους, όπως έλεγε, από 500 εργαζόμενους. Εδώ και χρόνια η γιγάντωσή της στην ελληνική αγορά εξελίσσεται αντιστρόφως ανάλογα από την πορεία του αριθμού των εργαζομένων της. Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας, οι εργαζόμενοί της τις 31 Δεκεμβρίου 2009, για να μην πάμε πολύ πιο πίσω, έπεσαν κάτω από το όριο των 500, αφού ήταν 456 άτομα.
Πόσοι ήταν οι «πλήρως απασχολούμενοι» στην ανθούσα αυτή εταιρεία τις 30 Νοεμβρίου 2020, δηλαδή πολλά χρόνια μετά την παύση της βιομηχανικής δραστηριότητάς της στο εργοστάσιό της στον Ανθούσα Αττικής που τελικά περιήλθε στη φαρμακοβιομηχανία «Famar» της οικογένειας Μαρινόπουλου; Ήταν μόνο 263 πια όλοι κι όλοι.
Εργασιακή ανασφάλεια
Πιστοποιήθηκε, ωστόσο, ως «Great Place to Work» στη χώρα μας από ομώνυμο φιλοεπιχειρηματικόν οργανισμό με την ακαδημαϊκή συνδρομή, παρακαλώ, του αθηναϊκού «ALBA Graduate Business School»!
Αρκεί, προφανώς, χωρίς να ερευνάς και τόσο, να πιστεύεις ότι «ο σεβασμός στον Άνθρωπο» αποτελεί θεμελιώδη αξία της επιχείρησης, όπως η ίδια διακηρύσσει στο πλαίσιο των διαφημιστικών εκστρατειών της, αλλά και σε απολογισμούς των δραστηριοτήτων της, σημειώνοντας ότι σέβεται πλήρως κιόλας «την ιδιότητα του μέλους και τη συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις». Αλλά σε αυτό το «ελληνικό παράδειγμα» του κ. Μπουρλά και σε συναφείς ακαδημαϊκούς κύκλους, έχουν, προφανώς, διαφορετική άποψη.
Οι μόνες υπαλληλικές εκλογές στο φαρμακευτικό μέγαρο του Νέου Ψυχικού, όποτε γίνονται, έχουν ως αντικείμενο την εκλογή αντιπροσώπου για μιαν υποστηριζόμενη από τον όμιλο σύνοδο εκπροσώπων των εργαζομένων του από τις ανά τον κόσμο θυγατρικές του, σε «συναινετικό» βεβαίως κλίμα, ώστε να καλύπτει κάποιες διεθνείς προδιαγραφές «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Με αντάλλαγμα, όπως συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη, την παροχή μισθού και γενικότερα απολαβών που κυμαίνονται μάλλον στα μέσα επίπεδα αυτών που έχουν επικρατήσει στην ελληνική αγορά στον τομέα τους, ούτε σωματείο έχουν οι άνθρωποι για να διαπραγματευτούν οτιδήποτε ούτε εκπροσωπούνται με οποιονδήποτε τρόπο στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας ή στην κλαδική Ομοσπονδία των εργαζομένων στον τομέα του φαρμάκου.
Έτσι, το τελευταίο χρονικό διάστημα ευδοκιμεί το αίσχος με τους «ενοικιαζόμενους» για υποτιθέμενες έκτακτες ανάγκες συναδέλφους τους, που προσλαμβάνονται με συμβάσεις διάρκειας λίγων μηνών και απολύονται λίγες ημέρες πριν αυτές λήξουν για να επαναπροσληφθούν στη συνέχεια χωρίς παλαιά δικαιώματα.
Έτσι επίσης, καθώς ο όμιλος αναδιαρθρώνεται διεθνώς και στην Ελλάδα ήδη λειτουργούν ως μάλλον συμπληρωματικές παραφυάδες υπό κατάργηση οι εταιρείες «UpJohn Ελλάς» και «Mylan Ελλάς» των διεθνών εταιρειών «UpJohn» και «Mylan» που συγχωνεύθηκαν διεθνώς για να τεθούν κάτω από την ομπρέλα της «Pfizer» με την εταιρική επωνυμία «Viatris», μια σειρά εργαζόμενοι τελούν «υπό μεταφορά», ενόψει οριστικών ρυθμίσεων που κάθε άλλο παρά εγγυώνται τα δικαιώματά τους. Τον περασμένο Ιούλιο η μακράν κορυφαία από τις αρχές του 2002 στην ελληνική φαρμακευτική αγορά «Pfizer Ελλάς» αποφάσισε τη σύσταση μιας νέας επιχειρησιακής «Μονάδας Καθιερωμένων Προϊόντων», που προφανώς θα προικίσει μιαν εκκολαπτόμενη, υπό σύσταση όπως πιστεύεται συγγενική εταιρεία με την επωνυμία «Viatris Ελλάς», με απορρόφηση της «UpJohn Ελλάς» και της «Mylan Ελλάς».
Ο Αμερικανός φαρμακευτικός γίγαντας, βλέπετε, ενώνοντας σε μια νέα διεθνή εταιρεία υπό τον έλεγχό του δραστηριότητες εμπορίας και παραγωγής σειράς πρωτότυπων φαρμάκων που έχει λήξει είτε όχι η πατέντα προστασίας τους μαζί με δραστηριότητες εμπορίας και παραγωγής γενόσημων φαρμάκων επιχειρεί να αυξήσει κατακόρυφα την ανταγωνιστική ισχύ του στη συνολική φαρμακευτική αγορά διεθνώς, ενώ θα επιχειρεί μέσω της μητρικής εταιρείας του να ενισχύσει τη θέση του στην αγορά των εμβολίων και νέων θεραπειών με εντατικότερη κερδοσκοπική χρήση όλων των νέων επιστημονικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας. Η επίπτωση αυτών των κινήσεών του στην ελληνική αγορά δεν θα είναι άλλη, βεβαίως, από τη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση της φαρμακευτικής αγοράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους τους διαφορετικούς συντελεστές της, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των φαρμακοποιών. Ήδη το 2020 η «Pfizer Ελλάς», μεγαλύτεροι πελάτες της οποίας μετά τα νοσοκομεία είναι οι φαρμακαποθήκες, συρρίκνωσε σε 80 ημέρες, από 98 το 2019, τον χρόνο είσπραξης των απαιτήσεών της.
Αβεβαιότητα κυριαρχεί λοιπόν στο μέγαρο της «Pfizer Ελλάς» για το είδος του εργασιακού μέλλοντος που τους επιφυλάσσεται, καθώς μάλιστα κάποιοι ιατρικοί επισκέπτες με μακρά θητεία ήδη έχουν απομακρυνθεί από αυτή με όχι και τόσο ορθόδοξες δικαιολογίες και διαδικασίες.
Αλλά τι να τον ρωτούν τώρα τον άνθρωπο στις ατέλειωτες συνεντεύξεις για τόσο ψιλά πράγματα, αλίμονο!
Αυξήσεις για λίγους
Κάπως έτσι, λοιπόν, το 2020, ενώ ο τζίρος της «Pfizer Ελλάς» εκτοξεύτηκε στα 215,8 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας ετήσια αύξηση της τάξεως των 31,1 εκατ. ευρώ σε αξία ή 17% σε ποσοστό, η επιχείρηση δαπάνησε για τις πάσης φύσεως μεικτές αμοιβές και bonus του προσωπικού της προ φόρων και κρατήσεων 17,2 εκατ. ευρώ έναντι επίσης 17,2 εκατ. ευρώ το 2019. Ούτε ευρώ παραπάνω! Η εκχώρηση εν τω μεταξύ κάποιων δραστηριοτήτων είχε οριακή επίπτωση, δεδομένου ότι η συμπίεση του κόστους εργασίας ανά εργαζόμενο επιχειρείται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση σε όλη την κλίμακα της επιχείρησης. Πόσα είχε δαπανήσει για τον ίδιο σκοπό πριν από λίγα χρόνια; Περί τα 19,9 εκατ. ευρώ το 2016 και 20,4 εκατ. ευρώ το 2015!
Η συνολική δαπάνη της για το κάθε βαθμού και τίτλου προσωπικό, μαζί βέβαια με τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές και συναφή έξοδα, υποχώρησε το 2020 σε 23,5 εκατ. ευρώ, από 24 εκατ. ευρώ το 2019, ενώ οι σταθερά εργαζόμενοί της ήταν 263, από 261 το 2019, έναντι 298 το 2016 με αντίστοιχη δαπάνη 27,3 εκατ. ευρώ και 314 με ανάλογη δαπάνη 27,8 εκατ. ευρώ έναν χρόνο νωρίτερα!
Συγχρόνως, οι ομόλογοι του κ. Άλμπερτ Μπουρλά στο ελληνικό παράρτημα της «Pfizer», με τη συγκατάθεσή του βέβαια, το 2020 αύξησαν περαιτέρω τις δικές τους απολαβές.
Έτσι, μάνατζερ λιγότεροι απ’ όσους έχουν τα δάχτυλα του ενός χεριού έλαβαν αυξημένες σε ποσοστό κατά 18% συνολικές αμοιβές 1,3 εκατ. ευρώ το 2020, έναντι 1,1 εκατ. ευρώ το 2019. Που αντιστοιχούν ασφαλώς σαν καραμέλες μπροστά στα πολλαπλάσια, προφανώς αδιάφορα για ερωτώντες και αποκρινόμενον σε συνεντεύξεις, εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ που ήταν η αμοιβή του κ. Μπουρλά, όπως κάθε ηγετικού στελέχους ανάλογου αμερικανικού πολυεθνικού ομίλου. Για όσα βεβαίως απολύτως και μόνο θαυμαστά, υποτίθεται, έκανε διεθνώς η «Pfizer» το 2020, με 78.500 εργαζόμενους να συγκεντρώνουν στα ταμεία της έσοδα 41,9 δισ. δολαρίων ΗΠΑ και τεράστια κέρδη από την πώληση φαρμάκων σε όλον τον κόσμο.
«Όλα τα δάχτυλα ίδια δεν είναι», κατά πως θα σιγοτραγουδάει και ο ίδιος πού και πού με την παρέα του σε λαϊκές ταβέρνες «μες σε καπνούς και σε βρισιές» στη Θεσσαλονίκη!
Κάπως «τσοντάραμε» όμως κι εμείς, περίπου ως κορόιδα, στην άφθονη καπιταλιστική υγεία και ευημερία της «Pfizer», των στελεχών και των μετόχων της!
Σίγουρα δεν θα έχει παράπονο!
Συμβάλλουμε διαρκώς άλλωστε είτε προμηθευόμαστε από τα ελληνικά φαρμακεία με τις ιατρικές συνταγές μας κάποιο σκεύασμα «Lipitor», «Norvask», «Simeco», «Enbrel» ή και «Viagra» και αμέτρητα άλλα δικά της φάρμακα, είτε όχι, αφού εξάλλου η «Pfizer», που καμιά φορά ανέθετε την παραγωγή μέρους κάποιων προϊόντων της σε εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες όπως η «Famar» και έχει μικρά έσοδα και από τις αγορές της Κύπρου και της Μάλτας, μας περιμένει κατά κόρον και στα ελληνικά νοσοκομεία. Εκεί, στον ελληνικό νοσοκομειακό τομέα, είναι η κύρια δύναμή της «Pfizer Ελλάς» και από τη νοσοκομειακή μας περίθαλψη αντλεί το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων και των κερδών της. Σχεδόν το 55% των ελληνικών εσόδων της έχει προέλευση τα κάθε λογής νοσοκομεία της χώρας.
Πόσο έχουμε «τσοντάρει»;
Ε, λοιπόν, την εικοσαετία 2001-2020, αποδεδειγμένα, δηλαδή αγνοώντας τελείως τα ακόμη αδιανέμητα κέρδη της «Pfizer Ελλάς» από παλαιότερα χρόνια και τα πολυδαίδαλα εμπορικά «πάρε – δώσε» της με δεκατρείς συγγενικές επιχειρήσεις στο Ισραήλ, στην Ιταλία, στην Πολωνία, σε άλλες χώρες και βέβαια στον φορολογικό παράδεισο της Ιρλανδίας ή εκείνον του Λουξεμβούργου στον αγγελικά πλασμένο κόσμο των ανεξιχνίαστων ενδοομιλικών τιμολογήσεων των πολυεθνικών ομίλων, συνεισφέραμε στο μεγάλο ταμείο του Μπρούκλιν ως ελληνικός λαός με ζεστό, καυτό χρήμα, 208,8 εκατομμύρια ευρώ.
Έχουμε προπληρώσει, δηλαδή, τον μισθό κάμποσων ετών του κ. Άλμπερτ Μπουρλά, μαζί με τη γενναία συμβολή μας με το παραπάνω, ως μικρή χώρα, στα μερίσματα που εισπράττουν κάθε χρόνο οι μέτοχοι της νεοϋρκέζικης και από το 2010 κορυφαίας φαρμακοβιομηχανίας του πλανήτη.
Άφθονο ζεστό χρήμα στο Μπρούκλιν εν μέσω δεινών του λαού
Τόσα στείλαμε αυτή την εικοσαετία στο Μπρούκλιν, με τη βούλα της Τράπεζας της Ελλάδος, μέσω του Λουξεμβούργου. Σ’ αυτό το κράτος που ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιούνκερ ως πρωθυπουργός του είχε μετατρέψει σε Κοινοτικό φορολογικό παράδεισο-αντίπαλο της Ιρλανδίας, στείλαμε τον οβολό μας και τον φετινό Ιανουάριο.
Η πιο πρόσφατη αυτή δόση ήταν 20 εκατ. ευρώ. Σε λογαριασμό της «PfizerLuxenbourg», αφού αυτή είναι ο βασικός μέτοχος της «Pfizer Ελλάς», με τελικό προορισμό το Μπρούκλιν. Σε αντίθεση μάλιστα με παλαιότερα αντίστοιχα εμβάσματά μας, αυτό δεν συνεπαγόταν ούτε κάποια τελείως ασήμαντη, έστω, φορολογική επιβάρυνση του «δωρητή». Δεν έγινε με τη συνήθη διαδικασία της καταβολής μερίσματος από τα κέρδη, αλλά με τη διαδικασία της μείωσης του μετοχικού κεφαλαίου και της επιστροφής κεφαλαίου στους μετόχους, σύμφωνα με διατάξεις παλαιότερου νόμου και άλλου του 2018, ώστε το ελληνικό αυτό «δωράκι» των 20 εκατ. ευρώ όλων ημών στον κ. Μπουρλά και τους συνδαιτημόνες του στο Μπρούκλιν να είναι τελείως αφορολόγητο. «Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος», που λέμε.
Όπως επιθυμούσε άλλωστε ο κ. Μπουρλά, προηγήθηκε τον Απρίλιο του 2019 ένα άλλο αντίστοιχο «δωράκι», με ανάλογη με τη δική του -παλαιά σοσιαλδημοκρατική- υπογραφή του επικεφαλής της «Pfizer Ελλάς» Ζαχαρία Ραγκούση, από το Ψυχικό στο Μπρούκλιν, ύψους 12 εκατ. ευρώ. Σε συνέχεια άλλου, αντίστοιχης κοπής, ύψους 35,6 εκατ. ευρώ τον Μάρτιο του 2015, εν μέσω της κορύφωσης των δεινών του ελληνικού λαού. Ως συνέχεια κι αυτό άλλου, ύψους 7,50 εκατ. ευρώ, που είχε αποφασιστεί στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2014.
Είχε προηγηθεί, άλλωστε, μια ακόμα πιο θαυμάσια δεκαετία. Στα χρόνια 2001-2010 στάλθηκαν από την Αθήνα στην «PfizerInc» στις ΗΠΑ, σε τρεις συγκεντρωτικές δόσεις, μερίσματα συνολικού ύψους 133,7 εκατ. ευρώ. Η τελευταία από αυτές, ύψους στρογγυλών 50 εκατ. ευρώ, στάλθηκε το 2010, στην αρχή ακόμα της κρίσης.
Αυτά τα 208,8 εκατ. ευρώ δεν είναι, βέβαια, όλα τα κέρδη της «Pfizer Ελλάς» ή καλύτερα του ομίλου «PfizerInc» από την Ελλάδα στα χρόνια 2001-2020. Η νόμιμη οικονομική λεηλασία της εικοσαετίας αυτής κατέστησε τη «Pfizer Ελλάς» Τράπεζα κατά κάποιον τρόπο, με τέτοιου ύψους διαχειριστικά-ταμειακά διαθέσιμα, που είναι αμφίβολο αν έχει άλλη ελληνική ισομεγέθης εταιρεία.
Τις 30 Νοεμβρίου 2020 οι απαιτήσεις της από συγγενείς εταιρείες, που αφορούν διαθέσιμα ως υπόλοιπο λογαριασμού διαχείρισης ταμειακών συναλλαγών ή αλλιώς καλύτερα και επιπλέον «κέρδη που κάνουν βόλτες» μέχρι να βρουν τον προορισμό τους, κατατεθειμένα με αρνητικά επιτόκια σε τραπεζικό λογαριασμό του αμερικανικού ομίλου στην Τράπεζα «Citi» στο ιρλανδικό Δουβλίνο, όπου ο ίδιος λειτουργεί το «Dublin Center Treasury», ανέρχονταν σε 159,4 εκατ. ευρώ! Αυξήθηκαν μέσα στο 2020 κατά 47,6 εκατ. ευρώ!
Βάσει παλαιάς συμφωνίας βεβαίως «cashpooling» που έχει συναφθεί ανάμεσα στην Ελληνίδα θυγατέρα του και την Ιρλανδέζα αδελφή της «PfizerServiceCompanyIreland», ισχύει εδώ και χρόνια, προβλέπει επίλυση κάθε τυχόν διαφοράς με βάση το Δίκαιο που προτιμούν δικαστήρια του Μανχάταν και ανανεώνεται κάθε τόσο, όπως έγινε και τις 20 Σεπτεμβρίου 2021, βάσει του σχετικά πρόσφατου νόμου 4548/2018.
Έτσι μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι που συμβάλλουμε με πολλούς τρόπους στη διεθνή εξάπλωση του Οίκου αυτού και έχουμε ήδη συμβάλει πολλαπλώς, προκαταβολικά ασφαλώς και αναλογικά με το μέγεθος της ελληνικής αγοράς γενναία, στις έρευνές του για το εμβόλιο κατά της Covid-19!
Ε, λοιπόν, δικαίως, δικαιότατα ο κ. Μπουρλά ανέβηκε στον ψηλότερο θρόνο της φαρμακευτικής αυτοκρατορίας του Μπρούκλιν. Διότι αποκλείεται να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη με το μέγεθος και τον πληθυσμό της Ελλάδας που να έχει εισφέρει την τελευταία εικοσαετία, εν μέσω μάλιστα της καπιταλιστικής κρίσης που συρρίκνωσε το λαϊκό εισόδημα κι εκτόξευσε τη μέση οικογενειακή δαπάνη των ελληνικών νοικοκυριών για φάρμακα στη μη νοσοκομειακή αγορά κατά 54% την περίοδο 2009-2020, αναλογικά μεγαλύτερο πλούτο στα ταμεία της.
Έσοδα άνω των 6 δισ. ευρώ την εικοσαετία 2001-2020
Στο αστρονομικό ποσό των 6,05 ανήλθε εξάλλου ο συνολικός τζίρος της «Pfizer Ελλάς» την περίοδο 2001-2020. Πότε ήταν ο υψηλότερος; Το 2010, δηλαδή πριν επιβληθούν μειώσεις τιμών φαρμάκων σε θεωρητικώς παρόμοια επίπεδα με αυτά του μέσου όρου στην ΕΕ και ρυθμίσεις «clowback» και «rebates», που συνεχίζουν βέβαια να εξασφαλίζουν υψηλή κερδοφορία, είχε ανέλθει σε 484,5 εκατ. ευρώ! Ο αντίστοιχος τζίρος το 2020 προ «clowback», «rebates» και εκπτώσεων, μετά από τις οποίες υποχώρησε στα 215,8 εκατ. ευρώ, ήταν ύψους 327,3 εκατ. ευρώ.
Τότε, ενώ από το 2002 είχε ανέλθει στην πρώτη θέση βάσει μεριδίου, έγινε ο αναμφισβήτητος πλέον «βασιλιάς» της ελληνικής φαρμακευτικής αγοράς, στην οποία διατηρεί ακόμη τα σκήπτρα, χωρίς να απειλείται η πρωτοκαθεδρία της.
Το 2021, καθώς οι Έλληνες αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω πολλές θεραπείες τους και γενικότερα την ιατρική φροντίδα τους, ο εξωνοσοκομειακός τζίρος της φαίνεται να μειώθηκε περισσότερο από 10%, αλλά ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στην αγορά των εμβολίων κατά της Covid-19 εκτιμάται πως ώθησε αρκετά υψηλότερα απ’ ό,τι το 2020 τον συνολικό τζίρο της. Το μερίδιό της στη συνολική υπολογίζεται ότι κινείται πλέον προς το 15% με ανοδικές τάσεις.
Τα συνολικά εικοσαετή κέρδη της προ φόρων, τόκων, αποσβέσεων και επιπτώσεων από χρηματοοικονομικές ομολογιακές πράξεις ανέρχονται σε 500 περίπου εκατ. ευρώ. Ισοδυναμούν κατά μέσον όρο, με άλλα λόγια, με «μισθό» 2.080.000 ευρώ μηνιαίως.
Πόσα όμως το Μπρούκλιν έχει όντως εισφέρει για επενδύσεις στην Ελλάδα για να λαμβάνει τόσα πίσω, θα αναρωτηθείτε, ίσως, δικαίως. Ε, λοιπόν, από το 1960 ξεκινώντας, φαίνεται να έφερε σε δολάρια 0,6 εκατ. το 1960, άλλα 0,08 εκατ. το 1964, άλλα τρία εκατ. το 1985, επιπλέον επτά εκατ. το 1993, ακόμη 11,75 εκατ. το 1995, άλλα τρία εκατ. το 1996, επιπλέον 2,7 εκατ. το 1997 και τέρμα, καθώς όλες οι λοιπές και πολλές διαδοχικές αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου της «Pfizer Ελλάς», ως το επίπεδο των 160 εκατ. ευρώ τον Νοέμβριο του 2020 και σε υψηλότερο επίπεδο παλαιότερα, προέκυψαν από κεφαλαιοποιήσεις υπεραξίας αέρινων και άλλων παγίων περιουσιακών στοιχείων, συναφείς νόμιμες βέβαια μέχρι το ακρότατο όριό τους ρυθμίσεις λογιστικού χαρακτήρα και κεφαλαιοποιήσεις μη εξαχθέντων κερδών. Πόσα φτάνει το ζεστό αληθινό χρήμα-κεφάλαιο που ήρθε από το Μπρούκλιν όλα αυτά τα εξήντα και κάτι χρόνια, το οποίο την εικοσαετία 2001-2020 απέδωσε όσα πολλαπλάσια προαναφέραμε; Δεν ξεπέρασε τα 28,15 εκατ. δολάρια!
Ας μην αμφιβάλλει κανείς λοιπόν πως ανάλογου προηγμένου know-how απομύζησης, αν όχι ακόμη μεγαλύτερης, είναι και οι νέες πολυδιαφημιζόμενες μπίζνες του αμερικανικού ομίλου στη Θεσσαλονίκη, «δένοντας» εξάλλου με το ολοένα και εντονότερο γενικότερο αμερικανικό και ακόμη και στρατιωτικό κιόλας ενδιαφέρον για την περιοχή. Ήδη, πίσω από τις μεγαλοστομίες για «αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης», για καινοτομική «ανάλυση μεγάλου όγκου δεδομένων» και για πρωτοποριακά «ψηφιακά εργαστηριακά κέντρα» που θα ευνοήσουν την ανάπτυξη νέων θεραπειών και εμβολίων, τόσο στο «Κέντρο Ψηφιακής Καινοτομίας» όσο και στο αδελφό «Κέντρο Επιχειρησιακών Λειτουργιών και Υπηρεσιών» του ομίλου στο Τεχνολογικό Πάρκο της Θέρμης και ευρύτερα στην ανατολική Θεσσαλονίκη οι προσφερόμενοι όροι εργασίας στο επιστημονικό και λοιπό εργατικό δυναμικό δεν υπερβαίνουν εκείνους των αντίστοιχων τομέων σε άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα και συνοδεύονται από «κλίμα» πρόληψης κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσής του, ανάλογο εκείνου που επικρατεί στους κόλπους της «Pfizer Ελλάς» στην Αθήνα. Η αντίθετη στα συμφέροντα της ανθρωπότητας ταχύτερη προσαρμογή και υποταγή της Επιστήμης στα κελεύσματα και τις προτεραιότητες για την ιδιοτελή κυριαρχία στους αναπτυσσόμενους τομείς των «μοντέρνων θεραπειών» είναι ξεκάθαρα, άλλωστε, ο στόχος της ταχύτατα επιχειρούμενης ανάπτυξης από τον ίδιο, όπως και από άλλους ανταγωνιστικούς ομίλους, νέων, ακόμη πιο εκτεταμένων παγκόσμιων δικτύων ψηφιακών εργαστηριακών κέντρων.
Οι βολές του κ. Αλβέρτου Μπουρλά εναντίον του Γενικού Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για «συναισθηματισμό» στις παρατηρήσεις του πως οι λαοί των φτωχών χωρών μένουν χωρίς εμβόλια, σε συνδυασμό με τις επίσημες ανακοινώσεις της «Pfizer», με τις οποίες αυτή τάσσεται εναντίον κάθε μερικής έστω άρσης της προστασίας της πατέντας των εμβολίων ακόμη και αν αυτό μπορεί να εξυπηρετήσει ευρύτερα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα, δεν αφήνουν αμφιβολία για τη γενικότερη αυτή στυγνά ταξική πολιτική.
Νέα προνόμια και συμπάθειες
«Μας συμπαθούν» συνηθίζει βέβαια να λέει ο κ. Μπουρλά για την εγχώρια απήχηση της φίρμας του, που με τα κάθε είδους φάρμακά της αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο καθημερινό προμηθευτή του ελληνικού Δημοσίου. Οι εκδηλώσεις της επίσημης «συμπάθειας» προς κάθε παρόμοια εταιρεία-επενδυτή, είναι αλήθεια, προσλαμβάνουν πολλές θεατές και αθέατες διαστάσεις, πληρωμένες από τις φτωχές τσέπες.
«Στο πλαίσιο και της πολύ καλής συνεργασίας με την ελληνική κυβέρνηση», είπε ο κ. Μπουρλά τον περασμένο Οκτώβρη στα εγκαίνια εγκαταστάσεών της στη Θεσσαλονίκη με τον Έλληνα πρωθυπουργό στο πλάι του, ότι η «Pfizer» αναπτύσσεται επενδυτικά στη Θεσσαλονίκη. «Θέλω μια καινούργια Ελλάδα, προόδου, καινοτομίας, που παράγει θέσεις εργασίας», ενώ στελέχη του ομίλου εξηγούσαν πως μαζί με άλλους ευρύτερους λόγους στην επιλογή της Θεσσαλονίκης ως έδρας ορισμένων επενδύσεών του, όπως ο χαρακτηρισμός της ως «πύλης για μια ευρύτερη αγορά 30 εκατομμυρίων ανθρώπων», συνέβαλε και η «μεγάλη υποστήριξη» του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, μαζί με την προσφορά πολύτιμου ταλαντούχου εργατικού – επιστημονικού δυναμικού «σε πολύ», μάλιστα, ανταγωνιστικό κόστος».
Μόνον ανησυχία προκάλεσαν εξάλλου οι επικλήσεις του υποτιθέμενου «πρωτοπόρου» κατά τη δουλοπρεπή έκφραση του κ. Μητσοτάκη στην καταπολέμηση της Covid-19, κ. Μπουρλά, σε αναφορές του Αμερικανού πρέσβη κ. Τζέφρι Πάιατ για τον ρόλο που επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη. Όπως βέβαια και οι άλλες αναφορές του στους πόρους του προοριζόμενου για παχυλές επιχειρηματικές επιδοτήσεις «Ταμείου Ανάκαμψης» της ελληνικής οικονομίας!
Στην ίδια εκδήλωση, στη μεγαλούπολη αυτή που μαστίζεται από την ανεργία και τους μισθούς – χαρτζιλίκι, δίχως εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ο κ. Μητσοτάκης δεν παρέλειψε να υποστηρίξει εξάλλου πως οι δραστηριότητες του αμερικανικού κολοσσού μεταφράζονται σε «αυξημένο δημόσιο πλούτο, περισσότερη απασχόληση, περισσότερη κοινωνική ευημερία». Κάνοντας σαφές, συγχρόνως, πως τα δημόσια πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης θα συμβάλλουν κι αυτά διαρκώς εφεξής στην αύξηση της κερδοφορίας της πολυεθνικής, τη στιγμή μάλιστα που ακριβώς στο θεωρούμενο «θαύμα» Τμήμα Ιατρικής του υποστηριζόμενου κατά τα άλλα από τον κάποτε φοιτητή του κ. Μπουρλά, Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, λειτούργησε φέτος πρώτο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών με δίδακτρα!
Κατά τα άλλα, υποτίθεται πως η λεγόμενη «ψηφιακή οικονομία» αποτελεί διέξοδο για τον λαό, ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται έτσι «φιλολαϊκή» και ότι μπορεί να ωφελεί παράλληλα τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους εργαζόμενους.
Ως συντριπτική απόδειξη ότι μόνο τα αντίθετα ισχύουν βοούν οι φήμες ότι η αμερικανική πολυεθνική ζητεί να αναλάβει το κράτος τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και δεν άργησε να «συμπέσει» η απόφαση του υπουργείου Υγείας για μείωση των προβλεπόμενων αναγκαστικών χρηματικών επιστροφών τύπου «rebate» και «clowback» σε όσες φαρμακευτικές εταιρείες πραγματοποιούν επενδύσεις στον τομέα του R&D, δηλαδή της έρευνας και ανάπτυξης, μαζί με τη γνωστοποίηση άλλων σχεδιαζόμενων κυβερνητικών ρυθμίσεων για επιπλέον φοροαπαλλαγές για τα τμήματα R&D των εταιρειών και επιπρόσθετων κρατικών επιδοτήσεις σε «στρατηγικές επενδύσεις»!
Έτσι ώστε οι μεγάλες τεχνολογικές δυνατότητες της νεολαίας και του λαού να μπαίνουν όλο και πιο πολύ στην υπηρεσία όχι των κοινωνικών αναγκών, αλλά των καπιταλιστικών κερδών
Γεγονός είναι, τελείως άσχετο ή όχι όμως με όλα αυτά, ότι μπήκαμε πια στο 2022 η «Pfizer Ελλάς», μολονότι μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία της χώρας και θυγατρική του εξηκοστού περίπου μεγαλύτερου αμερικανικού επιχειρηματικού ομίλου σε έσοδα, έχει απαλλαγεί από κάθε φορολογικό έλεγχο για τα χρόνια 2011-2014, καθώς έχει παρέλθει, όπως υποστηρίζει, ο προβλεπόμενος χρόνος για έλεγχό της για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο από τις φορολογικές αρχές. Η ίδια υποστηρίζει, επιπλέον, ότι για τους φορολογικούς χειρισμούς της έχει λαμβάνειν από το Δημόσιο, ως επιστροφή φόρου που θα συμψηφιστεί με υποχρεώσεις της για τα κέρδη του 2021, ποσό της τάξης των 7,2 εκατ. ευρώ.
Έχει, προφανώς, πολλούς λόγους ο αμερικανικός όμιλος να επενδύει στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μιας τόσο φιλικής του χώρας.
Ας μην παραλείψουμε να σημειώσουμε ακόμη πως η ελληνική θυγατρική του αναμένει «εντονότερες πιέσεις στα ασφαλιστικά συστήματα» όπως αυτό της Ελλάδας. Όπου βέβαια, με βάση στοιχεία του 2018, το προσδόκιμο ζωής, ενώ κατά μέσον όρο στις χώρες του Νότου προσδιορίζεται στα 83,3 χρόνια, δεν υπερβαίνει τα 81,9 χρόνια και, συγχρόνως, οι δαπάνες υγείας του μέσου νοικοκυριού, παρά τη δραματική συρρίκνωση του εισοδήματός του, εκτιμάται ότι μεταξύ των ετών 2009-2019 αυξήθηκαν ως ποσοστό του από 6,5% σε 7,1% και ανέρχονται πια σε ετήσια βάση σε 5,8 δισ. ευρώ. Η κυριαρχία της αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της στην ελληνική κοινωνία συνεπάγεται, όπως είναι σαφές, νέα δεινά για τον ελληνικό λαό.
