Γιώργος Ηρακλέους – Το πεθαμένο φεγγάρι

Στη διετία που ζούμε, ο έρωτας απαγορεύθηκε, οι σχέσεις σε απόσταση, ειδήσεις φρίκης, ο θάνατος παντού…

Το πεθαμένο φεγγάρι

Μετρώ στα δάχτυλα μου
τις ώρες της αγρύπνιας,
δεν έχω άλλα χέρια, αγάπη μου,
να σ’ αγκαλιάσω,
ούτε άλλη καρδιά μέσα της να σε κλείσω.
Για σένα ίσως βρω γυμνή την ψυχή μου
στα ράφια του νυχτερινού φαρμακείου.
Τώρα έγινες ένα με τη πέτρα και το δάκρυ
στέγνωσε απ’ τα μάτια.
Έγινα και εγώ δέντρο,
στο στόμα μου φυτρώνουνε πικρά λουλούδια.
Νυχτώθηκα στο παράθυρο,
ο σκληρός εραστής τριγυρίζει,
στα σκοτεινά σοκάκια μ’ένα άσπρο μαντίλι
στα χέρια, δώρο για το τυχαίο.
Έχουν παλιώσει πια κρεβάτια,
έρωτες, καθρέφτες και το φεγγάρι σβήνει.
Δεν έχω άλλα λουλούδια να σου φέρω,
τα καταβρόχθισαν οι άγριες μέλισσες,
τα σπαταλήσαμε στις χιλιάδες κηδείες.
Φωνάζω τους αγγέλους μου,
τους φίλους που έχασα,
να κατεβούνε από τον ουρανό,
να τραγουδήσουμε μαζί για το πεθαμένο φεγγάρι…

Γιώργος Ηρακλέους