“Μολυβένια κάπα…”
Μια απαξίωση την οποία μια άλλη επιπόλαιη έως ανύπαρκτη ή εκ του πονηρού -με νομικές διαστάσεις- κριτική σκέψη, πασπαλίζει με διχίλιαρα. Σαν χρυσόσκονη επιμελώς απλωμένη πάνω σε μουτζουρωμένες επιφάνειες, που για μια στιγμή λαμπυρίζει στα μάτια και την επόμενη στιγμή αθόρυβα σκορπάει και πέφτει…
Γνώριμο πια το σκηνικό…
Από πρώτο χέρι γνωρίζουμε, πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους 5.000 περίπου πολίτες (3.000 αυτοκίνητα) που κόλλησαν στην περιλάλητη Αττική οδό -και όχι μόνο- δεν βγήκαν για σκι, ούτε για χιονοπόλεμο. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς κίνησαν για το μεροκάματο στον δημόσιο, πολύ δε περισσότεροι στον ιδιωτικό τομέα, αφού δεν τους απαγορεύτηκε η μετακίνηση με σχετική επίσημη ανακοίνωση. Ποιος εργαζόμενος αποφασίζει ν’ απουσιάσει απ’ το συνεργείο, απ’ το αρτοποιείο, απ’ το γραφείο της εταιρείας, δίχως την υπόδειξη, την έγκριση των ανωτέρων του, του αφεντικού του;
Και οι εργοδοσίες έχοντας ώτα ευήκοα -και προφανώς πιο ευαίσθητα από εκείνα του κυβερνητικού μηχανισμού- και εκτιμώντας την καταξιωμένη επιστήμη σύσσωμων των μετεωρολόγων (που τόσο επιπόλαια προσπεράστηκε απ’ τους «αρμόδιους»), έδιωξαν τους εργαζόμενους να προλάβουν να γυρίσουν σπίτια τους. Αυτό ήταν ανέφικτο πλέον.
Δεν θ’ αναμασήσουμε τα χιλιοειπωμένα περί ευθυνών, ούτε από αντιπολιτευτικά ούτε από συμπολιτευτικά μετερίζια. Όσοι ασχολούνται με το σπορ γνωρίζουν πολύ καλά τις σκοπιμότητες και την ασύνορη ιδιοτέλεια ένθεν κακείθεν χρόνια τώρα. Θα σταθούμε μονάχα και θα θυμηθούμε δυο απλές προτάσεις του μεγάλου Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα, τις οποίες διατύπωσε πολύ πριν, το 1994:
«Ο σύγχρονος Έλληνας δεν απεχθάνεται τίποτα περισσότερο από την ευθύνη. Την αισθάνεται σαν μια μολυβένια κάπα που βαραίνει τους ώμους του και γι’ αυτό αστραπιαία την πετάει στους ώμους του διπλανού του με την πρώτη υποψία»
Να υποθέσουμε πως τότε, τόσο παλιά, ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας την άποψή του για την ευθύνη, την είχε διατυπώσει για τον απλό Έλληνα, χωρίς να φαντάζεται πως με τον καιρό θα πάρει τέτοιες διαστάσεις και θα μεταπηδήσει και θα κυριαρχήσει κι αλλού και σε δημόσια πρόσωπα και σε ηγεσίες;
Οι πολίτες που… «παρανόμησαν» (όπως κατά κόρον το πράττουν οι αθεόφοβοι τα δύο τελευταία χρόνια), που εγκλωβίστηκαν, έχουν το δικό τους μερτικό ευθύνης και κριτική ικανότητα, μα κυρίως αδιάψευστα τεκμήρια.
Μάθαμε πότε εν τέλει έφτασαν στα σπίτια τους. Μετά από 8, 12, 17, 20, 24 ώρες. Αλλά όμως είχαν την ευκαιρία να εισπράξουν και ν’ απολαύσουν ένα ειδυλλιακό «τοπίο». Άφθονο χιόνι, κάτασπρη νεκρική απουσία μέριμνας -που εν προκειμένω την χρυσοπληρώνουν προκαταβολικά- και πάνω απ’ όλα μια παγιωμένη και παγωμένη καθολική απαξίωση.
Μια απαξίωση την οποία μια άλλη επιπόλαιη έως ανύπαρκτη ή εκ του πονηρού -με νομικές διαστάσεις- κριτική σκέψη, πασπαλίζει με διχίλιαρα. Σαν χρυσόσκονη επιμελώς απλωμένη πάνω σε μουτζουρωμένες επιφάνειες, που για μια στιγμή λαμπυρίζει στα μάτια και την επόμενη στιγμή αθόρυβα σκορπάει και πέφτει…
Το σκηνικό όλο, λίαν επιεικώς θλιβερό!
Βαρύς ο χαρακτηρισμός «ανεύθυνος». Δεν είναι ο αθώος αλλά εκείνος που δεν έχει συνείδηση των υποχρεώσεων του και αδιαφορεί για τις συνέπειες των πράξεών του. Χαρακτηρισμός ιδιαίτερα προσβλητικός για την ανθρώπινη προσωπικότητα, σε αντίθεση με τον υπεύθυνο, για τον οποίο ο Τσώρτσιλ έλεγε: «όραμά του είναι να προσπαθήσει να διορθώσει τον κόσμο».
Τι αποζητάει άραγε τούτος ο κόσμος. Υπευθύνους ή…τα «οράματά» τους..;
Χρύσα Μπαΐρα
