Ανθρώπινη ζωή και υποκρισία

Θέλετε να μιλήσουμε λίγο σοβαρά;

Δεν μας σόκαρε η δολοφονία ενός παιδιού 19 ετών. Ίσως τρόμαξαν αυτοί που φοβούνται ότι μπορεί να ήταν το δικό τους παιδί.

Δεν αποκτήσαμε συλλογικά, ως κοινωνία, ξαφνικά αγάπη και σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Τη μέρα που σοκαριστήκαμε για το θάνατο ενός νέου παιδιού στη Θεσσαλονίκη, αδιαφορήσαμε παντελώς για τους 120 νεκρούς από κόβιντ. Δε μάθαμε καν για το -ένα ακόμα- πτώμα γυναίκας που ξέβρασε το Αιγαίο στη Φολέγανδρο.

Οι ίδιοι οι θυμωμένοι αυτής της εβδομάδας, αυτοί που έχασαν τον ύπνο τους, αυτοί που κάνουν το ένα οργισμένο ποστ πίσω από το άλλο, μπορεί να είναι ανάμεσα σε εκείνους που μετά από κάθε γυναικοκτονία βρίσκουν, αυτόκλητα, μια υπερασπιστική κουβέντα για τον θύτη. Πολλοί, είμαι βέβαιος, που οργίζονται από προχτές, έχουν δικαιολογήσει τους δολοφόνους του Ζακ ή έχουν ψηφίσει τους δολοφόνους του Παύλου. Μπορεί ακόμα να υποστήριξαν και αυτούς τους Αλέξη. Σίγουρα μεταξύ αυτών βρίσκονται και όσοι ονειρεύονται σφαίρες στα σύνορα, πνίξιμο των προσφύγων και να πετάνε καλά τα Ραφάλ μας για να διαμελίσουν πολλά παιδάκια στην Τουρκία αν γίνει πόλεμος.

Δε μας νοιάζει η ανθρώπινη ζωή. Απλά τη δολοφονία του Άλκη τη βιώσαμε και ως θέαμα κι αυτό προσφέρεται για εύκολες συγκινήσεις. Δε χρειάζεται να ξεκουνηθείς για να καταδικάσεις μια δολοφονία με οπαδικά κίνητρα, ακόμα κι αν εμπλέκονται οπαδοί της δικής σου ομάδας. Ή ακόμα να σου είναι αδιάφορος ο κόσμος του αθλητισμού, των ΠΑΕ, των οπαδικών στρατών, των μπράβων. Άσε που αν ο θύτης δεν είναι Έλληνας, ενεργοποιούνται άμεσα όλα τα εθνικιστικά σου αντανακλαστικά.

Μπορεί να αγανακτήσει για αυτή τη δολοφονία κάποιος που ζητάει βασανιστήρια, αντίποινα και ανασκολοπισμό στους δολοφόνους του Άλκη και γενικά στους αντιπάλους και ακόμα πιο γενικά στους οπαδούς ή στους άλλους. Ονειρεύονται εκτελέσεις, αυστηροποίηση ποινών ή εν ψυχρώ δολοφονίες οποιουδήποτε για οποιονδήποτε λόγο. Κατά τα άλλα, ζήτω η αξία της ζωής!

Όμως εκεί που η αγανάκτηση αποκτά γελοία χαρακτηριστικά είναι όταν τη μεταχειρίζονται οι «οπαδοί» κάθε απόχρωσης. Δυο-τρεις φορές τη βδομάδα κάνουν ντου από στέκι σε στέκι κι από σύνδεσμο σε σύνδεσμο. Μόλις μια μέρα πριν τη δολοφονία του Άλκη, στο Πέραμα έγιναν χοντρά επεισόδια με καμένα αμάξια. Πριν κάνα χρόνο στη Θεσσαλονίκη έπεσαν πυροβολισμοί. Μαχαίρια και σουγιάδες χρησιμοποιούνται κάθε Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο σε κάποια γειτονιά της κάθε πόλης. Από τύχη οι νεκροί δεν είναι περισσότεροι. Αλλά αυτοί που σιωπούν για αυτά, αυτοί που ίσως οργανώνουν και συμμετέχουν σε αντίστοιχα «πεσίματα» είναι κι αυτοί …συγκλονισμένοι από προχτές και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα σε ανακοινώσεις που μαζεύουν πολλές καρδούλες και like.. Μάλλον γιατί θέλουν τους αντιπάλους τους υγιείς και ζωντανούς για να τους σκοτώσουν αυτοί ή να τους βιάσουν και μετά να τους τραγουδήσουν εν χορώ κάτι για τα γεννητικά όργανα της μητέρας τους.

Τα πάντα, και στην περίπτωση της δολοφονίας του Άλκη, είναι πολιτικά. Ακόμα και η υποκρισία…