Ο αντικομμουνισμός είναι εδώ

Κάποτε ο δάσκαλός μου και κορυφαίος ιστορικός Νίκος Σβορώνος με συμβούλευσε ως υποψήφιο διδάκτορα: «Ο επιστήμονας πάνω από όλα πρέπει να ποιεί ήθος. Δεν επιβεβαιώνουμε τη θεωρία μας με επιλογή πηγών, αλλά οι πηγές μάς οδηγούν στη θεωρία και αυτό είναι το έντιμο». Επίκαιρα πάλι με τη φασαρία που ακολούθησε τα tweets του Σεργκέι Ραντσένκο.

Διόλου τυχαία η ξαναζεσταμένη αντικομμουνιστική υστερία. Σε μια περίοδο που καθημερινά μετράμε εκατόμβες νεκρών από την πανδημία, που ο εργαζόμενος λαός βρίσκεται εκτεθειμένος σε καιρικά φαινόμενα, σε συνθήκες όπου οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είναι παγωμένες, ο ονομαστικός κατώτερος μισθός είναι καθηλωμένος και οι εργαζόμενοι δίνουν μάχη με την ακρίβεια που σαρώνει το λαϊκό εισόδημα, «ανακαλύπτουν» αίφνης την Αμερική.

Τι ανακάλυψαν λοιπόν τώρα οι φωστήρες; Τα tweets του αντικομμουνιστή, κατά δήλωσή του, Σεργκέι Ραντσένκο: «Συμφωνώ. Φυσικά, είμαι αντικομμουνιστής». Ο κύριος αυτός, λοιπόν, δημοσίευσε τις προάλλες ορισμένα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τα σοβιετικά αρχεία για τις σχέσεις ΚΚΕ – ΚΚΣΕ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Χωρίς να κομίζουν κάτι καινούργιο, τα έγγραφα αυτά αξιοποιήθηκαν για να χυθεί αντικομμουνιστικό μελάνι περί «ξενοκίνητου» και «αντεθνικού» ΚΚΕ από γνωστές γραφίδες στον αστικό Τύπο και στο διαδίκτυο. «Με όπλα των ναζί οι κομμουνιστές ήθελαν να αποσπάσουν τη Βόρεια Ελλάδα και να την παραδώσουν στους Βουλγάρους…»! «Ο ΔΣΕ είχε σκοπό να διαιρέσει την Ελλάδα στα δύο, κάτι σαν την Κορέα δηλαδή, σχέδιο που ευτυχώς ναυάγησε»!

Ετσι ερμηνεύτηκε από τους φωστήρες ο στόχος του ΔΣΕ για τη δημιουργία μιας ελεύθερης περιοχής στη Β. Ελλάδα ως ορμητήριο. Σχέδιο γνωστό τοις πάσι ως «Λίμνες», που δεν υλοποιήθηκε ποτέ, καθώς επιλέχθηκε άλλη λύση. Τα δε κατασχεμένα όπλα από τη ναζιστική Γερμανία ήταν λύση ανάγκης σε μια περίοδο που η Σοβιετική Ενωση απειλούνταν από τη Δύση, καθώς κατείχε το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας. Αυτά εξάλλου γράφονται πιο αναλυτικά στο τετράτομο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ». Εκεί υπάρχουν και οι «αποκαλύψεις» του Ραντσένκο.

Στην αντικομμουνιστική αυτή υστερία υπάρχουν και προκλητικές αντιφάσεις: Δεν μπορεί να ισχύει και η Γιάλτα, η εγκατάλειψη, δηλαδή, των Ελλήνων κομμουνιστών από τη Σοβιετική Ενωση και ταυτόχρονα η στρατιωτική βοήθειά της. Τι από τα δύο; Πούλησε τους Ελληνες κομμουνιστές ή τους ενίσχυσε; Και απύθμενο θράσος: Η άλλη πλευρά λάμβανε τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα από τα «Σχέδια Μάρσαλ» και «Δόγμα Τρούμαν» και ταυτόχρονα είχε και τη στρατιωτική παρουσία των Αγγλων στο πλευρό της και όμως μιλούν για ξένη παρέμβαση.

Αρκετά με αυτά. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Επαναλαμβάνεται συχνά και χρησιμοποιείται από κάθε κατεργάρη. Ενα ξαναζεσταμένο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τον καιρό του Μεσοπολέμου. Τότε που έστηναν τις δικτατορίες στον αντικομμουνισμό. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έπαιρναν φωτιά: «Οι πράκτορες της Μόσχας θέλουν να δώσουμε τη Θεσσαλονίκη στους Βουλγάρους», «Εξω οι βουλγαροκομμουνιστές». Αντίπαλος του καθεστώτος οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι. Εκατοντάδες κομμουνιστές ρίχτηκαν στις φυλακές και τα ηγετικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος δικάζονταν για πρώτη φορά για το θέμα της αυτονομίας της Μακεδονίας και Θράκης στο στρατοδικείο.

Ιδεολογικοποίηση της Ιστορίας; Το φωνάζει ο ίδιος ο Ραντσένκο. Η «αντικειμενικότητα» με την οποία προσεγγίζει την ιστορική έρευνα έχει αρχή και τέλος τον αντικομμουνισμό του. Πρόκειται για ιστορικό «στρατευμένο» από αμερικανικά κέντρα και παράκεντρα, με περγαμηνές στην αναθεώρηση της Ιστορίας και στον αντικομμουνισμό. Ο Ραντσένκο δηλώνει στο βιογραφικό του καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Hopkins και συνεργάτης στο «Κέντρο Χένρι Κίσινγκερ για τις Διεθνείς Σχέσεις». Τι ακριβώς είναι αυτό το Κέντρο; Ακολουθεί τη γραμμή του ιδρυτή του που έμεινε γνωστός για τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό του.

Στόχος, το παρελθόν να εξορκιστεί ανέκκλητα και οριστικά, να μην ταράξει ξανά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και τους εμπνεύσει παραδείγματα. Να ξεχαστεί η θεωρία της πάλης των τάξεων ή καλύτερα να ενοχοποιηθεί ή να σαρκαστεί, καθώς το φάντασμα εξακολουθεί να πλανιέται ακόμη πάνω απ’ την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Και ιδού η εργαλειακή χρησιμότητα ορισμένων αφηγήσεων στη μεταμοντέρνα εποχή μας: από τους Ελασίτες ώς τους μαχητές του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ, από το «κόμμα των εκτελεσμένων» (ΚΚΓ) ώς τους μαχητές των Βιετκόνγκ, από τα υπόγεια της παρανομίας ώς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από το μαχόμενο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα ώς τις απόπειρες θεμελίωσης λαϊκής εξουσίας, όλα αυτά, άνθρωποι, ιδέες, αγώνες ήταν όργανα του κακού!

Τελικά η αλήθεια πρέπει να είναι μόνο θέμα διαπίστωσης και όχι πολιτικό πρόταγμα. Διότι η αλήθεια ως διαπίστωση σημαίνει λίγα, αλλά ως αφορμή σκέψεων και κίνητρο πράξεων σημαίνει τα πάντα…

Σπύρος Τζόκας
πανεπιστημιακός-συγγραφέας
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών