Ουκρανία – Απάντηση στην προπαγάνδα του πολέμου και της Ελληνικής εμπλοκής
Ένα προς ένα τα βασικά επιχειρήματα του καθολικού πολέμου προπαγάνδας, που εκπορεύονται από την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και επιτελεία και τα ΜΜΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και οι απαντήσεις τους
Ένας καθολικός πόλεμος προπαγάνδας βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες από την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και επιτελεία, τα ΜΜΕ, με στόχο να θολώσουν τις πραγματικές αιτίες και τους ενόχους του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να νομιμοποιηθεί η ελληνική εμπλοκή και να ταυτιστεί ο λαός με τις πολεμικές ιαχές της αστικής τάξης και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών συμμάχων της. Ο «Ριζοσπάστης» συγκέντρωσε τα βασικά επιχειρήματά τους και δίνει απάντηση.
«Η ΕΕ επέστρεψε» κι αυτό είναι καλό για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή
— Η ΕΕ επέστρεψε με τον πόλεμο στην Ουκρανία! Οσο ενισχύεται η κοινή πολιτική άμυνας, τόσο θα δυναμώνει ο ρόλος της ως παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας.
— Από πού ακριβώς «επέστρεψε» η ΕΕ; Μήπως από το μέτωπο της Γιουγκοσλαβίας, όπου το 1999 πρωτοστάτησε στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς, με σοσιαλδημοκρατικές μάλιστα κυβερνήσεις στην πλειοψηφία των κρατών – μελών της; Μήπως από την ιμπεριαλιστική εκστρατεία στο Αφγανιστάν, όπου επί 20 χρόνια διατηρούσε στρατεύματα κατοχής μαζί με τους Αμερικανούς;
Μήπως από τη Συρία, όπου συμμετείχε ενεργά στην «αντιτρομοκρατική εκστρατεία», ή από τη Λιβύη, όπου επίσης έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επέμβαση που ευθύνεται για το σημερινό χάος; Μήπως επέστρεψε από την Αφρική, όπου στρατεύματα ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία, δίνουν μάχες για τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους απέναντι στα ρωσικά και στα κινεζικά;
Η ΕΕ δεν «επέστρεψε», γιατί δεν έλειψε ποτέ από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους. Ηταν πάντα παρούσα, ως «πυλώνας» του ΝΑΤΟ, αφού τα 21 από 30 μέλη της ευρωατλαντικής συμμαχίας είναι και κράτη – μέλη της.
Τώρα μιλάνε για το «τέλος των ανταγωνισμών» στο εσωτερικό της και την αρχή μιας «νέας εποχής», με ταχύτερα βήματα στην πολιτική και στρατιωτική ενοποίηση. Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ λένε μάλιστα ότι μια πιο «αυτοτελής εξωτερική πολιτική» της ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει «εξισορροπητικά» στις ΗΠΑ, «για την ειρήνη και τη σταθερότητα» στην περιοχή.
«Κάθε βήμα που ενισχύει τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ ενισχύει τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τη δικτατορία του κεφαλαίου. Εμβάθυνση της ενοποίησης της ΕΕ σημαίνει ενίσχυση των ενιαίων μηχανισμών για την εφαρμογή ενιαίων αντιδραστικών κατευθύνσεων σε βάρος των λαών», σημείωναν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο και αυτό επιβεβαιώνει η πείρα των λαών, ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια.
Η υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ οδήγησε σε «περισσότερη Ευρώπη» και σηματοδότησε την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα (εργασιακά, ασφαλιστικό, κ.τ.λ.). Η ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα ήταν το όχημα για την καθήλωση των μισθών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, ενώ συνοδεύτηκε και από το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Η Συνθήκη του Σέγκεν έφερε νέα μέτρα και μηχανισμούς ελέγχου και καταστολής, ενώ το Ευρω-Σύνταγμα καθιερώνει ως «ιερή» και «ανεπίστρεπτη» τη δικτατορία των μονοπωλίων στα κράτη – μέλη της ΕΕ, παίρνοντας επιπλέον μέτρα για τη θωράκισή της από τον εχθρό λαό.
Σήμερα, στο ευρωπαϊκό έδαφος, με συμμετοχή όλων των κρατών – μελών, ξεδιπλώνεται το ΝΑΤΟικό σχέδιο για την περικύκλωση της Ρωσίας και την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, που ρίχνει λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών και σωρεύει καύσιμη ύλη για πολέμους όπως αυτόν στην Ουκρανία. Χέρι χέρι με την αντιλαϊκή κλιμάκωση στο εσωτερικό, η παραπέρα ενοποίηση και διεύρυνση της ΕΕ συμπληρώνεται και από αναβαθμισμένους ρόλους στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, συμμετοχή σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποστολές.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι σβήνουν και οι μεταξύ τους αντιθέσεις. Είναι όλοι μαζί στο τσάκισμα του λαού και τσακώνονται μεταξύ τους – και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα – για τη μοιρασιά της λείας.
Η παραπέρα ενοποίηση της ΕΕ στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα σημαίνει μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, ένταση του αντικομμουνισμού, νέοι μηχανισμοί καταστολής και κλιμάκωση της πολεμικής προετοιμασίας. Σημαίνει μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες, που θα πληρώσουν οι λαοί, για να μπορεί η ΕΕ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό που δυναμώνει να υπερασπίζεται με μεγαλύτερη «αυτοτέλεια» τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλιακών της ομίλων, σε βάρος των λαών.
Η στάση της Ελλάδας είναι έκφραση αλληλεγγύης στην αμυνόμενη Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία που επιτίθεται
— Η Ρωσία είναι ο επιτιθέμενος και η Ουκρανία ο αμυνόμενος. Εμείς πρέπει να σταθούμε στο πλευρό αυτού που αμύνεται, να δείξουμε αλληλεγγύη.
— Το γεγονός της απαράδεκτης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τις δραματικές συνέπειές της για τον ουκρανικό λαό, όπως και τα νέα δεινά που συσσωρεύει και για τον ρωσικό λαό, δεν μπορεί να κρύψει ότι δεν προέκυψε ξαφνικά στις 24 Φλεβάρη 2022 αλλά είναι ένα κρίσιμο επεισόδιο σε ένα σίριαλ αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ από τη μια και τη Ρωσία από την άλλη, με την Ουκρανία και τον λαό της στη μέση ως σάκο του μποξ. Πρόκειται για μια πάλη μεταξύ ληστών για σφαίρες επιρροής και γεωστρατηγικά «πλεονεκτήματα», για μερίδια αγορών, πρώτες ύλες, ενεργειακά σχέδια, και σε μια τέτοια πάλη πολύ μικρή σημασία έχει το «ποιος το ξεκίνησε». Πόσο μάλλον ο λαός με αυτό το κριτήριο να διαλέξει ληστή…
Ο λαός της Ουκρανίας δέχεται επίθεση εδώ και χρόνια και από τα δύο στρατόπεδα των αντιμαχόμενων, από τα τμήματα της δικής του αστικής τάξης που παλεύουν στο εσωτερικό της χώρας για το με ποια συμμαχία θα πάνε. Από τη μία ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που εδώ και χρόνια προχωρούν επιθετικά και συστηματικά το σχέδιο οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας. Σε αυτό το σχέδιο «ανακατεύουν» την Ουκρανία από το 2004 και την περιβόητη «πορτοκαλί επανάσταση», και γι’ αυτά τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αιματοκυλίσουν τον λαό της χώρας το 2013 – 2014, να στηρίξουν με κάθε τρόπο την πραξικοπηματική ανατροπή του τότε Προέδρου της Ουκρανίας, αξιοποιώντας παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και φασιστικές ομάδες, για να δέσουν τη χώρα πιο στενά στο ευρωατλαντικό άρμα. Με τη στήριξή τους οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας επιτέθηκαν στους ρωσόφωνους και στα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Από την άλλη, η καπιταλιστική Ρωσία επιχειρεί εδώ και χρόνια με όλα τα μέσα να ανακτήσει το «χαμένο έδαφος» στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό με τη Δύση, ενισχύει και εκσυγχρονίζει το οπλοστάσιό της, προωθεί τα δικά της σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης σε εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, εκμεταλλευόμενη την ύπαρξη ρωσόφωνων πληθυσμών πραγματοποιεί επεμβάσεις σε αυτά. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο προχώρησε στην ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, στήριξε τους αυτονομιστές του Ντονμπάς και τώρα προχώρησε στην αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» των λεγόμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, στο όνομα της προστασίας των οποίων εξαπέλυσε την τρέχουσα εισβολή στην Ουκρανία. Και η Ρωσία άλλωστε, που εισέβαλε, υποστηρίζει ότι επενέβη γιατί απειλούνταν, ότι αμύνεται απέναντι στη ΝΑΤΟική απειλή.
Η «αλληλεγγύη στον αμυνόμενο», που αναμασούν όλα τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας, είναι ψέμα, είναι πρόσχημα για τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτήν την ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση, γίνεται για λογαριασμό του ενός στρατοπέδου ληστών, αυτού του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το οποίο πάει χέρι χέρι η ελληνική αστική τάξη. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με την προστασία του ουκρανικού λαού, ίσα ίσα όλα ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών, συσσωρεύουν νέα καύσιμη ύλη για ακόμα πιο γενικευμένη ανάφλεξη.
Η αληθινή αλληλεγγύη και υπεράσπιση του λαού της Ουκρανίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της κάθε χώρας σε αυτόν. Είναι η καταδίκη της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας αλλά και η καταδίκη των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που πυροδοτούν αυτόν τον πόλεμο και σπρώχνουν την Ουκρανία στον όλεθρο. Είναι η στάση των κομμουνιστών ευρωβουλευτών, που καταψήφισαν το «ουκρανικό μνημόνιο» στην Ευρωβουλή γιατί «δένει χειροπόδαρα» τον λαό της Ουκρανίας σε απαράδεκτες οικονομικές και πολιτικές δεσμεύσεις. Είναι ο αγώνας για να συντονιστεί η πάλη των λαών ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο από τον πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο, τις αστικές τάξεις τους, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Δεν έπρεπε η Ελλάδα να στείλει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, αφού δεν το ζήτησαν επίσημα ΝΑΤΟ και ΕΕ
— Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «να στηρίξουμε την Ουκρανία με ανθρωπιστική βοήθεια, όχι με πολεμικό υλικό, αφού αυτό δεν εμπίπτει στις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας από τη συμμετοχή της σε ΝΑΤΟ και ΕΕ». Υπάρχει …«ολίγον εμπλοκή» στον πόλεμο;
— Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ρεσιτάλ υποκρισίας και κοροϊδίας. Γιατί την ίδια ώρα που υιοθετεί όλα τα προσχήματα για την εμπλοκή της χώρας στο νέο αυτό ιμπεριαλιστικό μακελειό «σβήνοντας» τις ευθύνες ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, την ώρα που «ξεπλένει» ξεδιάντροπα τον ρόλο της ΕΕ και πρώτα πρώτα των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στον πόλεμο και ζητάει την ενεργότερη εμπλοκή της, την ώρα που ο πρόεδρός του λέει στη Βουλή ότι «κατανοώ πλήρως τις συμβατικές υποχρεώσεις που έχει η χώρα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ», λέει ότι μπορεί τάχα να υπάρχει ταυτόχρονα και «ολίγον εμπλοκή» στα ευρωατλαντικά σχέδια.
Οσο όμως κι αν ζητάει να ελέγξει αν το «δελτίο αποστολής» του πολεμικού εξοπλισμού έχει τις επίσημες σφραγίδες ΝΑΤΟ και ΕΕ, αυτός στέλνεται στην Ουκρανία μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Με το ίδιο σκεπτικό άλλωστε οι τεράστιοι εξοπλισμοί και μέσα που συγκεντρώνονται στην περιοχή με την ενεργοποίηση των ΝΑΤΟικών και ευρωενωσιακών μηχανισμών και «πρωτοκόλλων» – με ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο και της αποστολής και τμημάτων από τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις στο πλαίσιο των «συμβατικών υποχρεώσεων» – είναι δικαιολογημένοι. Με το ίδιο σκεπτικό η αξιοποίηση όλων των υποδομών, από τη Σούδα και τη Λάρισα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, ως ορμητηρίου από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, με βάση τις συμφωνίες που και οι ίδιοι υπέγραψαν φαρδιά-πλατιά, είναι δικαιολογημένη.
Κι αν αύριο αποφασίσουν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ να στείλουν μάχιμες δυνάμεις και στρατό στην πρώτη γραμμή, τότε προφανώς για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Οπως προφανώς δεν υπήρχε και κανένα πρόβλημα ούτε στη Γιουγκοσλαβία, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, όπου οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και η συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές έγιναν με «πάσα επισημότητα» και με ΝΑΤΟική βούλα.
Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια: Το «δόγμα» της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια για να αναβαθμίσει η αστική τάξη τα συμφέροντά της, αυτό το «δόγμα» που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά αντίθετα «λάμπει» σε όλο του το μεγαλείο και σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό μας.
Ούτε βέβαια και οι υποτιθέμενες «διπλωματικές λύσεις», οι συμφωνίες και οι εύθραυστοι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστών, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως δήθεν το αντίθετο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι τέτοιες: Αντίθετα, είναι η «άλλη όψη» του νομίσματος των ανταγωνισμών στις πλάτες των λαών. «Προέκτασή» τους είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις, που στην αμέσως επόμενη στροφή δίνουν τη σκυτάλη στην ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια τα ξέρει όλα αυτά. Απλά ξεπατικώνοντας όλα τα κόλπα της βρώμικης σοσιαλδημοκρατίας, δεν θέλει να αφήσει εντελώς «ξεκρέμαστο» ένα προοδευτικό, αριστερό ακροατήριο, που δεν του έχει γυρίσει ακόμα την πλάτη. Επιστρατεύει τέτοια κόλπα – αντάξια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που το πρωί έδινε τις υποδομές της χώρας για να βομβαρδίζεται ο λαός του Ιράκ και το απόγευμα «διαδήλωνε» κατά του πολέμου – για να στρατεύσει κάτω από δήθεν «φιλειρηνικό» μανδύα τμήματα του λαού στην πολιτική που οδηγεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή.
Ο αναθεωρητισμός της Ρωσίας «δίνει ιδέες» στην Τουρκία και απειλεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας
— Εχθρός μας είναι ο αναθεωρητισμός. Αν κυριαρχήσει, θα τον βρούμε μπροστά μας στο Αιγαίο και στην Κύπρο από την Τουρκία. Πώς θα ζητήσουμε τότε στήριξη από τους συμμάχους μας αν εμείς δεν στηρίξουμε τώρα την Ουκρανία;
— Είναι πρόκληση για τον λαό μας το παραμύθι ότι η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα ΝΑΤΟικά σχέδια τη θωρακίζει δήθεν απέναντι στην επιθετικότητα της… συμμάχου Τουρκίας.
Οσοι το διακινούν κάνουν πως δεν είδαν ότι είναι ακριβώς τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή και η προσπάθεια για τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής, στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού με Ρωσία και Κίνα, αυτά που «βάζουν ιδέες» και δίνουν αέρα στα πανιά των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας.
Η συζήτηση στη Βουλή, με την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνούν στην «ανάγκη» επιτάχυνσης των διευθετήσεων στο Αιγαίο, λόγω της «νέας κατάστασης» που προκαλεί ο πόλεμος στην ευρύτερη περιοχή, είναι αποκαλυπτική. Από τη μια «δείχνουν» ως κίνδυνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα τον «αναθεωρητισμό» της τουρκικής αστικής τάξης και από την άλλη «τρέχουν» να κλείσουν τα ανοιχτά μέτωπα στα Ελληνοτουρκικά με ΝΑΤΟική «ομπρέλα», ώστε να θωρακίζεται από τους ανταγωνιστές η νοτιοανατολική πτέρυγα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.
Κάνουν πως δεν είδαν το ΝΑΤΟ – που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του από τα Βαλκάνια έως τη Μ. Ανατολή «διδάσκει» αναθεωρητισμό και επαναχάραξη συνόρων εδώ και δεκαετίες – να κάνει τον «Πόντιο Πιλάτο» ή ευθέως να στηρίζει όλες τις επιθετικές ενέργειες και προκλήσεις της τουρκικής ηγεσίας, όταν αυτή εισέβαλε στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη ως «ανάχωμα» στη Ρωσία και, βέβαια, όταν μόλις δύο χρόνια πριν παραβίαζε τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου και το ΝΑΤΟ έστηνε μηχανισμούς διευθέτησης των «διαφορών».
Η πείρα δείχνει άλλωστε πως η διαχρονική στήριξη που έχουν προσφέρει οι ελληνικές κυβερνήσεις στις ΝΑΤΟικές επεμβάσεις και σχέδια συνυπάρχει με την αναβάθμιση των διεκδικήσεων της τουρκικής ηγεσίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Δεν έχει κανείς παρά να κοιτάξει μόνο τα τελευταία χρόνια: Η εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ «απογειώθηκε» με τις συμφωνίες που υπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με τις ΗΠΑ, και το ίδιο και οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας και οι αμερικανοΝΑΤΟικές παρεμβάσεις προκειμένου να τρέξουν μια ώρα αρχύτερα οι επικίνδυνες «διευθετήσεις».
Αλλά και η ιστορική πείρα μιλάει για τα παραμύθια τους: Με την κατοχή της Κύπρου με τις πλάτες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, με τα Ιμια και τις συμφωνίες που ακολούθησαν, με το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, εκεί όπου το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα, δίνοντας κι άλλο «αέρα στα πανιά» των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας που πλέον έχει φτάσει να αμφισβητεί ως και την κυριαρχία των ελληνικών νησιών.
Μάλιστα, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν τελευταία και τον απαράδεκτο όρο του «ΝΑΤΟικού εδάφους» που ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μια «κερκόπορτα» ώστε – όπως λένε ήδη για τις θαλάσσιες και εναέριες ζώνες – αύριο-μεθαύριο να απαιτηθεί και η συνδιαχείριση με το ΝΑΤΟ επιδιαιτητή και στο «ΝΑΤΟικό έδαφος».
Γι’ αυτό και η μεγαλύτερη συμβολή απέναντι στον αναθεωρητισμό και την προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, τα σχέδια για αλλαγές συνόρων, δεν είναι το βαθύτερο μπλέξιμο στα ΝΑΤΟικά σχέδια που τα τροφοδοτούν, αλλά να δυναμώσει, μαζί και με τον τουρκικό λαό, η πάλη για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με τους λαούς να έχουν την εξουσία.
Πρέπει να πληρώσουμε το «τίμημα της ελευθερίας»
— Η εμπλοκή μας στον πόλεμο είναι αυτονόητη, επειδή αυτό είναι το τίμημα της ελευθερίας. Στο τέλος του δρόμου βρίσκονται η ασφάλεια και σταθερότητα, η ενεργειακή και γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας.
— Ο λαός καλείται να στηρίξει τη βαθύτερη ελληνική εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους με χρεοκοπημένες υποσχέσεις ότι στην άκρη του τούνελ υπάρχει φως για την αναβάθμιση της Ελλάδας στον ενεργειακό και γεωπολιτικό χάρτη. Ποιο «τίμημα» καλείται όμως να πληρώσει, πέρα από τον μόνιμο κίνδυνο να αποτελέσει στόχο και θύμα στρατιωτικών αντιποίνων από τους αντίπαλους του ΝΑΤΟ;
Οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής είναι ήδη εδώ για τον λαό.
- –Είναι τα 4 δισ. ευρώ των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, τους οποίους πλέον η κυβέρνηση συνδέει ανοιχτά με την υπεράσπιση του «ΝΑΤΟικού εδάφους», που καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας. Αντίθετα, καλλιεργεί το έδαφος στην τουρκική αστική τάξη να κλιμακώνει την πολιτική των αμφισβητήσεων και των γκρίζων ζωνών, όπως έκανε και στο Αιγαίο, το οποίο βαφτίστηκε ΝΑΤΟική θάλασσα και «ενιαίος επιχειρησιακός χώρος» του ΝΑΤΟ. Πανάκριβο στρατιωτικό υλικό έχει σταλεί ως «πολεμική βοήθεια» στην Ουκρανία και έπεται συνέχεια, αφού η κυβέρνηση έχει αφήσει ανοιχτό να στείλει μέχρι και πολεμικά αεροσκάφη.
- –Είναι οι πολεμικές ανατιμήσεις στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, που έχουν εκτοξεύσει τις τιμές τους σε ρεκόρ δεκαετίας, συμπληρώνοντας τις μεγάλες αυξήσεις από την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και την «πράσινη» ανάπτυξη. Το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου είναι το ακριβότερο ρεύμα, η μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, οι τιμές – φωτιά σε μετακινήσεις και βασικά αγαθά, με τον πληθωρισμό να τρέχει τον προηγούμενο μήνα στα επίπεδα ρεκόρ του 6,3%.
- –Είναι ο δημοσιονομικός λογαριασμός του πολέμου, που η αποπληρωμή του έχει ήδη αρχίσει. Αρκεί να διαβάσει κανείς την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις κατευθυντήριες γραμμές για το 2023, για την «ανάγκη προσαρμογής των δημοσιονομικών πολιτικών ως αντίδραση στις ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες» και «επικαιροποίηση ανάλογα με τις ανάγκες». Ο λαός πλήρωσε την καπιταλιστική ανάπτυξη και κρίση. Τώρα του φορτώνουν και το δίδυμο αδερφάκι τους, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ηδη οι υπέρογκες πολεμικές δαπάνες για τη θωράκιση του ΝΑΤΟικού «συστήματος ασφάλειας» δημιουργούν νέα τεράστια κρατικά ελλείμματα και χρέη, που θα πληρώσουν μέχρι δεκάρας οι λαοί.
- –Είναι οι επιπτώσεις από τις κυρώσεις και τα αντίμετρα που επιβάλλουν εκατέρωθεν τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και καταλήγουν κι αυτές στην τσέπη του λαού. Για παράδειγμα, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και οι βιοπαλαιστές είναι αυτοί που θα πληρώσουν ακριβότερα τις συνέπειες στον Τουρισμό, αφού 600.000 Ρώσοι και Ουκρανοί δεν θα έρθουν φέτος στη χώρα. Το έργο το έχουν ξαναδεί και οι βιοπαλαιστές αγρότες που πλήρωσαν τη νύφη για τις κυρώσεις του 2014. Πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, η ζημιά θα είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν υπολογίσει κανείς ότι το εμπάργκο που επιβλήθηκε τότε στη Ρωσία από την ΕΕ, τους στοιχίζει περί τα 160 εκατομμύρια κάθε χρόνο!
Από την άλλη βέβαια, στη σκιά του πολέμου, επιταχύνεται ο σχεδιασμός για μεγάλες επενδύσεις στον ενεργειακό τομέα, με στόχο και την απεξάρτηση της ΕΕ από το ρώσικο αέριο. Σ’ αυτόν τον σχεδιασμό η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να αναβαθμιστεί, από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και διακομιστικό κόμβο, με την κατασκευή νέων ενεργειακών υποδομών στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, τη χάραξη νέων δρόμων για τη διοχέτευση φυσικού αέριου στην Ευρώπη, τη μεγαλύτερη συμμετοχή του ελληνόκτητου εφοπλιστικού στόλου στην παγκόσμια μεταφορά του LNG.
Τι θα κερδίσει απ’ όλα αυτά ο λαός; Απολύτως τίποτα! Το δείχνει η πείρα από τη μέχρι τώρα συμμετοχή στον αμερικανοΝΑΤΟικό ενεργειακό σχεδιασμό: Αγωγοί φτιάχτηκαν, τερματικοί σταθμοί σχεδιάστηκαν, συμμαχίες έγιναν, δρόμοι χαράχτηκαν, όμως ο λαός πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα, η ενεργειακή φτώχεια μεγαλώνει, χιλιάδες απολύσεις γίνονται στον ενεργειακό τομέα.
Υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα της Ουκρανίας, η οποία αποτελεί ενεργειακό και διακομιστικό κόμβο στα όρια της Ευρασίας, αλλά ούτε σταθερότητα, ούτε ασφάλεια, ούτε ευημερία έφερε στον λαό της. Αντίθετα, τον έριξε στη λάβα του πολέμου…
Με την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο είμαστε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας»
— Με την εμπλοκή στον πόλεμο είμαστε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», γιατί υπερασπιζόμαστε το διεθνές δίκαιο, τη δημοκρατία, την ελευθερία απέναντι στην απολυταρχία. Καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου είναι να σταθεί στην από ‘δώ πλευρά…
— Η «σωστή πλευρά» της Ιστορίας για τον λαό δεν είναι να διαλέξει στρατόπεδο ληστών, να δείξει ανοχή ή να στηρίξει τα πολεμοκάπηλα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Δεν είναι να διαλέξει τη στοίχιση με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ή με τη Ρωσία. Κανένα «διεθνές δίκαιο» δεν υπερασπίζονται οι κυβερνήσεις που βουτάνε στο αίμα τους λαούς, είτε με το ένα είτε με το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, υπηρετείται η «απολυταρχία» των μονοπωλίων, η δικτατορία του κεφαλαίου.
Για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της αστικής τάξης, για τα κράτη και τις συμμαχίες τους, η «Ιστορία» γράφεται με το αίμα των λαών, κι αυτό το έχουν βιώσει οι λαοί όλου του κόσμου ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια: «Ιστορία» έγραψαν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με τη συνδρομή όλων των κυβερνήσεων – μελών τους, που πριν ακόμα σταματήσουν το χειροκρότημα για την ανατροπή του σοσιαλισμού έπνιξαν στο αίμα δύο φορές τα Βαλκάνια, άλλες δύο φορές το Ιράκ, το Αφγανιστάν, αργότερα τη Συρία, τη Λιβύη κ.ο.κ.
Σε όλες αυτές τις «ιστορικές στιγμές», η αστική τάξη της χώρας, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, όλοι μαζί «ζυγισμένοι – στοιχισμένοι» βρέθηκαν στην ίδια «πλευρά» της Ιστορίας, συντάχθηκαν με το έγκλημα και τη βαρβαρότητα, με την πιο ακραία εκδοχή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι «ιστορικές στιγμές» για την αστική τάξη είναι αυτές που μπλέκουν τον λαό στο κουβάρι των αντιθέσεων, φέρνουν το σπίρτο όλο και πιο κοντά στο φιτίλι, όπως έγινε τα τελευταία χρόνια με τη Συμφωνία των Πρεσπών, τη στρατηγική συμφωνία ΗΠΑ – Ελλάδας, την ελληνογαλλική συμφωνία.
Ολοι οι παραπάνω είναι στη μία «πλευρά» της Ιστορίας, στην ίδια πλευρά με τους εκμεταλλευτές, τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Στην άλλη πλευρά είναι το δίκιο των λαών, κι εδώ μπαίνει το πραγματικό δίλημμα: `Η με τους ιμπεριαλιστές ή με τους λαούς! Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» στο δίλημμα αυτό απαντάει απερίφραστα: «Με τους λαούς!», κι εκεί βρίσκεται η πραγματική πρόοδος για την κοινωνία:
- Στην άρνηση να διαλέξει ο λαός φονική μηχανή που θα εξαπολύσει το μακελειό.
- Στην απόρριψη κάθε προσχήματος για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπως και για την εμπλοκή σε αυτές.
- Στη μάχη μέσα στη χώρα μας για την απεμπλοκή από τον πόλεμο, για την αποδυνάμωση των στρατοπέδων που τον διεξάγουν, για να σωθεί ο λαός.
- Στον αγώνα για να μη χρησιμοποιείται ούτε σπιθαμή γης ως ορμητήριο επιδρομών, για να μην ενισχύεται κανένα από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Η «σωστή πλευρά» της Ιστορίας είναι αυτή που φέρνει τους λαούς πιο κοντά στο δικό τους μέλλον: Με την πάλη για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να κάνουν οι εργαζόμενοι κουμάντο στον τόπο τους, μέσα από τη δική τους εξουσία. Αυτή είναι η «πλευρά» που κάνει τους λαούς «εγγυητές» της ειρήνης, της αδερφοσύνης μεταξύ τους, των αμοιβαίων επωφελών σχέσεων, και όχι να σέρνονται πίσω από σχέδια καταλήστευσης του πλούτου τους «με το πιστόλι στον κρόταφο».
