Γιώργος Ηρακλέους – Οι χαρταετοί

Ποίημα, χαρισμένο στον αγαπημένο μου πατέρα. Μνήμες παιδικές και σύγχρονες ενός κόσμου που άλλαξε φρικτά και του ανθρώπου που μεταλλάχτηκε σε παντοδύναμο και ταυτόχρονα στο πιο αδύναμο κτήνος. Γ.Η.

Καθαρή Δευτέρα,
το δωμάτιο ανέβαινε ψηλά σαν χαρταετός,
όταν στις νύχτες δίνανε νόημα τα αηδόνια και
στις μέρες τα περιστέρια, πλάι στα πηγάδια,
ή επάνω στα παλιά μαρμάρινα μπαλκόνια.
Τώρα μακραίνει το πένθος μου,
το μαύρο γίνεται γκρίζο,
συνομιλεί με τον πατέρα μου,
χωρίς όρια η άβυσσος των σχέσεων.
Αυτός ο άνεμος που σε τρελαίνει,
δεν έχει ούτε αρχή ούτε και τέλος.
Μαντίλια φτιαγμένα από πολύχρωμα λουλούδια
για να μοσχοβολά η ανάσα των παιδιών,
όταν σκουπίζουν το δάκρυ τους,
την ώρα που ανεβαίνουν,
σαν χαρταετοί ψηλά πολύ ψηλά
και το βλέπουν πως δε γίνεται
να γυρίσουνε ξανά στη γη.
Δεν είναι ποτέ πιο δυνατός
από το μυρμήγκι ο άνθρωπος
κι ας το πιστεύει πως έγινε επίγειος θεός,
πέφτει συχνά και ξαφνικά σε συντριβή,
σαν χαρταετός χτυπημένος από τον κεραυνό!

Γιώργος Ηρακλέους

Από τη συλλογή “Ημερολόγιο τοίχου”
6-12-21