Αναρχικοί: Κάλπικες συγκρούσεις, βολικές για το σύστημα

Τον τελευταίο καιρό, πότε με αφορμή την κατάληψη του χώρου του Πολυτεχνείου από ομάδα αναρχικών, πότε με αφορμή τα επεισόδια την περασμένη Τετάρτη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προβάλλονται ως άκρως «συγκρουσιακές» οι δράσεις διάφορων ομάδων αναρχικών. Την ίδια στιγμή, οι κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς, οι αγώνες φοιτητών και μαθητών πνίγονται στην αφάνεια από τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Καθόλου παράξενο, φυσικά, να προβάλλεται από την αστική τάξη ό,τι δεν την ενοχλεί. Οι θέσεις και οι δράσεις των αναρχικών όχι απλώς δεν παρουσιάζουν καμία απειλή για το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αξιοποιούνται για τον εγκλωβισμό συνειδήσεων.

Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζονται ορισμένες πλευρές που αποδεικνύουν ότι το αναρχικό ρεύμα δεν αποτελεί κίνδυνο για το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του. Φυσικά, κάθε ομάδα αναρχικών έχει παραλλαγές στο πώς τοποθετείται στα ζητήματα που θα θίξουμε παρακάτω, που όμως δεν αναιρούν την ουσία.

Αποκαλυπτικό είναι αν δούμε την επίδραση που έχει η δράση τους στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Ορισμένοι απ’ αυτούς θέτουν ως στόχο την ανάπτυξη ενός μαζικού ταξικού επαναστατικού κινήματος ικανού να πραγματοποιήσει την κοινωνική επανάσταση.¹ Ομως, κανείς δεν κρίνεται μόνο από το τι γράφει, αλλά και από τα πολιτικά μέτρα που παίρνει για να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του.

Προτάσσουν ενέργειες που μοιάζουν «συγκρουσιακές», αλλά είναι στην πραγματικότητα ανώδυνες για το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Είναι εύκολο να σκορπάς, στην ουσία ανεμπόδιστα, για λίγα λεπτά, χαρτάκια στην αυλή του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, από το να οργανώνεις ουσιαστικά, καθημερινά την εναντίωση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις επεμβάσεις και την εμπλοκή της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ζήτημα δεν είναι η ατομική «στοχοποίηση» κάποιου συμβολαιογράφου ή γιατρού, αλλά η οργάνωση της πάλης του λαού ενάντια στους πλειστηριασμούς και η οργανωμένη διεκδίκηση για δωρεάν Υγεία και Πρόνοια.

Δεν πρόκειται για κάποιες αγωνιστικές δυνάμεις που διάλεξαν «λάθος» δρόμο για την ανάπτυξη του κινήματος. Οι καθοδηγητές αυτών των δυνάμεων είναι εχθροί του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζουν τις κινητοποιήσεις των μαθητών σαν «πορείες – πανηγυράκια και χαρωπές συναυλίες διαμαρτυρίας»,² ενώ σε κάθε προσπάθεια να οργανωθεί αποτελεσματικά το εργατικό κίνημα, να εκλέξει τους αντιπροσώπους του, να υπάρξει αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης και στα συνδικαλιστικά όργανα, βάζουν την ταμπέλα της κακής «ιεραρχίας» και των «ιεραρχικών δομών».

Η πρόσφατη κατάληψη του χώρου του Πολυτεχνείου στην Αθήνα από ομάδα που αυτοπροσδιοριζόταν ότι ανήκει σε αυτόν το χώρο, τις μέρες του εορτασμού του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου το 1973, αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα της εχθρικής, αντιδραστικής τους στάσης για την ανάπτυξη αγώνων, καθώς εμπόδισε μια σειρά σχολεία, φοιτητές και εργαζόμενους να τιμήσουν τον λαϊκό ξεσηκωμό και να μάθουν για τις ηρωικές μέρες της εξέγερσης, παρότι βρισκόμαστε σε περίοδο που είναι απαραίτητο να καλλιεργηθεί η εναντίωση του λαού και της νεολαίας στα σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να εμπλέξει τη χώρα βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, η εναντίωση στα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και κάθε καπιταλιστικής ένωσης στην ευρύτερη περιοχή. Ακόμα και τα ιστορικά συνθήματα, όπως το «Εξω το ΝΑΤΟ», έσβησαν από την πύλη του Πολυτεχνείου, αποκαλύπτοντας ακόμα περισσότερο το πραγματικό τους πρόσωπο.

Το ζητούμενο είναι το πώς μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, την οργάνωση της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες θα κερδίζει εμπειρία, θα διαπαιδαγωγείται κάθε εργαζόμενος, κάθε νέος της εργατικής τάξης. Το πώς θα αποκτούν η εργατική τάξη και ο λαός όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα για την εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση και αντιπαράθεση με τους εκμεταλλευτές τους. Η δράση των διάφορων αναρχικών ομάδων, όσο και αν θέλουν να παρουσιάσουν το αντίθετο, είναι σύγκρουση «γιαλαντζί», γιατί δεν προετοιμάζει για τη σύγκρουση που θα βάλει τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ίσα – ίσα απομακρύνει δυνάμεις από αυτήν την κατεύθυνση.

Σε αρκετά κείμενά τους, που έχουν δημοσιευτεί τα τελευταία χρόνια, κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, λέγοντας ότι «οι καταπιεζόμενοι πρέπει να αντιταχθούν στους καταπιεστές τους με όρους νίκης».

«Επαναστατικές» διακηρύξεις θα έλεγε κανείς… Ομως στην πράξη η πρότασή τους για το πώς θα γίνει κάτι τέτοιο είναι πρόταση αφοπλισμού της εργατικής τάξης, γιατί αντιμετωπίζουν εχθρικά το εργατικό κράτος, την εργατική εξουσία.

Λένε: «Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους διαχωρισμένη εξουσία, όποια μορφή και να παίρνει (π.χ. το εργατικό κράτος)»³. Αρνούνται, δηλαδή, τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να διασφαλίσει την εξουσία της ενάντια στους εκμεταλλευτές της, οι οποίοι μπορεί να έχουν χάσει προσωρινά την εξουσία τους δεν έχουν χάσει όμως την όρεξη και τη διάθεση να την ξανακερδίσουν.

Φυσικά, δεν μπορούν να απαντήσουν πώς θα μπορέσει η εργατική τάξη, χωρίς τις λειτουργίες του εργατικού κράτους, να αντιμετωπίσει τις αντεπαναστατικές ενέργειες, που η πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης έδειξε ότι περιλαμβάνουν σαμποτάζ, δολιοφθορές, αντεπαναστατικά κινήματα μέχρι και ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση από καπιταλιστικά κράτη.

Το μίσος τους για την εργατική εξουσία είναι τόσο μεγάλο, ώστε χαρακτηρίζουν την ανατροπή του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα σαν το «τέλος των αυταπατών» που, παρά ορισμένες αρνητικές συνέπειες, «είναι πάντα, μακροχρόνια, μια καλή επένδυση».⁴ Υπάρχουν και πιο «προωθημένες» τοποθετήσεις, που χαρακτηρίζουν την ίδια την Οκτωβριανή Επανάσταση ένα πραξικόπημα των μπολσεβίκων, ενώ ζητωκραυγάζουν για την αστική επανάσταση τον Φλεβάρη του 1917.⁵

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι ευθυγραμμίζονται στις τοποθετήσεις τους με σημαιοφόρους του καπιταλιστικού συστήματος, φανερούς ή μη, όπως αστικές εφημερίδες,⁶ οπορτουνιστικές και τροτσκιστικέςδυνάμεις, ή κολοσσούς της αστικής ιδεολογίας όπως η Εγκυκλοπαίδεια Britannica, η οποία διατείνεται ότι την επανάσταση του Φλεβάρη διαδέχτηκε το πραξικόπημα των μπολσεβίκων τον Οκτώβρη.

Βέβαια, όποιος συκοφαντεί και εχθρεύεται με τέτοιον τρόπο την εργατική εξουσία, αντικειμενικά, στηρίζει την εξουσία των εκμεταλλευτών της εργατικής τάξης και του λαού. Γιατί υπάρχουν μονάχα δύο επιλογές: Είτε αστική εξουσία, δηλαδή καταπίεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, είτε εργατική εξουσία δηλαδή καταπίεση των εκμεταλλευτών της.

Πολλές φορές, η πρότασή τους για την κοινωνία του αναρχισμού προβάλλεται ως μια τρίτη εναλλακτική, που προπαγανδίζεται ως πιο ριζοσπαστική ακόμη και από την πρόταση του ΚΚΕ ή ότι είναι η ίδια με του ΚΚΕ απλά οι αναρχικοί ακολουθούν διαφορετικό δρόμο προς τα εκεί.

Οι διάφορες αναρχικές ομάδες περιγράφουν, παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές, μια κοινωνία «ελεύθερων» παραγωγών προϊόντων, που θα συνενώνονται το πολύ σε κάποιες ομοσπονδίες και οι οποίοι θα προσφέρουν ό,τι θέλουν στην κοινωνία και θα παίρνουν από αυτήν ό,τι χρειαστούν.

Σε ποιον θα ανήκουν, λοιπόν, τα μέσα παραγωγής σε μια τέτοια κοινωνία; Μα φυσικά στους ξεχωριστούς παραγωγούς ή στις ομάδες παραγωγών. Δηλαδή, μιλάμε για ατομική ή ομαδική ιδιοκτησία. «Φαντασιώνονται» μια κοινωνία μικρών παραγωγών – ιδιοκτητών, που αντικειμενικά διαμορφώνει τη βάση για τον καπιταλισμό.

Ακόμα και εκείνες οι ομάδες που μιλούν ότι τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην κοινωνία, συνεχίζουν να θεωρούν τους ανθρώπους που τα δουλεύουν ανεξάρτητους αναμεταξύ τους. Δηλαδή, μιλάμε για παραγωγή κατακερματισμένη, καθηλωμένη στα όρια των μικρών και ανεξάρτητων παραγωγών το πολύ – πολύ συνενωμένων σε ομάδες.

Δεν είναι τυχαίο που εχθρεύονται το ΚΚΕ, γιατί η πρότασή του αφορά την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου τα μέσα παραγωγής κοινωνικοποιούνται, όπου οι εργαζόμενοι συνενώνονται με τη σχέση του Κεντρικού Σχεδιασμού. Σε αυτήν την κοινωνία, το εργατικό κράτος παίζει καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση, στη διεύθυνση και την ανάπτυξη της παραγωγής, στην ένταξη των πιο καινοτόμων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας στην παραγωγή, στην εμβάθυνση των νέων σχέσεων παραγωγής.

Στα κείμενά τους αναφέρουν ότι τα κόμματα πρέπει να μείνουν έξω από το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Είναι ο συγκαλυμμένος τρόπος για να επιτεθούν στο ΚΚΕ, μιας και αυτό που θέλουν τελικά είναι κίνημα χωρίς τους κομμουνιστές. Γιατί, φυσικά και πρέπει να περιοριστεί στο ελάχιστο η επιρροή των αστικών κομμάτων, αλλά γιατί θα πρέπει και οι πρωτοπόροι εργάτες, μαθητές, φοιτητές, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να μείνουν μακριά από την εργατική τάξη και τη νεολαία;

Πού αλλού έχουμε ακούσει τη λογική «έξω τα κόμματα»;

Είναι γνωστή η τοποθέτηση υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, των παλαιότερων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, των αστικών ΜΜΕ, διευθυντών στα σχολεία, μεγαλοκαθηγητών στα πανεπιστήμια και της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς. Είναι τοποθέτηση και της εγκληματικής φασιστικής Χρυσής Αυγής, όπως έγραφε, για παράδειγμα στις 17/02/2014, ο εγκληματίας χρυσαυγίτης Π. Ηλιόπουλος: «Να απαγορευτούν άμεσα οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια!». Στο ίδιο μήκος κύματος, η ΔΑΠ έχει ως ένα από τα κεντρικά της συνθήματα το: «Σύλλογοι πέρα από κόμματα».

Τι ενώνει όλους αυτούς; Τους ενώνει ότι θέλουν να τραβήξουν την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία μακριά από τις πρωτοπόρες και επαναστατικές ιδέες του ΚΚΕ, ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο τους στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης.

Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της ομάδας που είχε κάνει την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 15 και 16 Νοέμβρη:«Το ΚΚΕ που καπηλεύεται την ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου απουσίαζε από τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη 73, χαρακτηρίζοντας ως προβοκάτορες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου, ακόμη και τους νεκρούς, τον θάνατο των οποίων χυδαία κεφαλαιοποιεί έκτοτε».

Αποκαλυπτικό είναι ότι παρόμοια τοποθέτηση είχε και άρθρο που ανάρτησε η Χρυσή Αυγή στις 17/11/2012: «Είναι γεγονός, ότι αυτοί που σήμερον εμφανίζονται ως “πρωτοπόροι” και καθοδηγητές της εξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, όχι μόνον απείχαν από το Πολυτεχνείο, αλλά το κατήγγειλαν κιόλας».

Οι θέσεις και η δράση των διάφορων αναρχικών ομάδων είναι ανώδυνες και πολύ βολικές για το σύστημα, με όση μπαγιάτικη γαρνιτούρα κάλπικης σύγκρουσης και αν τις σερβίρουν. Σύγκρουση με το σύστημα είναι η καθημερινή, οργανωμένη πάλη στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης, για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την ανατροπή του και η συσπείρωση ευρύτερων τμημάτων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ και η μάχη που καθημερινά δίνουν τα μέλη του και τα μέλη της ΚΝΕ στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις σχολές κατάρτισης, στις γειτονιές, για την οργάνωση του εργατικού – λαϊκού κινήματος, κόντρα στην αστική τάξη και τους υποστηρικτές της. Αυτή είναι η πραγματική σύγκρουση και παίρνει κάθε φορά τη μορφή που απαιτούν οι συνθήκες.

Παραπομπές:

1. «Αναρχική Ομοσπονδία»: Καταστατικό και Πολιτική Διακήρυξη.

2. «Συνέλευση Μαθητών/τριών από τον Αναρχικό/ Αντιεξουσιαστικό χώρο»: Κείμενο – κάλεσμα για πορεία 30 Οκτώβρη 2017.

3. «Αναρχική Ομοσπονδία»: Καταστατικό και Πολιτική Διακήρυξη.

4. «Ρουβίκωνας»: Κείμενο Πολιτικής Ταυτότητας.

5. «Αναρχική Αρχειοθήκη»: Εκδήλωση με θέμα «Από την επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917 στο κομμουνιστικό πραξικόπημα των μπολσεβίκων», 16/11/2017.

6. Εφημερίδα «Καθημερινή», 20/11/2017, άρθρο του Σ. Κασιμάτη, όπου αναφέρεται: «Η επανάσταση του ρωσικού λαού είχε γίνει τον Φεβρουάριο. Τον Οκτώβριο έγινε το πραξικόπημα με το οποίο οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία και εγκατέστησαν τη δικτατορία τους […]».