Ζωή και θάνατος μαζί

Δεν γράφω πλέον.

Λένε ότι όταν ζεις, δεν γράφεις.

Κι εγώ, που όλα τα έχω δοκιμάσει,

που ο κόσμος αργοσβήνει σιγά σιγά..

γιατί δεν γράφω;

Όχι δεν ζω!

Γιατί όταν γράφεις έχεις πεθάνει.

Και σαν μισοπεθαμένος άνθρωπος

αιωρούμαι ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.

Μα δεν μπορώ να κουνηθώ.

Μένω εγκλωβισμένη στο ενδιάμεσο

που ονομάζεται πόνος.

Το μόνο σημάδι ζωής είναι το συναίσθημα

κι εγώ βυθίζομαι μέσα του.

Ένα συναίσθημα που με εκστασιάζει, με κυριαρχεί.

Ζει αυτό, αντί για εμένα.

Κι εγώ τώρα που δεν μπορώ να γράψω

ζητώ μόνο ένα διάλειμμα.

Από την ζωή ή από τον θάνατο τον ίδιο;

Γιατί γύρω μου μόνο θάνατος υπάρχει…

Και η ζωή μετατρέπεται σε φυλακή

σε έναν κόσμο που σε σκοτώνει καθημερινά.

Μια ξένη ζωή που σου επιβάλλουν.

Μα δεν μπορώ πλέον να γράψω…

Κλεοπάτρα

Εικόνα: “Η κραυγή” του Έντβαρτ Μουνκ