Ο πόλεμος στην Ουκρανία

Μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση και τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1990 – ’91, η Ουκρανία ακολούθησε την τύχη των άλλων Σοβιετικών Δημοκρατιών στην αναβίωση του εθνικισμού και τη βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης ανεξαρτησίας βρήκαν τη χώρα σε τραγική οικονομική κατάσταση. Οι εκπρόσωποι των αστών, που καταλήστευσαν τον λαϊκό πλούτο, χωρίστηκαν σε φιλορώσους και φιλοδυτικούς, ανάλογα με την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Από τον Νοέμβρη του 2004 που στην Ουκρανία έγιναν προεδρικές εκλογές, μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2014, υπήρξε έντονη διαπάλη των «φιλοδυτικών» κεφαλαιοκρατών της Ουκρανίας, απ’ τη μια μεριά, και των «φιλορώσων», από την άλλη, με τους πρώτους να επικρατούν ανατρέποντας τον νόμιμο Πρόεδρο της χώρας. Πρωταγωνιστικό και καταλυτικό ρόλο σ’ αυτήν τη διαπάλη και την κατάληξή της είχε η πρεσβεία των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον σημερινό πρέσβη στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, που ενορχήστρωνε την ανοιχτή και απροκάλυπτη επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Ουκρανίας. Από τότε, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ μεθοδεύουν και προωθούν την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, επεμβαίνοντας, μεταφέροντας ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και εγκαθιστώντας βάσεις του θανάτου, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.

Οσον αφορά τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην πορεία των εξελίξεων σ’ αυτήν τη χώρα, είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του γγ της λυκοσυμμαχίας σε συνέντευξη Τύπου μόλις πριν από λίγες μέρες, όπου ανέφερε ότι «από το 2014 το ΝΑΤΟ έχει εξοπλίσει και εκπαιδεύσει τον ουκρανικό στρατό». Να σημειωθεί ότι ενταγμένα στις επίσημες δομές των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι και τα διάφορα ναζιστικά τάγματα, όπως το Αζόφ, που στις τάξεις του σμίγουν μέλη και άλλων ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων, από τον «Πατριώτη της Ουκρανίας» και την «Εθνικοκοινωνική Συνέλευση» ως τον παραστρατιωτικό «Pravy Sector» (Δεξιός Τομέας) και το κόμμα «Svoboda» (Ελευθερία) που πρωταγωνίστησαν στις διαδηλώσεις της πλατείας Μαϊντάν στο Κίεβο.

Εδώ είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η επίκληση του αντιφασισμού από τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, προκειμένου να προωθήσει τα γεωπολιτικά σχέδιά της στην περιοχή, είναι προσχηματική, εκμεταλλευόμενη το έντονα αντιφασιστικό φρόνημα των Ρώσων και όλων των λαών, που πλήρωσαν με εκατομμύρια νεκρών την πάλη ενάντια στη φασιστική – ναζιστική γερμανική κατοχή και θηριωδία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδια η καπιταλιστική Ρωσία, που σήμερα πρωτοστατεί στον αντικομμουνισμό, διατηρεί φιλικές σχέσεις με ακροδεξιά μορφώματα σε πολλές χώρες και η ηγεσία της Ρωσίας εκθειάζει δημόσια τους ιδεολόγους του ρωσικού φασισμού.

Είναι σημαντικό να «ιχνηλατηθεί» προσεκτικά η πορεία του ΝΑΤΟ μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το οποίο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν διαλύθηκε ούτε και περιορίστηκε αλλά αντίθετα διευρύνθηκε, ενσωματώνοντας στις τάξεις του και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Εγκατέστησε στρατιωτικές δυνάμεις, βάσεις και σύγχρονα όπλα, σε διάφορα σημεία πέριξ της Ρωσίας. Ηδη από το 2017, το ΝΑΤΟ είχε αναπτύξει 4 διεθνή τάγματα στρατού στα κράτη της Βαλτικής και στην Πολωνία. Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, αυτή η απόφαση αποτέλεσε απάντηση στην προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 καθώς είχε εγείρει ανησυχίες για παρόμοιες βλέψεις σε άλλα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Παρ’ όλα αυτά ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική ανάπτυξη στα σύνορα με τη Ρωσία από την εποχή του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου και φυσικά «στρίμωξε» ακόμη περισσότερο τη Ρωσία στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Εδώ και χρόνια υπάρχουν πολεμικά σχέδια και διεξάγονται στρατιωτικές ασκήσεις και γυμνάσια στη Βόρεια Θάλασσα, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βαλτική με μέτωπο απέναντι στη Ρωσία.

Επιπλέον, σ’ αυτές τις εξελίξεις η ΕΕ δεν είναι «άφωνη» και «αμέτοχη», αλλά συμμετέχει ενεργά εδώ και χρόνια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εν προκειμένω στον σχεδιασμό περικύκλωσης της Ρωσίας. Είναι συνένοχος για το σημερινό δράμα των λαών στην Ουκρανία. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της, όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε σχέση με τη στάση απέναντι στη Ρωσία αντανακλούν τις διαφορετικές στοχεύσεις και προτεραιότητες των αστικών τάξεων της κάθε χώρας, αφορούν τους ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία, ειδικά σε τομείς όπως η Ενέργεια.

Η διαμόρφωση μιας ενιαίας ευρωενωσιακής στάσης απέναντι στη Ρωσία μετά την έναρξη του πολέμου, για την οποία στη χώρα μας πανηγυρίζουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και άλλα αστικά κόμματα, από τη μια, δεν σημαίνει ότι οι αντιθέσεις αυτές έχουν λυθεί, από την άλλη, είναι μια «ενότητα» επικίνδυνη, που στρέφεται ενάντια στους λαούς, γιατί είναι μια ενότητα στην πολεμική προετοιμασία που βάζει τους λαούς της ΕΕ σε μεγάλες περιπέτειες.

«Ενθάρρυνση» στις κυβερνητικές επιλογές δίνει και η στάση των άλλων κομμάτων, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, που τάχθηκαν υπέρ της λεγόμενης «εθνικής» κυβερνητικής γραμμής της εμπλοκής, ψελλίζοντας κάποιες ανούσιες διαφοροποιήσεις για το «θεαθήναι». Είναι οι ίδιες δυνάμεις που σε επιμέρους θεσμούς, π.χ. Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας, ψηφίζουν το κυβερνητικό ψήφισμα που αποτελεί το «χαλί» της ελληνικής συμμετοχής στον πόλεμο, που στην πράξη σημαίνει αξιοποίηση στρατιωτικών βάσεων, αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού, ετοιμότητα σε ό,τι άλλο αποφασίσουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Το ΚΚΕ και σ’ αυτόν τον πόλεμο τάσσεται τόσο με το μέρος του ουκρανικού όσο και του ρωσικού λαού. Παλεύει για να αναδειχθούν αυτοί νικητές. Και νίκη θα σημαίνει να απαλλαγούν από κυβερνήσεις τύπου Ζελένσκι και Πούτιν, από τις φασιστικές – εθνικιστικές δυνάμεις που τρομοκρατούν και διχάζουν τους λαούς και κυρίως να απαλλαγούν από την τάξη και την εξουσία των νεόκοπων καπιταλιστών είτε αυτοί στηρίζονται από ΝΑΤΟ – ΕΕ είτε από τη Ρωσία. Αυτούς δηλαδή που προέκυψαν μετά τις ανατροπές το 1991, κατακλέβοντας τον ρωσικό, τον ουκρανικό και τους άλλους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.