Η Επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι κανένας συσχετισμός δυνάμεων, όσο αρνητικός και αν είναι, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη

Η Επανάσταση του 1821 ήταν τέκνο μιας εποχής κοσμογονικών αλλαγών, στη διάρκεια της οποίας ο παλιός φεουδαρχικός κόσμος παρήκμαζε, ο νέος καπιταλιστικός κόσμος επικρατούσε ήδη στα σημαντικότερα οικονομικά κέντρα της εποχής και επιδίωκε να επικρατήσει παγκόσμια, τσακίζοντας τις υπάρχουσες φεουδαρχικές εξουσίες, αλλά και τον σκοταδισμό και τους αναχρονισμούς, στους οποίους στηρίζονταν.

Αποτέλεσε κρίκο της αλυσίδας των αστικών επαναστάσεων που, στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα, προσέφεραν ριζοσπαστική διέξοδο στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της φεουδαρχίας. Ταυτόχρονα, στρεφόμενη απέναντι σε μια φεουδαρχική αυτοκρατορία στην οποία κυριαρχούσε ο διαφορετικός φυλογενετικά πληθυσμός των Οθωμανών, η Επανάσταση είχε αντικειμενικά και εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα.

Η επικράτηση της Επανάστασης οδήγησε στη συντριβή του φεουδαρχικού μηχανισμού, στην απελευθέρωση των νέων, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στη λύτρωση της ανθρωπότητας από τον σκοταδισμό και την αμάθεια, στη λύτρωση των λαϊκών στρωμάτων από την εθνοτική καταπίεση, όχι όμως και από την ταξική εκμετάλλευση. Το ανεξάρτητο αστικό έθνος – κράτος στηριζόταν εξίσου στην εκμετάλλευση, αντικατέστησε τους φεουδάρχες εκμεταλλευτές με τους καπιταλιστές.

Στους κόλπους της νέας καπιταλιστικής εξουσίας διογκώθηκε και συνεχίζει να διογκώνεται η αντίφαση ανάμεσα, από τη μία, στις δυνατότητες που προσέφερε η ανάπτυξη μιας όλο και περισσότερο κοινωνικοποιημένης παραγωγής και, από την άλλη, στην υπονόμευση των κοινωνικών αναγκών από την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και από τις ανάγκες του καπιταλιστικού κέρδους. Από ένα σημείο και έπειτα η καπιταλιστική εξουσία μεταβλήθηκε από υπηρέτη σε εμπόδιο της κοινωνικής εξέλιξης.

Δεν είναι ένας πόλεμος για την «ελευθερία», τη «δημοκρατία», ενάντια στον «αναθεωρητισμό» ούτε ένας πόλεμος για την «αυτοδιάθεση των λαών», ενάντια στο «νεοναζισμό», όπως ισχυρίζονται προσχηματικά τα εμπόλεμα στρατόπεδα. Είναι ένας πόλεμος άδικος, που διεξάγεται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και έχει θύματα την εργατική τάξη και τους λαούς των «νικητών» και των «ηττημένων».

Η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, η πάλη για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό είναι η μοναδική προοδευτική απάντηση στα αδιέξοδα του γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος, η μόνη λύση για να σταματήσει η ταξική εκμετάλλευση και οι ιμπεριαλιστικές σφαγές που προξενεί.

Ο αγώνας για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό υπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και της εξέλιξης, τη φιλία και τη συνεργασία των λαών, βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Γι’ αυτό και η πάλη της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων θα νικήσει, όσο ακλόνητος και αν φαντάζει σήμερα ο κατά τ’ άλλα αλληλοσπαρασσόμενος καπιταλιστικός κόσμος.

ΑΘΗΝΑ 24/3/2022

Δείτε ακόμα:

Δ. Κουτσούμπας: Η “σωστή πλευρά της ιστορίας” είναι ο δίκαιος αγώνας των καταπιεσμένων ενάντια στις κοινωνικές τάξεις που εκφράζουν το “παλιό” και “ξεπερασμένο”