Οι …ατλαντικές περγαμηνές του κ. Ανδρουλάκη

Ορισμένα στοιχεία από το βιογραφικό του όμως είναι αρκετά διαφωτιστικά για τον λόγο που παρουσιάζεται ως «πολλά υποσχόμενος» από διάφορα επιτελεία: Σύμφωνα με τον ίδιο, σε πολύ νεαρή ηλικία, το 1999, βρέθηκε στο Βελιγράδι, την περίοδο της ΝΑΤΟικής επιδρομής, αφού ο πατέρας του, ανώτερος αξιωματικός του στρατού, είχε τοποθετηθεί ως στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας. Οπως έχει πει, τότε τριγυρνούσε στο κτίριο της πρεσβείας και μάθαινε πώς λειτουργεί η «πολεμική μηχανή», εννοώντας προφανώς τις εμπειρίες που αποκόμισε από το βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι το 1999. Αργότερα, και ύστερα από τη διπλωματική του θητεία στο Καζακστάν, σε ηλικία 36 ετών, τοποθετήθηκε πρόξενος στην Ατλάντα, με τις ΗΠΑ να του αναγνωρίζουν – σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα – την πολύτιμη «ρωσική πείρα» που είχε αποκτήσει.

Η λαμπρή διπλωματική καριέρα λοιπόν έχει γερά …θεμέλια, στα οποία φιγουράρει η «Αστερόεσσα». Κι αυτό εξηγεί πολλά: Από τη χαρά που εξέφραζε σε παλιότερη συνέντευξή του για την έναρξη του «Στρατηγικού Διαλόγου» Ελλάδας – ΗΠΑ με τη συνάντηση Τσίπρα – Τραμπ, μέχρι την …αδιαφορία του για την «ιδεολογία» των νεοναζί, που αλωνίζουν στην Ουκρανία και που, όπως έλεγε, «μας τάιζαν». Κι επειδή τους συγκεκριμένους τους έχουν ενισχύσει και με το παραπάνω οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί εδώ και χρόνια, χάνουμε τον λογαριασμό για το ποιος ταΐζει ποιον…