Η απάντηση είναι ο άνθρωπος! – Ακόμα και μέσα από τα μάτια ενός σκύλου…

Το Πάσχα πλησιάζει και μαζί το τέλος της χειμερινής θεατρικής σεζόν. Κι αν κάποιος ψάχνει να βάλει ένα όμορφο υστερόγραφο με μια ποιοτική παράσταση, η “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό” είναι μια καλή πρόταση για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει ακόμα.

Πριν από μια τριετία, ο Κώστας Γάκης μας είχε παρουσιάσει το έργο “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” μέσα από δέκα γυναικείους χαρακτήρες της αρχαίας τραγωδίας, με το βασικό μήνυμα πως ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε κάθε σημαντικό ερώτημα. Αυτή τη φορά καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα, μέσα όμως από τη ματιά ενός σκύλου, αφελή ενίοτε για τα ανθρώπινα μέτρα, αλλά πολύ πιο πιστή στις αξίες τους, από πολλούς ανθρώπους που επιλέγουν να περπατούν στα τέσσερα και να υποτάσσονται στα αφεντικά τους ή τα ανθρωποειδή που σκοτώνουν το περιβάλλον, το κοινό σπίτι στο οποίο μεγαλώνουμε και αναπτυσσόμαστε.

Το έργο δίνει μια πολύ συγκεκριμένη και αιχμηρή απάντηση, όχι μόνο στον αφηρημένο ουμανισμό και τη στρογγυλεμένη οικολογία που δεν κατονομάζουν εχθρούς και δε θίγουν κακώς κείμενα, ούτε μόνο σε αυτούς που καταδικάζουν συλλήβδην -γενικά και αόριστα- το… ανθρώπινο είδος που προκαλεί πολέμους και καταστροφές. Απαντά επίσης, πάντοτε με επίκεντρο τον άνθρωπο, και στους επιλεκτικά ευαίσθητους, που ζήτησαν τα ρέστα από την Μποφίλιου και άλλους καλλιτέχνες, γιατί τόλμησαν να δηλώσουν ανοιχτά ότι είναι με τον άνθρωπο, παίρνοντας μέρος σε συναυλίες κατά του πολέμου.

(Αν τυχόν κάποιοι απορούν με την παρέκβαση στα μονοπάτια της επικαιρότητας, ας είναι υποψιασμένοι ότι θα βρουν πιθανότατα μια τέτοια στο τέλος της παράστασης, όπου οι συντελεστές δίνουν κάθε φορά ένα μήνυμα δεμένο με όσα συμβαίνουν γύρω μας ή δίνουν τον λόγο σε κοινωνικούς φορείς και οργανώσεις. Γιατί το κοινό δεν είναι καταδικασμένο να παραμείνει σε ρόλο θεατή και δεν έρχεται στο θέατρο για να ξεχαστεί, αλλά για να πάρει ερεθίσματα και να αναστοχαστεί. Να σκεφτεί, να αναρωτηθεί και να βρει απαντήσεις).

Και αυτή η απάντηση είναι πολύ συγκεκριμένη και διόλου αόριστη.

Μπορεί να είσαι ανθρώπινο ον, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος -όπως μας θυμίζει ο Λειβαδίτης. Μπορεί να μην είσαι ένας σκύλος που τον έλεγαν πιστό, αλλά να γίνεις συνειδητά μαντρόσκυλο των αφεντικών, γαβγίζοντας και δαγκώνοντας όποιον αντιστέκεται και προσπαθεί να σηκώσει ανάστημα στα δυο του πόδια. Μπορεί να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που εισβάλλουν σαν κτήνη σε ένα δάσος, καταστρέφουν με μανία τη φύση που είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου, διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση και της μαθαίνουν να βλέπει το περιβάλλον σαν πρώτη ύλη για μπίζνες. Να ξεχνά την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, να προσαρμόζεται στην καπιταλιστική ζούγκλα και να σκέφτεται μόνο πώς να επιβιώσει ακολουθώντας τους νόμους της.

Η “ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό” περνάει απλά -αλλά όχι αυτονόητα, καθώς παραμένουν ζητούμενα- μηνύματα, χωρίς να βαραίνει το κοινό. Δεν είναι επ’ ουδενί παιδικό θέατρο, αλλά είναι προσιτή, ως μορφή και περιεχόμενο, για τα παιδιά -που παραμένουν εν πολλοίς αμόλυντα από τη λογική του κέρδους που δηλητηριάζει πολλές ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά ακόμα και αν κάποιος νιώθει πως του είναι ξένος ο προβληματισμός που μπαίνει και δεν τον αγγίζουν τα μηνύματα του έργου, θα αναγνωρίσει την κατάθεση ψυχής των συντελεστών επί σκηνής, που του προσφέρουν μια ολοκληρωμένη αισθητική-θεατρική εμπειρία, η οποία απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις του -μα πρωτίστως στη νόησή του.

Η πολιτική όμως είναι πάντα παρούσα. Στον αγώνα για να σωθεί το περιβάλλον και ο άνθρωπος, στον φόρο τιμής στον συγγραφέα -ο Χιλιανός Λουίς Σεπούλβεδα ήταν ένα από τα πρώτα θύματα της πανδημίας του κορονοϊού παγκοσμίως-, στον διαχρονικό και αδικαίωτο αγώνα των ιθαγενών ενάντια στον ιμπεριαλισμό των γιάνκηδων και τις ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στην αισιοδοξία του αγώνα στο τέλος του έργου. Γιατί…

Κι αν είναι οι πληγές μας ανοιχτές,
θα βγούμε τελικά νικητές

Και αν κάποιος αναγνώστης αναγνώρισε πιο πάνω τους συνειρμούς με τον σπουδαίο Γκαλεάνο και τις δικές του ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, ή με τη βαρναλική προτροπή στον στίχο “κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος μονάχος σου να σηκωθείς”, δεν ήταν τυχαίοι και δεν κάνει λάθος…

Κώστας Γάκης – Συνέντευξη: Ο φόβος γίνεται εργαλείο για να γινόμαστε νωθροί και υπάκουοι!

Μετά από ένα επιτυχημένο πεντάμηνο παραστάσεων, μετά από διαδοχικές παρατάσεις και διθυραμβικές κριτικές το αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» σε σκηνοθεσία και διασκευή του Κώστα Γάκη συνεχίζεται κάθε Δευτέρα  στο θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου ως τις 11 Απριλίου.

Διάρκεια 80΄

Κάθε Δευτέρα  στις 21:00

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ – ΛΗΝΑΙΟΣ – ΦΩΤΙΟΥ

28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο – Αθήνα

• Τηλέφωνο Ταμείου: 210 5238742

Πωλήσεις εισιτηρίων μόνο ηλεκτρονικά στο viva.gr

https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/istoria-enos-skylou-pou-ton-elegan-pisto/

Τιμές εισιτηρίων 10 ευρώ γενική είσοδος
και 7 ευρώ για ΟΛΜΕ και ανέργους. 

«Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» – Παράταση παραστάσεων μέχρι τις 11 Απρίλη