Φτάνει πια! – Γιατί απεργώ στις 6 Απρίλη

Δεκάδες λόγους έχει για να απεργήσει κάθε εργαζόμενος την Τετάρτη 6 Απρίλη, να δώσει το «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, να κάνει υπόθεσή του την οργάνωση της μεγάλης αυτής μάχης, συσπειρωμένος στο σωματείο του. Να συμβάλει στην άνοδο της διεκδίκησης σε κάθε χώρο δουλειάς, ώστε από την επομένη της απεργίας να βρεθεί η εργατική τάξη «ένα μπόι ψηλότερη», να έχει δοθεί ένα σαφές μήνυμα, ένα «ως εδώ!».

Να έχει βρει αγωνιστική έκφραση μέσα από την οργάνωση και τη συλλογική δράση η δυσαρέσκεια που φουντώνει μέσα στον λαό από τους λογαριασμούς που φουσκώνουν και ξεκοκαλίζουν το εισόδημα, από τις ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα, αλλά και από την κοροϊδία των ψίχουλων για το ανακάτεμα της φτώχειας. Από τους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι στα επίπεδα του 2008, από την ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο, τα εργοδοτικά εγκλήματα, αυτόν τον «άλλο πόλεμο» που μέσα σε μια βδομάδα στέρησε τη ζωή σε 7 εργάτες.

Στις 6 Απρίλη, λοιπόν, δεν πάμε για «μια ακόμα απεργία», αλλά για έναν κορυφαίο σταθμό στη δύσκολη μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι. Και, μέσα από τη μαζική συμμετοχή και τον παλμό των συγκεντρώσεων, για να δοθεί σήμα κλιμάκωσης ενόψει της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Τι σημαίνει όμως «απεργώ» στις 6 Απρίλη;

Απεργώ γιατί δεν πάει άλλο, γιατί δεν σφίγγει άλλο το ζωνάρι. Γιατί δεν πάει άλλο η αθλιότητα με τον μισθό να κάνει φτερά τις πρώτες δέκα μέρες του μήνα. Γιατί η υπομονή έχει πια εξαντληθεί: Πρώτα ήταν η κρίση και οι «θυσίες» για την ανάπτυξη, για «να σταθεί στα πόδια της η οικονομία», στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων. Στην πανδημία, πάλι οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι, να περιμένουν «καλύτερες μέρες», να δουλεύουν σε χώρους όπου ο κορονοϊός θέριζε, θρήνησαν και εξακολουθούν να θρηνούν συναδέλφους τους. Σήμερα καλούν τον λαό πάλι να κάνει «υπομονή», να παγώνει μέσα στο σπίτι του, να κάνει σκόντο ακόμα και από τα στοιχειώδη. Απεργώ, λοιπόν, γιατί πρέπει να ακουστεί δυνατά το «φτάνει πια».

Απεργώ γιατί αναγνωρίζω πράγματι την «κρισιμότητα των καιρών», όπως λένε η κυβέρνηση, η εργοδοσία και οι συνδικαλιστές τους, οι οποίοι έχουν βαλθεί να υπονομεύσουν την απεργιακή μάχη. Μόνο που όλοι αυτοί αξιοποιούν την κρισιμότητα των στιγμών για να δυναμώσουν το κήρυγμα της υποταγής, το «σκύψτε τα κεφάλια». Ολοι αυτοί αξιοποιούν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και το δράμα που ζει εκεί ο λαός, ώστε να προειδοποιήσουν και εδώ τους εργαζόμενους για τα «χειρότερα». Ο πόλεμος, οι επιπτώσεις του που φορτώνονται στον λαό, οι κυρώσεις, οι θανάσιμοι κίνδυνοι από τους αναβαθμισμένους ΝΑΤΟικούς ρόλους που αναλαμβάνει η κυβέρνηση, προσθέτουν ακόμα περισσότερους λόγους για να βγουν στον αγώνα νέες δυνάμεις. Με τον λαό στους δρόμους, με χιλιάδες απεργούς, που αναμετρούνται παλικαρίσια με τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και της κυβέρνησης: Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η δύσκολη κατάσταση, με το κεφάλι ψηλά.

Απεργώ για να στείλω στον αγύριστο το επιχείρημα ότι τάχα «όλοι κάνουμε ένα βήμα πίσω», ότι τώρα «είναι κίνδυνος οι διεκδικήσεις». Το κεφάλαιο και η εξουσία του θέλουν τους εργαζόμενους φοβισμένους, να περιμένουν «να περάσει η μπόρα», να μη διεκδικούν, όσο οι επιχειρηματικοί όμιλοι κερδίζουν από αυτούς τους σχεδιασμούς. Για παράδειγμα, όσο οι εφοπλιστές μετράνε εκατομμύρια από τη μεταφορά του LNG, κερδίζοντας άμεσα από την πολεμική αναμέτρηση και την «ενεργειακή διαφοροποίηση», οι ναυτεργάτες μετρούν κινδύνους στη θάλασσα και τσακισμένα δικαιώματα, επίθεση στη ΣΣΕ, στα μεροκάματά τους. Οσο οι ενεργειακοί όμιλοι απολαμβάνουν τα κέρδη της «πράσινης μετάβασης» και της «απελευθέρωσης», τόσο οι εργαζόμενοι στον κλάδο βλέπουν την εντατικοποίηση και τις δουλειές με ημερομηνία λήξης να γενικεύονται, ενώ ο λαός πληρώνει πανάκριβα αυτές τις μπίζνες, μέσα από τις «ρήτρες» και τα παραφουσκωμένα τιμολόγια. Οσο ο λαός στενάζει από την ακρίβεια στα καταστήματα τροφίμων, όσο κόβει ακόμα και από στοιχειώδεις ανάγκες του για να βγάλει τον μήνα, οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι αυγατίζουν τα κέρδη τους.

Απεργώ για να στείλω μήνυμα πραγματικής αλληλεγγύης στον λαό της Ουκρανίας, που σήμερα φτάνει να πληρώνει και με το αίμα του τα αποτελέσματα των σφοδρών ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και Ρωσίας, που πληρώνει τα καμώματα της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων της χώρας του, αφού τον έχωσαν μέχρι τον λαιμό σε αυτήν τη σφοδρή σύγκρουση. «Απεργώ» σημαίνει στέκομαι στην πραγματικά σωστή πλευρά της Ιστορίας, απαιτώντας να πάψει κάθε συμμετοχή της χώρας στο μακελειό που μόλις ξεκίνησε. «Απεργώ» σημαίνει ότι λέω «όχι» στους αναβαθμισμένους ΝΑΤΟικούς ρόλους που βάζουν τον λαό στο στόμα του λύκου, ότι λέω «όχι» στους ευρωατλαντικούς εξοπλισμούς που στραγγίζουν το λαϊκό εισόδημα.

Απεργώ γιατί δεν ανέχομαι την κοροϊδία των μέτρων – ψίχουλα που μοιράζουν αυτοί που βουτάνε το καρβέλι από τη λαϊκή οικογένεια. Γιατί δεν κάνω βήμα πίσω από τη διεκδίκηση ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, κατοχυρωμένα δικαιώματα κ.ο.κ., όλων εκείνων δηλαδή που ξηλώθηκαν με αντεργατικούς νόμους τα τελευταία χρόνια, κάνοντας ακόμα πιο εύκολη τη σημερινή σφοδρή επίθεση στα εργατικά – λαϊκά στρώματα.

Απεργώ γιατί η αναμονή έχει αποδειχθεί δηλητήριο, ειδικά σε τέτοιες στιγμές, όταν σε μια βδομάδα συμβαίνουν όσα δεν έχουν συμβεί σε μήνες και χρόνια. Γιατί ο λαός μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τον αγώνα του, τον οργανωμένο από τα κάτω, με επιθετικές διεκδικήσεις, κόντρα σε κυβερνήσεις και εργοδοσία. Γιατί πλέον υπάρχει πείρα: Δεν υπάρχουν «σωτήρες», καμία κυβερνητική εναλλαγή δεν μπορεί να αποτελεί ελπίδα για τους εργαζόμενους. Οι αγώνες που δίνουν οι λιμενεργάτες της COSCO, οι διανομείς της «e-food», οι οικοδόμοι, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, για ΣΣΕ, για αυξήσεις στα μεροκάματα, για να παραμείνουν στις θέσεις εργασίας τους, δείχνουν όχι μόνο τι μπορεί να κατακτήσει ο οργανωμένος εργαζόμενος, αλλά και πόσα περισσότερα θα χάσει αν περιμένει να έρθει η επόμενη κυβέρνηση.

Την Τετάρτη 6 Απρίλη είναι η σειρά των εργαζομένων, του λαού και των παιδιών τους να μιλήσουν. Είναι η σειρά όσων ζουν χωρίς εισόδημα, όσων δεν αντέχουν άλλο την ακρίβεια. Είναι η σειρά των εργαζομένων και των σωματείων τους να δείξουν τη δύναμή τους. Αυτοί είναι που έχουν κάθε λόγο να απεργήσουν και να πάρουν θέσεις μάχης στα μπλοκ των σωματείων.

Ολοι στους δρόμους, όλοι στον αγώνα!