«Στην άμυνα δεν ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» – Όταν το «ξέπλυμα» των ναζί του Αζόφ περνάει σε άλλη «πίστα»

Επιχειρήματα όπως το παραπάνω, που ανεβάζουν τα «γράδα» στο σαπούνισμα των νεοναζί του Αζόφ άρχισαν να ακούγονται, αφού πρώτα η κυβέρνηση έφαγε τα μούτρα της με την παρουσία τους στη Βουλή κατά την ομιλία Ζελένσκι. Το «σχήμα» είναι το εξής: Προτάσσεται ο γνώριμος «εθνικός κίνδυνος», και στο όνομά του επιχειρείται να «σβήσει» κάθε διαχωρισμός. Λένε ότι τώρα δεν έχει σημασία «τι πιστεύει» ο καθένας, σημασία έχει η άμυνα απέναντι στον εισβολέα, «από όλους». Το ότι σε αυτούς τους «όλους» περίοπτη θέση καταλαμβάνουν βέβαια οι κάθε λογής φασίστες μόνο την αστική τάξη δεν ανησυχεί, αφού δικά της παιδιά είναι, για το δικό της «παρόν» και «μέλλον» παλεύουν, και τέτοιες αποδείξεις υπάρχουν πάμπολλες και από τον ρόλο που έπαιξαν στην Ελλάδα, είτε σε εμπόλεμη είτε σε ειρηνική περίοδο, με το βλέμμα στραμμένο στο τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

Οσοι από την κυβέρνηση χρησιμοποίησαν το παραπάνω επιχείρημα για να υπερασπιστούν την παρουσία των Αζόφ στη Βουλή, έφτασαν μέσα στην απελπισία τους να επικαλεστούν ακόμα και το ιστορικό 1ο Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη το 1940 και το κάλεσμά του στον λαό να δώσει «χωρίς επιφύλαξη» όλες του τις δυνάμεις στον πόλεμο «που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». «Κι ο Ζαχαριάδης το ίδιο έκανε», λένε, για να αποδείξουν ότι «στην άμυνα δεν ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων». Το πιο ενδιαφέρον εδώ είναι ότι όλοι αυτοί μπορεί να θυμούνται τα λόγια του Ζαχαριάδη, αλλά «ξεχνάνε» τι έκανε το καθεστώς Μεταξά κατά την έναρξη του ιταλοελληνικού πολέμου, «ξεχνάνε» τι έκανε η αστική τάξη κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα. Αφού λοιπόν θέλουν ιστορικές αναδρομές, ας απαντήσουν: Ηταν ή δεν ήταν το καθεστώς Μεταξά που ενώ οι κομμουνιστές ζητούσαν να πάνε στο μέτωπο για να πολεμήσουν, τους κράτησε φυλακισμένους, για να τους παραδώσει στους ναζί κατακτητές; Ηταν ή δεν ήταν η αστική τάξη της χώρας, που με την έναρξη της κατοχής είτε μάζεψε τα μπογαλάκια της (ακόμα και τον χρυσό της χώρας) και έγινε «καπνός» λουφάζοντας στο Κάιρο, είτε συνεργάστηκε με τους ναζί κατακτητές; Ηταν ή δεν ήταν δικά της δημιουργήματα τα Τάγματα Ασφαλείας και οι άλλες τρομοκρατικές συμμορίες που ανέλαβαν να πετσοκόψουν τον λαό και την αντίστασή του, ώστε να επιστρέψει για να συνεχίσει να εξουσιάζει ανενόχλητη;

Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται σήμερα στην Ουκρανία: Η κυβέρνηση Ζελένσκι, που χειροκρότησαν στη Βουλή επειδή τάχα «εκπροσωπεί όλο τον λαό», κρατάει στην παρανομία το Κομμουνιστικό Κόμμα. Φυλακίζει στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Βγάζει εκτός νόμου 11 κόμματα της αντιπολίτευσης, και την ίδια στιγμή μοιράζει όπλα σε ποινικούς, σεσημασμένους φασίστες ακόμα και από το εξωτερικό για να κάνουν «άμυνα».

Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι όλοι αυτοί που «συστρατεύονται», τόσο οι δυνάμεις κρούσης, τα τάγματα που αξιοποιεί το αστικό κράτος της Ουκρανίας, όσο και η ίδια η κυβέρνηση, οι κατεξοχήν «θεσμικοί» εκπρόσωποι του κράτους, ενιαία έχουν το βλέμμα τους στραμμένο ενάντια στον «εχθρό – λαό», όσο κι αν τον επικαλούνται οι ίδιοι και οι σύμμαχοί τους.

Οσοι χρησιμοποιούν τα παραπάνω επιχειρήματα πασχίζουν να ξορκίσουν αυτό που δεν «ξορκίζεται» με τίποτα: Το γεγονός ότι όπως και στην ιμπεριαλιστική ειρήνη, έτσι και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο η ταξική πάλη δεν σταματά. Η άμυνα που έχει κάθε συμφέρον να κάνει ο λαός είναι αυτή απέναντι σε όλους τους «θύτες» του, τόσο στην αστική τάξη της χώρας του που τον ρίχνει στις αρένες του ιμπεριαλιστικού πολέμου όσο και απέναντι στην ξένη αστική τάξη που εισβάλλει στη χώρα του. Αυτός είναι ο δίκαιος αγώνας, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, αλλά και για να μπει τέλος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και αυτό δεν μπορεί να διασφαλιστεί με κανενός είδους συστράτευση με την αστική τάξη και τα επιτελεία της, όπως είναι τα μαντρόσκυλά τους, οι κάθε λογής φασίστες, όποια προβιά κι αν φοράνε.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με όσους υποστηρίζουν ότι οι Αζοφίτες βρέθηκαν στο ναζιστικό τάγμα κάνοντας την «ανάγκη φιλοτιμία». Οτι είναι «φτωχοί, άνεργοι, τυχοδιώκτες και περιθωριακοί που προσφέρονται ως “εθελοντές” όταν οι τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν επαρκούν» (εφημερίδα «Τα Νέα»). Είναι να απορεί κανείς που όσοι τα λένε αυτά δεν κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Θυμίζουμε ότι τα ίδια έλεγαν και οι συνήγοροι μελών της φασιστοσυμμορίας. Οτι «δεν ήξεραν», ότι «παραπλανήθηκαν αλλά είχαν καλές προθέσεις», ότι «από ανάγκη βρέθηκαν στα τάγματα εφόδου» κ.ο.κ. Ετσι και οι Αζοφίτες, που από το 2014 τρομοκρατούν τον λαό της Ουκρανίας. Απλά βγάζουν το «μεροκάματο», δεν κάνουν κάτι το μεμπτό, λένε οι υπερασπιστές τους.

Κάπως έτσι η κλάψα για τον ολοκληρωτισμό «από όπου κι αν προέρχεται», για τα «δύο άκρα» και τον «λαϊκισμό» μετατρέπεται στο αντίθετό της, αφού πρόκειται για …ΝΑΤΟικούς «εταίρους».

Και οι «εταίροι» βέβαια εδώ και χρόνια στηρίζουν με κάθε μέσο τους σημερινούς «μεροκαματιάρηδες ναζί». Τι να πρωτοθυμηθούμε… Τις «οικογενειακές φωτογραφίες», με τους φασίστες του Αζόφ να κρατούν στο ένα χέρι τη ΝΑΤΟική και στο άλλο τη χιτλερική σημαία; Την πολύμορφη διασύνδεσή τους με το ίδιο το ΝΑΤΟ και τους μηχανισμούς του; Τα τρόφιμα που μοίραζε η ίδια η Αμερικανίδα βοηθός ΥΠΕΞ, Νούλαντ, στην πλατεία Μεϊντάν στους κουκουλοφόρους που από το 2014 μακελεύουν τον λαό της Ουκρανίας; Τον Πάιατ, τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία, που ανέλαβε ακόμα και ρόλο «τροχονόμου» για να διευκολύνει τις συγκεντρώσεις στην ίδια πλατεία;

Βέβαια, για κάποιον λόγο, αν πρόκειται για ναζί, μόλις «ενσωματωθούν» παύουν να είναι …ναζί, εξαγνίζονται, επειδή, όπως γράφτηκε, γίνονται «δημόσιοι υπάλληλοι», «μεροκαματιάρηδες “ναζί”».

Αυτό που ισχύει είναι το αντίθετο: Η ένταξη των ναζιστικών ταγμάτων στον τακτικό στρατό δεν ακυρώνει τον χαρακτήρα τους, απλά επιβεβαιώνει ότι το ίδιο το αστικό κράτος είναι πάντα πρόθυμο να αξιοποιήσει οργανικά τέτοια κατακάθια, αφού αποτελούν την αιχμή του δόρατος για το κεφάλαιο. Ποιος ξεχνάει άραγε τη σύνδεση που αποκαλύφθηκε ότι είχαν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής με τον πιο σκληρό πυρήνα του κράτους, την ασυλία που απολάμβαναν τα τάγματα εφόδου της, τον εξοπλισμό και τον τρόπο δράσης της, που μόνο μια κρατική κατασταλτική δύναμη θα μπορούσε να έχει;

Ας το πάρουν απόφαση, λοιπόν, και όσοι «πέφτουν από τα σύννεφα»: Κάθε στρατόπεδο ληστών, ιμπεριαλιστών έχει και τα μαντρόσκυλά του, επομένως αυτά πάνε μαζί με την επιλογή στρατοπέδου. Και δεν εξωραΐζονται παρά τις φιλότιμες προσπάθειες.

Ριζοσπάστης