Αλέκα Παπαρήγα: Η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου πρέπει να εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μπορεί οι αγώνες να μη φέρνουν πάντα και ειδικά σήμερα άμεσα σοβαρά αποτελέσματα, αλλά ανοίγουν δρόμους όταν αυτοί αποκτούν μαζικότητα, οργάνωση και συνειδητοποίηση ότι ο βασικός αντίπαλος, ο εχθρός είναι η αστική τάξη, το καπιταλιστικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός και οι αντιθέσεις του.
“Η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε είναι επιθετικός είτε παίρνει τον χαρακτήρα του αμυντικού, πρέπει να εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Αυτή η γραμμή επιβεβαιώθηκε στη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση, δίχως τη γραμμή αυτή των μπολσεβίκων η επαναστατική κατάσταση δεν θα είχε οδηγήσει στην ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους”
Με παλμό και μαχητικότητα πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας 9 Μάη 2022, στο μνημείο του Σοβιετικού Στρατιώτη στην Καλλιθέα, η εκδήλωση της ΤΕ Νότιου Τομέα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για την 9η Μάη 1945, μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Πλήθος κόσμου συμμετείχε στην εκδήλωση, με την οποία κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις στην Αττική για την Αντιφασιστική Νίκη, κρατώντας ένα κόκκινο γαρύφαλλο το οποίο εναπόθεσε στο μνημείο, βροντοφωνάζοντας ότι η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη των λαών και τραγουδώντας στο τέλος με υψωμένες τις γροθιές τη «Διεθνή». Στον γεμάτο από κόκκινες σημαίες χώρο του μνημείου αντηχούσαν συνεχώς συνθήματα όπως «τον φασισμό τον τσάκισε ο Κόκκινος Στρατός, ανίκητος δεν είναι ο καπιταλισμός» κ.ά. Παρευρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Θοδωρής Χιώνης, Λουίζα Ράζου, Κώστας Παρασκευάς και Θεανώ Καπέτη.
Στην ομιλία της, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας που εκτυλίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες, τονίζοντας: «Το 1992 η ΕΕ κήρυξε την 9η Μάη, επέτειο της επίσημης λήξης του Β’ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, ως μέρα της Ευρώπης, για να πλασαριστεί η ευρωπαϊκή ήπειρος ως η ασπίδα της ελευθερίας και της δημοκρατίας και προπαντός ως εγγύηση ότι η ανθρωπότητα, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν θα γνώριζαν ξανά πόλεμο. Ολες οι αστικές και οπορτουνιστικές προβλέψεις ότι η δεκαετία του ’90 θα ήταν η λεωφόρος για την ειρήνη, τη δημοκρατία, αποδείχθηκαν κάλπικες, άρα απολύτως επικίνδυνες για την ετοιμότητα παρέμβασης των λαών. Από τότε ξεκίνησε η ευρωπαϊκή, ΝΑΤΟική, αμερικανική προσπάθεια να σβηστεί από τις μνήμες, να μη μάθουν οι νέοι για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και το καθήκον των λαών.
Βεβαίως και πριν την αντεπανάσταση κυριαρχούσε ο συνδυασμός αποσιώπησης, διαστρέβλωσης και συκοφάντησης όλης της Ιστορίας του 20ού αιώνα. Δεν αρκούσε αυτό στην καπιταλιστική προπαγάνδα. Εδωσαν πράσινο φως με χρηματικές επιχορηγήσεις, υψηλούς μισθούς και προνόμια σε πανεπιστημιακούς δασκάλους και ερευνητές, αξιοποιώντας και τον οπορτουνισμό, ώστε να ξαναγράψουν την Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, να παραχαράξουν τα ίδια τα γεγονότα. Ξεκαθαρίζουμε τι εννοούμε. Τα γεγονότα είναι γεγονότα, είναι άλλο πράγμα οι διαφορετικές πολιτικές εκτιμήσεις για τα γεγονότα, άλλο η αλλοίωση και απόκρυψή τους. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 λανσαρίστηκε η θεωρία των “δύο άκρων”, η ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού, κάτι που έως τότε, με νωπές τις μνήμες του ρόλου της Σοβιετικής Ενωσης και των λαϊκών αντιστασιακών απελευθερωτικών κινημάτων, δεν θα είχε γενικευμένη αποδοχή, υπήρξαν κυρίως ψίθυροι και μισόλογα. Τώρα όμως η ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού αναγορεύεται σε επίσημη κρατική ιδεολογία».
Για τον χαρακτήρα του πολέμου μεταξύ άλλων σημείωσε: «Η ουσία του (σ.σ. του ιμπεριαλιστικού πολέμου) βρίσκεται στην οικονομική βάση του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο, που έχει ονομαστεί και ιμπεριαλιστικό. Η σπίθα του πολέμου ανάβει από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, από τον οξύτατο ανταγωνισμό των αστικών τάξεων των εμπόλεμων κρατών. Αυτά τα κράτη, οι αστικές τους τάξεις αποφασίζουν τους πολέμους και τους καθοδηγούν, δεν αποφασίζονται οι πόλεμοι από τους λαούς. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος ξεκινά πρώτος τον επιθετικό πόλεμο και ποιος βρίσκεται σε θέση άμυνας. Και οι δύο πλευρές ανάβουν τη φωτιά. (…)
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός από την πλευρά τόσο της Γερμανίας και των συμμάχων της, όσο και από την πλευρά της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Και από τις δύο πλευρές ο στόχος ήταν η διατήρηση τουλάχιστον των κεκτημένων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αποτροπή του ξαναμοιράσματος των αγορών και εδαφών υπέρ της Γερμανίας. Η ΕΣΣΔ προσχωρώντας στη στρατιωτική συμμαχία με την Αγγλία και τις ΗΠΑ δεν είχε καμία σχέση με τον αδυσώπητο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, όφειλε να υπερασπισθεί, η ηγεσία της, ο λαός της, το πρώτο στον κόσμο εργατικό κράτος και να ενώσει τις δυνάμεις της για τη νίκη κατά της εκτεταμένης εδαφικά φασιστικής Γερμανίας, την απελευθέρωση λαών της Ευρώπης. Ο αγώνας των λαών κατά της ξενικής κατοχής είχε ταξικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα».
Κοινός αστικός πόθος ήταν η ανατροπή του εργατικού κράτους
Για τον στόχο ανατροπής του εργατικού κράτους, της Σοβιετικής Ενωσης και τη δική της στάση, επεσήμανε: «Είναι γεγονός ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 υπήρχαν όλα εκείνα τα στοιχεία που έδειχναν ότι η Γερμανία ετοίμαζε πολεμική εκστρατεία στην Ευρώπη, με στόχο να ανατρέψει τα δυσμενή γι’ αυτήν αποτελέσματα της ήττας της στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (…) Ακόμα και αστοί επιστήμονες εκτιμούν και σήμερα ότι η Αγγλία και η Γαλλία ευελπιστούσαν ότι η Γερμανία θα επιτεθεί, πρώτα, στην ΕΣΣΔ, ώστε να συμβάλει στην ανατροπή του εργατικού κράτους, και στη συνέχεια θα ξεκαθάριζαν μεταξύ τους λογαριασμούς, με μια Γερμανία που θα είχε χάσει δυνάμεις στον γερμανοσοβιετικό πόλεμο. (…)
Οταν πια οι προθέσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας είχαν βγει γυμνές στην επιφάνεια, όταν αρνήθηκαν υπογραφή τριμερούς αμοιβαίας αμυντικής συμφωνίας με τη Σοβιετική Ενωση, αυτή αναγκάσθηκε να ακολουθήσει την πολιτική ενός προσωρινού ελιγμού, δηλαδή να υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, πράγμα που της έδινε τη δυνατότητα να οργανώσει την πλήρη προετοιμασία της για τη γερμανική επίθεση, που έτσι κι αλλιώς γνώριζε ότι θα γινόταν. Η Σοβ. Ενωση είχε μάλιστα έναν πρόσθετο λόγο να ελιχθεί έστω και για μικρό διάστημα, καθώς η Γερμανία πλησίαζε καταλαμβάνοντας την Τσεχοσλοβακία, είχε ακυρώσει σχετικό σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία, ενώ εκτιμούσε ότι η γερμανική επίθεση στο ευρωπαϊκό μέρος της μπορούσε να συνδυαστεί με ιαπωνική επίθεση στο ασιατικό της μέρος. Η αστική προπαγάνδα και τότε αλλά και ιδιαίτερα μετά το 1990 έχει οργιάσει κυριολεκτικά μεταφράζοντας το Σύμφωνο της Γερμανίας και της Σοβ. Ενωσης, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, ως υπεύθυνο για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ΕΣΣΔ αξιοποίησε της ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε συνθήκες οξύτατης ταξικής πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη σοβιετική εξουσία, χωρίς να συνάψει συνασπισμό με τη Γερμανία (…)».
Αναλυτικά αναφέρθηκε ακόμη στη συνεισφορά της Σοβιετικής Ενωσης και των αντιστασιακών κινημάτων σε άλλες χώρες, όπου παντού την πρωτοβουλία των κινήσεων είχαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, και τόνισε πως «δίκαιος ήταν ο πόλεμος που διεξήγαγε η ΕΣΣΔ, τα ΚΚ, τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα. Δίκαιοι σήμερα είναι οι αγώνες για τα δικαιώματα στη ζωή, στη δουλειά, στις σύγχρονες ανάγκες των λαών κατά της αστικής πολιτικής εξουσίας, δίκαιοι σήμερα είναι οι αγώνες για την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό, οι αγώνες κατά της ξενικής κατοχής και της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής. Το γεγονός ότι έγινε συμμαχία ανάμεσα στην ΕΣΣΔ, στις ΗΠΑ και τη Βρετανία καθόλου δεν σήμαινε ότι καταργήθηκε μεταξύ τους η ασυμφιλίωτη αντίθεση, δεν καταργήθηκε η ταξική πάλη, σε όλο το έδαφος που εξαπλώθηκε ο πόλεμος και σε κάθε χώρα».
Η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου πρέπει να εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας
Καταλήγοντας μίλησε για την ανάγκη αυτοτελούς πρωτοβουλίας και οργανωμένης δράσης του εργατικού – λαϊκού κινήματος, σημειώνοντας: «Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ ξεκαθαρίζουμε ότι το Κόμμα, το εργατικό – λαϊκό κίνημα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσει εμπιστοσύνη και να μπει κάτω από την καθοδήγηση της αστικής τάξης, ακόμα και όταν αυτή καθοδηγεί τον αγώνα κατά της ξενικής κατοχής, πρέπει να διατηρήσει την αυτοτελή δική του πρωτοβουλία και οργανωμένη δράση, χωρίς καμία συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε είναι επιθετικός είτε παίρνει τον χαρακτήρα του αμυντικού, πρέπει να εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Αυτή η γραμμή επιβεβαιώθηκε στη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση, δίχως τη γραμμή αυτή των μπολσεβίκων η επαναστατική κατάσταση δεν θα είχε οδηγήσει στην ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους. (…)
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μπορεί οι αγώνες να μη φέρνουν πάντα και ειδικά σήμερα άμεσα σοβαρά αποτελέσματα, αλλά ανοίγουν δρόμους όταν αυτοί αποκτούν μαζικότητα, οργάνωση και συνειδητοποίηση ότι ο βασικός αντίπαλος, ο εχθρός είναι η αστική τάξη, το καπιταλιστικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός και οι αντιθέσεις του. Οταν οι αγωνιστές κρίνουν τα κόμματα όχι από τα συνθήματά τους και τις προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά από τη στάση τους απέναντι στους καπιταλιστές και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Χωρίς την ταξική πάλη και την κοινωνική συμμαχία σίγουρα δεν υπάρχουν αποτελέσματα, με την άνοδο της ταξικής πάλης και την κοινωνική συμμαχία που κινείται στο δρόμο της ανατροπής υπάρχουν αποτελέσματα.
Η κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας ήταν από το κατώτερο στο ανώτερο κοινωνικό σύστημα, προσωρινά πισωγυρίσματα πάντα υπήρξαν, δεν στάθηκαν, όμως, ικανά να σταματήσουν την εξέλιξη. Αρκεί οι λαοί να πιστέψουν στη δύναμή τους και να την χρησιμοποιήσουν, και θα αρχίσουν να πιστεύουν όταν αρνούνται να τους τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί οι αυταπάτες που σπέρνουν τα αστικά κόμματα με διάφορους τίτλους, ριζοσπαστική κοινωνική δεξιά, αριστερή προοδευτική πολιτική, εκσυγχρονισμός και μεταρρυθμίσεις, αυτοδιαχείριση κ.λπ. Οταν ξέρουν πώς να απαντούν στον εκφοβισμό και τις απειλές των δήθεν μεσσιών και σωτήρων. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στο δρόμο της ανατροπής, συσπείρωση με το ΚΚΕ».
