Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου

Η πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλη του 1963, από τον αγωνιστή γιατρό, βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη (θα δολοφονηθεί μερικές μέρες αργότερα…) και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με πρωτοβουλία της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ).

Σήμερα, Κυριακή 22 Μάη, στο μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό ραντεβού της 40ής Μαραθώνιας Πορείας Ειρήνης, χιλιάδες μαραθωνοδρόμοι θα βαδίσουν στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη, για να κλείσουν τώρα όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, για να σταματήσει, να ματαιωθεί οποιαδήποτε αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων και πολεμικού υλικού εκτός συνόρων, για να μη σταλεί ούτε ένας φαντάρος, υπαξιωματικός και αξιωματικός στις ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Το ποίημα «Ειρήνη» γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στη δεκαετία του 1950, και αφιερώθηκε  στον Κώστα Βάρναλη. Πρόκειται για ένα ποίημα που ο ποιητής αγαπούσε ιδιαίτερα και συνήθιζε να απαγγέλλει στις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, και που σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ…

Ειρήνη

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που ‘καψε η πυρκαγιά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.

Ακούστε τον Γιάννη Ρίτσο να διαβάζει την «Ειρήνη»:

(Μουσική: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου – Ερμηνεία: Χορωδία Τρικάλων)

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.