Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Τα νεκρά καφενεία» του Γιώργου Ηρακλέους

Ο Γιώργος Ηρακλέους γεννήθηκε στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, το 1952.

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, πρώτα στο Φιλολογικό και ύστερα στο Βυζαντινό – Νεοελληνικό  Τμήμα.

Είναι κάτοχος master Λογοτεχνίας με θέμα «Αποκάλυψη της Σεφερικής ιδεολογίας μέσα από το Ναυάγιο της Κίχλης».

Επίσης έλαβε DEA στην  Κοινωνιολογική Ερμηνευτική της Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο της Λιέγης.

Δημοσίευσε πλήθος από λογοτεχνικά, παιδαγωγικά άρθρα και μελέτες, καθώς και συμμετείχε σε μια σειρά από λογοτεχνικά και κοινωνιολογικά συνέδρια.

Ελάχιστα ποιήματά του έχει δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Πρόσφατα επιμελήθηκε την έκδοση του “Ατέχνως”, Σκληρός Απρίλης, του 2020 μ.Χ., στην οποία συμπεριλαμβάνονται και ποιήματά του.

Υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια τη δημόσια εκπαίδευση και τον ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλισμό.

Διατελεί Πρόεδρος του Συλλόγου Εργατικής & Λαϊκής Επιμόρφωσης -Λαϊκού Πανεπιστημίου “ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ” από τις 22 Ιανουαρίου 2020.

Παράλληλα συλλειτουργεί και σαν στιχουργός τραγουδιών. Συνεργάστηκε κατά  χρονολογική σειρά με τους συνθέτες: Γ. Μέτσικα, Νίκο Παπακώστα, Χρύσανθο Μουζακίτη, Μίμη Πλέσσα, Βαγγέλη Κορακάκη κ.α.

Τραγούδια του ερμήνευσαν σε CD ή συναυλίες: οι Χάρις Αλεξίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Έλενα Κυρανά, Αιμιλία Νομικού, Μαρία Σουλτάτου, Βαγγέλης Κορακάκης και ο ίδιος, η Νάντια και ο Νίκος Καραγιάννης με τους οποίους συνδημιούργησε στην πρόσφατη εμφάνισή τους ως συνθετών το νέο CD με τίτλο «Σχήματα & σημάδια (Άνοιξη, 2020 μ.χ., ΤΑ ΠΑΘΗ)».

Παρουσίασε σε σειρά συναυλιών τη ζωή και το έργο της Σωτηρίας  Μπέλλου, της Μαρίκας Νίνου, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδάρα, με ερμηνεύτρια τη Νάντια Καραγιάννη και οι οποίες μεταδόθηκαν από το κρατικό ραδιόφωνο.

Ο Γιώργος Ηρακλέους

Αν ο χρόνος κυλήσει στην αδράνεια και την υποταγή, τότε η όποια αλλαγή είναι σχεδόν ανέφικτη…

Τα νεκρά καφενεία 

Κούφια πολιτεία, παράξενη, αλλιώτικη
με ανθρώπους κυνηγημένους από τις λέξεις και τις πράξεις τους,
ένα μικρό κορίτσι σχίζει με μανία το φόρεμά του,
τα λεωφορεία περνάνε μόνο τις νύχτες, άδεια, χωρίς επιβάτες,
κάτω από το πάτωμα των σπιτιών ακούγονται νερά να τρέχουν,
τίποτα δεν αλλάζει… 

Αργήσαμε πολύ, το φως θάμπωσε, δεν έχουμε καιρό,
η παγωμένη ακινησία, η μεγάλη μοναξιά κι η στέρηση δεν φέρνουνε ποτέ την άνοιξη.
Τώρα, μια γυναίκα ανοίγει τα παράθυρα στο μικρό της σπίτι και κοιτάζει τους έρημους δρόμους. 

Στο τσίρκο του μαρμαρωμένου λαού, σπασμένοι καθρέφτες,
κομματιασμένες μορφές, παντομίμες κι ακροβατικά στο κενό.
Συνηθίσαμε στην απραξία, χάσαμε το αύριο,
ακουμπάμε το σκυμμένο κεφάλι μας στα τσίγκινα τραπεζάκια των νεκρών καφενείων… 

1/6/2022
Γιώργος Ηρακλέους

Κεντρική εικόνα: Γιάννης Τσαρούχης, «Καφενείον το Νέον (Νύχτα)», 1965-1966

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.