Λεφτοκλέφτες και σιτοδεία

Αν γράψω ότι το ψωμί δεν έχει καμία σχέση με το σιτάρι, θα ακουστεί από τρελό ως χαζό, και βεβαίως καθόλου αστείο επιχείρημα.

Απ’ το χωράφι όμως ως το ψωμί στο τραπέζι, χορεύουν τόσα μαμωνάδικα δαιμόνια, λεφτοκλέφτες, χρηματιστηριάδες, επενδυτικές συμμορίες και ασύδοτοι ελευθεροαγορίτες, που αδυνατείς να διακρίνεις τα άγια χέρια των αγροτών και το ρόγχο των υποθηκευμένων μηχανημάτων που καβαλάνε και χειρίζονται ως δούλοι τουλάχιστον των τραπεζών, οπότε ισχύει η πρώτη μου φράση, όσο τρελή κι αν ακούγεται, γιατί επικρατεί τόση προπαγανδιστική τυφλομάρα, γύρω απ’ την επισιτιστική κρίση, που της κοτσάρουν το επίθετο παγκόσμια, κλασικό καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό «εμπορικό σήμα», ώστε η πείνα, το άδειο στομάχι και τραπέζι σ’ όλη τη Γη να είναι μόνο ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Χρόνια τώρα ψωμολυσσάνε έως θανάτου ατέλειωτες μάζες ανθρώπων στο κέρας της Αφρικής, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική του καλαμποκάλευρου, και δεν ανοίγει μιντιακή μύτη και δεν γράφεται ούτε ένα στα εκατομμύρια τουίτ γι’ αυτήν τη μη ουκρανική δυστυχία. Θέλω λοιπόν να ξεδιαλύνω, πρώτα απ’ όλα στο κεφάλι μου και ύστερα στις προεκλογικές κουβέντες του καιρού, την πανάκριβη δραματική σειρά που έχει υποκαταστήσει την ειδησεογραφία περί το ψωμί, και φέρει τον τίτλο Πόλεμος – Επισιτιστική Κρίση.

Μόνο το 25% της παγκόσμιας σοδειάς σιταριού είναι αντικείμενο διεθνούς εμπορικής συναλλαγής. Περίπου οκτακόσια εκατομμύρια τόνοι δηλαδή. Το υπόλοιπο παράγεται και καταναλώνεται στον τόπο παραγωγής. Ρωσία και Ουκρανία παράγουν μαζί εξήντα εκατομμύρια τόνους. Με την έναρξη του πολέμου η τιμή ενός τόνου σιταριού υπερδιπλασιάστηκε. Χρόνια ήταν γύρω στα διακόσια ευρώ ο τόνος. Τώρα ξεπερνάει τα τετρακόσια πενήντα περίπου. Αυτό που δεν ξέρει ο μη αγρότης πολίτης, που πάει στο φούρνο και σφίγγεται ή σε τόπους ξηρασίας απλώνει το χέρι σε ζητιανιά για μια χούφτα αλεύρι, είναι πως η τιμή και καθορίζεται και παίζεται σε ειδικά χρηματιστήρια σιτηρών. Και μάλιστα σε δυο σημαντικές αγορές εμπορευμάτων που θεωρούνται και βαρόμετρο. Στη CBOT στο Σικάγο και στη EURONEXT στο Παρίσι. Αυτή είναι η αγορά που έπαθε πλάκα με τον πόλεμο. Δεν είναι τόσο θέμα ποσότητας, λένε οι ειδικοί, όσο κανονικότητας των ρυθμών. Κι έτσι καταντάς κανονικά πεινασμένος άνθρωπος που σιχαίνεται τη λέξη κανονικότητα, και πρέπει να ξεχάσει ότι ο ρυθμός είναι και ποίηση και χορός, και όχι μόνο στρατιωτικό ταμπούρλο και γουργούρισμα του άδειου στομαχιού.

Οι λεφτοκλέφτες θέλουν όλους τους πολέμους, και αυτόν που βλέπουμε και τόσους άλλους που συνεχίζονται και δεν βλέπουμε… Γιατί φέρνει κέρδη το βίαιο τέλος της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και έναν νόμιμο μαυραγοριτισμό, που πατάει γερά πάνω στην έλλειψη καυσίμων, λιπασμάτων, ανταλλακτικών για γεωργικά μηχανήματα και θηριώδεις κερδοσκοπικές τιμές μονάδας σε όλα αυτά.

Η πληγή του Φαραώ προφανώς και δεν είναι η ρωσο-ουκρανική κρίση από μόνη της, αλλά ο καπιταλισμός. Και πουλάει και ψέματα. Η πείνα είναι βλέπεις οικολογικότερο όπλο από τα πυρηνικά, κι έτσι η Ουκρανία εμφανίζεται σιτοβολώνας του κόσμου, ενώ τις τρεις πρώτες θέσεις σιτοπαραγωγής λόγου χάρη τις έχουν η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία, μετά ο Καναδάς κ.λπ. Ενώ στην Ευρώπη, την Ουκρανία προσπερνά στην παραγωγή η Γαλλία… Η αλήθεια όμως κρύβεται. Τα δύο τρίτα όλων των εμπορικών σπόρων στον κόσμο (!) ανήκουν μόνο σε τέσσερις ομίλους και κανένας τους δεν είναι ρωσικός. Την ουκρανική παραγωγή δεν την έχουν οι Ουκρανοί στα χέρια τους. Την έχουν οι πολυεθνικές. Σκορπάνε πανικό. Ανεβάζουν τις τιμές. Τροφοδοτούν τα κέρδη τους. Ελέγχουν την κτηνοτροφία, τις εγκαταστάσεις γεωργικών λιπασμάτων, τις υποδομές, τις μεταφορές, μέχρι και τα σιλό. Αυτές «οι πέντε αδερφές» πριν από λίγα χρόνια, που τώρα γίνανε τέσσερις, ελέγχουν το εμπόριο των δημητριακών και το ψωμί και το τραπέζι και το στομάχι μας. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν συνεργάζονται και δεν έχουν χρηματιστηριακό σύμφωνο συμβίωσης με τους οπλάδες και τους γαλονάδες των τραπεζών όπου Γης; Τι σχέση έχει λοιπόν το στάρι με το ψωμί;

Μόνο τον άνθρωπο, που δύσκολα σκέφτεται άμα πεινάει, αλλά αν δεν το κάνει δεν επαναστατεί απέναντι στον πραγματικό εχθρό και πεθαίνει. Ε, λοιπόν, στον εικοστό πρώτο αιώνα είμαστε, και ξέρουμε ότι φτάνει και περισσεύει και η γη και η τεχνολογία για να μας θρέψει όλους. Αν έχουμε πρόσβαση ελεύθερη και ανεμπόδιστη και στη γη, και στο χωράφι, και στο λίπασμα, και στο μηχάνημα, και στον φούρνο, και στο τραπέζι, και στο ψωμί, και στη ζωή. Στο χοντρό θέμα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής δεν χωράνε παραπλανητικές ιδεολογικές δίαιτες και συνταγές αδυνατίσματος από φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και άλλες φαρμακωμένες συνταγές… Η πολιτική σιτοδεία οδηγεί και στην πραγματική. Με μαθηματική ακρίβεια.

(Σημείωση. Σιτοδεία: αρχαία ελληνική λέξη από το σίτος +δεια, και σημαίνει έλλειψη σιταριού ή γενικότερα τροφής)