«Αυτόν τον άνθρωπο και αγωνιστή, το ηρωικό παράδειγμα γνήσιας προλεταριακής, διεθνιστικής αλληλεγγύης τιμά το ΚΚΕ…»
Γιώργος Μαρίνος: Ο Κώστας Σαραντίδης στην πράξη αποτέλεσε ζωντανό σύνδεσμο των ηρωικών παραδόσεων και των λαϊκών κινημάτων της Ελλάδας και του Βιετνάμ και ταυτόχρονα, χωρίς κι ο ίδιος να το γνωρίζει έκανε πράξη τα λόγια ενός άλλου μεγάλου επαναστάτη, του Τσε…
Μια ξεχωριστή εκδήλωση στη μνήμη του Κώστα Σαραντίδη /Βιέτ Κώστας/Nguyễn Văn Lập που πριν από έναν χρόνο έφυγε από τη ζωή, διοργάνωσε η εταιρία παραγωγής New Star, υπό την αιγίδα της πρεσβείας του Βιετνάμ στην Ελλάδα, την Τετάρτη 22/06/2022, στον ιστορικό κινηματογράφο τέχνης STUDIO new star art cinema. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης προβλήθηκε και η ταινία του Γιάννη Τριτσιμπίδα, «Βιέτ Κώστας. Υπηκοότης: Ακαθόριστος».
Στο βήμα της εκδήλωσης ανέβηκαν, ο Le Hong Truong, Πρέσβης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ στην Ελλάδα, ο Aramís Fuente Hernández, Πρέσβης της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η Φωτεινή Σαραντίδου, κόρη του Κώστα Σαραντίδη, ο Γιάννης Τριτσιμπίδας, σκηνοθέτης της ταινίας «Βιέτ Κώστας. Υπηκοότης: Ακαθόριστος» και ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής της New Star.
Παραθέτουμε την ομιλία του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο σύντροφος Κώστας Σαραντίδης σήμερα θα ήταν 95 χρονών. έζησε σε καιρούς ταραχώδεις. Γνώρισε και βίωσε στο πετσί του το τι σημαίνει ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ξενική κατοχή, αδυσώπητη εκμετάλλευση και αδικία και την ίδια ώρα μπόρεσε παλικαρίσια να ανταποκριθεί σε μεγάλες προσωπικές προκλήσεις που προέκυψαν στην πολυκύμαντη ζωή του και να αποτελέσει ένα σύμβολο της λαϊκής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Αυτόν τον άνθρωπο και αγωνιστή, το ηρωικό παράδειγμα γνήσιας προλεταριακής, διεθνιστικής αλληλεγγύης τιμά το ΚΚΕ και θεωρεί πως τα νιάτα της χώρας μπορούν να διδαχτούν πολλά από αυτό.
Ο σ. Κώστας Σαραντίδης από μικρός γνώρισε την κοινωνική αδικία, ρίχτηκε στη βιοπάλη, με γονείς πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, βρέθηκε στην ξενιτιά όταν στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον συνέλαβαν οι Γερμανοί κατακτητές και τον έστειλαν σε στρατόπεδο εργασίας. Μπορεί, βέβαια, η Νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά του φασιστικού τέρατος, που γέννησε ο καπιταλισμός, να ανέτρεψε αυτή την πορεία, αλλά ο ίδιος ο σ. Κώστας, μη μπορώντας να επιστρέψει στη χώρα μας, στρατολογήθηκε στα 1945 από τους Γάλλους στη Λεγεώνα των Ξένων, υποτίθεται για να πολεμήσουν τους Ιάπωνες στην Άπω Ανατολή.
Όμως, ούτε το νεαρό της ηλικίας του, ούτε η έλλειψη βαθύτερων επιστημονικών γνώσεων, που δεν είχε τη δυνατότητα να λάβει ως τότε, δεν εμπόδισαν τη συνείδησή του να πάρει, όταν χρειάστηκε, σαφή θέση στο πλευρό του βιετναμέζικου απελευθερωτικού κινήματος, κόντρα στον γαλλικό ιμπεριαλισμό.
Αυτή η ένοπλη πάλη τον ανέδειξε σε μαχητή με το ιστορικό όνομα Νγκουιέν Βαν Λαπ.
Σε συνέντευξή του στο Ριζοσπάστη το 2005 αναφέρει χαρακτηριστικά: “Μόνος μου διάλεξα αυτό το δρόμο, κι έπρεπε να τον φέρω σε πέρας. Φυσικά, με τη διαπαιδαγώγηση του κόμματος, με τη συντροφικότητα… ήμουν και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, μισούσα το ψέμα και το χρήμα.”
Μέσα από αυτόν τον αγώνα, στο πλευρό του ΚΚ Βιετνάμ, αγαπήθηκε από το λαό αυτής της χώρας, κέρδισε το σεβασμό των ηγετών του, αναδείχθηκε σε Ήρωα των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων. Ξεχώρισε ως σύμβολο διεθνιστικής προσφοράς γιατί έγινε ένα με το λαϊκό κίνημα της χώρας.
Στα 1949 κι ενώ ο λαός του Βιετνάμ συνεχίζει τους σκληρούς αγώνες του για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή, γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ. Ετσι, έζησε μαζί με το λαό του Βιετνάμ ηρωικές στιγμές, μοιράστηκε με αυτόν τις δυσχέρειες της πάλης, μα και τη δίψα για δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, για την οικοδόμηση μιας νέας ζωής, όπου θα καρποφορήσουν οι αμέτρητες θυσίες του, της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας.
Στην πράξη αποτέλεσε ζωντανό σύνδεσμο των ηρωικών παραδόσεων και των λαϊκών κινημάτων της Ελλάδας και του Βιετνάμ και ταυτόχρονα, χωρίς κι ο ίδιος να το γνωρίζει έκανε πράξη τα λόγια ενός άλλου μεγάλου επαναστάτη, του Τσε, που έλεγε πως: «Κάθε σταγόνα αίματος, που χύνεται σε μια χώρα, όπου δεν έχουμε γεννηθεί, είναι μια εμπειρία για αυτόν που επιζεί και μπορεί να την εφαρμόσει έπειτα στον αγώνα για την απελευθέρωση του τόπου καταγωγής του».
Ετσι, με την επιστροφή του στην Ελλάδα στα 1965, ο σ. Κώστας, όταν εργάστηκε στην ΠΕΣΙΝΕ, συνέβαλε στη δημιουργία της πρώτης Οργάνωσης του ΚΚΕ στο γαλλικό μονοπώλιο, όμως πάντα η σκέψη του δεν απομακρυνόταν και από το λαό του Βιετνάμ. Έτσι, με την πολύχρονη στάση του ήταν ένας «λαϊκός πρεσβευτής» ανάμεσα στους δύο χώρες, «σπέρνοντας» στην πατρίδα μας νέα «φύτρα» της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Σήμερα, που το «πανόραμα» του σύγχρονου κόσμου έχει μεταβληθεί και επικρατούν σύνθετοι και αρνητικοί συσχετισμοί για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, η προσωπική «Οδύσσεια» του σ. Κώστα Σαραντίδη είναι εκείνο το ηρωικό παράδειγμα που μπορεί να φωτίσει το μέλλον του λαού και της νεολαίας, της ανυπότακτης στάσης απέναντι σε ισχυρούς αντιλαϊκούς αντίπαλους, που οι εργαζόμενοι μπορούν να τους συντρίψουν αν πιστέψουν στη δύναμή τους, αν επιλέξουν το δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής!
Δείτε ακόμα:
