Χωρίς εισαγωγικά

Πριν από μερικά χρόνια, όταν το ΚΚΕ έβαζε στο καθημερινό πολιτικό και κοινωνικό λεξιλόγιο τον «μεσαίωνα» και τη «γαλέρα» στις εργασιακές σχέσεις, τα εισαγωγικά ήταν απαραίτητα. Κι αυτό γιατί η μετα-Μάαστριχτ ευρωπαϊκή αλλά κυρίως εγχώρια αριστεροδέξια σοσιαλδημοκρατία, στα χνάρια της δεξιάς, έραβε και έσκιζε οπορτουνίστικα μνημόνια, μαξιλάρια απ’ του εργαζομένου το ξίγκι, και πούλαγε αναπτυξιακά φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πάντα εντός ΝΑΤΟ, εντός ΕΕ, και παρεούλα με διαβολικά καλούς.

Στο ξάνοιγμα της τρίτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, ο μεσαίωνας είναι εδώ και η γαλέρα χειροτερεύει και γίνεται θεσμοθετημένο δουλεμπορικό. Μια ματιά απλής κοινής πείρας γύρω μας, χωρίς καν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, σε πείθει για δύο πράγματα. Η πραγματικότητα ξέσκισε τα εισαγωγικά. Και η βαρβαρότητα διέλυσε τις ψευδαισθήσεις, αιματηρά και ανάσωστα. Στο παγκόσμιο διαδικτυακό και μη χωριό, βλέπουμε να απαγορεύονται και να καίγονται βιβλία. Για την ώρα ρώσικα. Αύριο, άμα φαλιρίσει – που θα φαλιρίσει – καμιά Tesla και καμιά Amazon, ποιος ξέρει ποια βιβλία ποιανών θα καούν. Μισθοφορικοί στρατοί πουλάνε κι αγοράζουν ζωές μπίρ παρά. Στάρι και γάλα δεν αναβλύζει από κανένα κέρας καμιάς Αμάλθειας. Ακόμα και το κάλλος του λόγου στο Ασμα Ασμάτων σέρνεται και ερμηνεύεται σαν ουρά των πενήντα αποχρώσεων του γκρι. Τόσο βαθύ γκρι που θυμίζει βαριά σύννεφα πάνω από πανέμορφα νησάκια στο Αιγαίο, με την Αποκάλυψη και του Ιωάννη και του Μάρλον Μπράντο σε ένα τουίτ.

Ο πλούτος του κόσμου, ικανός να θρέψει μιάμιση φορά τον πληθυσμό της Γης, λένε οι ειδικοί, γίνεται εκφοβιστική στάχτη όσων προσπαθούν να τα κρατήσουν ανοιχτά και, αν χρειαστεί, να πεθάνουν όρθιοι. Αυτοί που κρατάνε το μαχαίρι και το πεπόνι του κεφαλαίου, κόβουνε τον κόσμο τώρα στα δύο, αύριο στα εκατό. Ανατολή και Δύση, Βορράς και Νότος, και εκεί που κάναμε πλάκα με το όχι άλλο κάρβουνο, να σου τα όλα πάλι με το κάρβουνο, ώσπου να γίνουν κάρβουνο και οι εργάτες, και ο αέρας, και του διαόλου τα εκλεκτά παιδιά. Πολλαπλασιάστηκαν οι θαυματοποιοί, οι τσαρλατάνοι εντός – εκτός πολιτικής, οι μάγισσες του σαλεμένου ίντερνετ και οι δήμιοι της διπλανής πόρτας. Δεν είναι που αλλάζει χρώμα η σημαία σ’ ένα μπαλκόνι και σε σκοτώνει. Είναι που γκρεμίζεται το ίδιο το μπαλκόνι. Κι όμως, ο φόβος τους είναι μεγαλύτερος από τον τρόμο που πουλάνε. Ο λαϊκός Αη Γιώργης θα το μπήξει το κοντάρι στην καρδιά του τέρατος. Όχι με φανφαρόνικες αριστεροσυμμαχίες και γιλεκάκια χωρίς ιδεολογία ραμμένα, ούτε με μεγάλες απολίτικες παραιτήσεις που ‘ναι σαν την κάλπικη λίρα του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί η ανάγκη κινεί την Ιστορία. Και σταματάει τα τρένα στη Βρετανία. Και στήνει συνδικάτα πανάκριβης προσπάθειας απέναντι σε κολοσσούς θησαυροφύλακες. Γιατί σηκώνει κεφάλι το γκαρσόνι, ο ντιλιβεράς, ο λιμενεργάτης, ο φοιτητής, ο κομπιουτεράκιας που παρακολουθείται από τα αφεντικά….

Ο εικοστός πρώτος αιώνας άρχισε με τους άριστους για την πλουτοκρατία μιντιακούς οιωνούς, και ήδη ζαλίζεται και κινδυνεύει από τις αναθυμιάσεις του υπερσυσσωρευμένου πλούτου της καταλήστευσης των φυσικών πόρων, και την προεξόφληση των ανθρώπινων γραμματίων. Αυτός ο χειμώνας προαναγγέλλεται βαρύς κι ασήκωτος. Ευτυχώς ολοένα και περισσότεροι ξυπνάνε. Οπότε ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά και τρέμετε σκοτάδια! Ακόμα και χωρίς ηλεκτρικό, τους πυρσούς στα χέρια μας με την ανάσα μας θα τους ανάψουμε, και θα φωτίσουμε και το πιο στενό σοκάκι του μυαλού, και κυρίως του παιδιού και του γέρου, που όταν λένε Ανατολή και Δύση βλέπουν ήλιους και άστρα….

Το σκίτσο είναι του Βάη