Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Καθόμουνα στου Λέντζου»
Ο στίχος του Ρασούλη, η μουσική του Νικολόπουλου, η ερμηνεία του Κοντογιάννη, οι αναφορές στο ιστορικό καφέ «Λέντζος» και στον «κανονιέρη» των γηπέδων Θωμά Μαύρο, διατηρούν ανεξίτηλες εικόνες από τη δεκαετία του ’80, οι σαρωτικές αλλαγές της οποίας θα επηρέαζαν σχεδόν τα πάντα…
«Καθόμουνα στου Λέντζου», ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια της δεκαετίας του 1980. Ο στίχος (Μανώλης Ρασούλης), η μουσική (Χρήστος Νικολόπουλος), η ερμηνεία (Δημήτρης Κοντογιάννης) καθώς και οι αναφορές στο ιστορικό καφέ «Λέντζος» και στον «κανονιέρη» της ΑΕΚ, Θωμά Μαύρο, διατηρούν ανεξίτηλες εικόνες μιας εποχής που οι σαρωτικές αλλαγές που έφερνε μαζί της θα επηρέαζαν σχεδόν τα πάντα, από το λαϊκό τραγούδι μέχρι τις ζωές μας.
Οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη «γεννοβολούν» εικόνες που «περνάνε» μπροστά μας σαν σκηνές από ταινία. Ο σπουδαίος στιχουργός γράφει ένα τραγούδι που θα μπορούσε να «γυριστεί» ως ταινία μικρού μήκους – από τα πολλά δικά του, υπογράφοντας με επιτυχία …το σενάριο και τη σκηνοθεσία προτού ακόμα φτάσει στα χέρια του συνθέτη και του ερμηνευτή.
«Καθόμουνα στου Λέντζου» – Στον δίσκο «Παίξε Χρήστο επειγόντως» (1982)
Σε τούτο το τραγούδι έλαβε χώρα αυτό που λέγεται ευτυχής συγκυρία. Οι δρόμοι μερικών από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του λαϊκού τραγουδιού σμίγουν το 1982, στην ηχογράφηση του δίσκου «Παίξε Χρήστο επειγόντως»: Ο Μανώλης Ρασούλης γράφει τους στίχους και ο μεγάλος Χρήστος Νικολόπουλος τη μουσική 14 τραγουδιών, που θα ερμηνεύσουν τέσσερα μεγάλα ονόματα της πρώτης γραμμής του ελληνικού πενταγράμμου: Ελένη Βιτάλη, Δημήτρης Κοντογιάννης, Γιώργος Σαρρής, Πασχάλης Τερζής.
Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ
Και βλέπω έναν τύπο μαζί με σένανε
Και σκύβω το κεφάλι να μη με δεις εσύ
Θολώνει το μυαλό μου και σκίζεται η γηΔεν πίστεψα πως ήταν αλήθεια όλα αυτά
Τα χείλη μου δαγκώνω, δεν ήταν ψέματα
Μου φάνηκε πως σπάσαν καθρέφτες χίλιοι δυο
Μα εγώ απ’ τον καθρέφτη σε βλέπω και πονώΤριγύρω κουβεντιάζανε για τα πολιτικά
Και πώς ο Μαύρος σούταρε δοκάρι τη μπαλιά
Κι εγώ ο μαύρος τώρα δα βλέπω πως μια στιγμή
Να σβήσει η ζωή μου ήτανε αρκετή
Τ’ Αγίου Βαλεντίνου, αχ πίκρα και καημέ
Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέΚάνω να πω να φύγω μα γόρδιος δεσμός
Μ’ έχει δεμένο χάμω, αχ να ’μουνα τυφλός
Μου φέρνει το γκαρσόνι χαρτί λογαριασμού
Πανάκριβα πληρώνω το πλάι τ’ αλλουνούΚι εσύ γιατί ποιος ξέρει παράγγειλες λικέρ
Και μένα στην καρδιά μου δεκάξι κομπρεσέρ
Τα μάτια μου θολώνουν ψιχάλες του καιρού
Εσύ εκεί, εγώ εδώ θαμώνας του χαμού
Το ζαχαροπλαστείο-καφέ «Λέντζος» υπήρξε «σήμα κατατεθέν» του Παγκρατίου για σχεδόν μισό αιώνα (1964-2013), κυρίως όμως απ’ όταν ο ιδιοκτήτης του λάνσαρε τη δική του – άκρως επιτυχημένη – συνταγή για τον αγαπημένο καφέ του νεοέλληνα, τον φραπέ. Πολλές οι εικασίες και τα σενάρια που ο αστικός μύθος εισέφερε για τη συνταγή που κρατούσε μυστική ο συμπαθής Χρήστος Λέντζος, που πρόσθετε στο φραπέ του μοναδική «δύναμη» και πλούσια γεύση.
Μεγάλες (…και τρυφερές) στιγμές 1
Ο Μανώλης Ρασούλης με την κόρη του Ναταλί, στου “Λέντζου”
«Και πώς ο Μαύρος σούταρε δοκάρι τη μπαλιά…» Η όποια αστοχία ενός από τους μεγαλύτερους γκολτζήδες του ελληνικού ποδοσφαίρου που ξεκίνησε από τον Πανιώνιο και μεγαλούργησε στην ΑΕΚ, του Θωμά Μαύρου, δικαιολογημένα αποτελούσε θέμα συζήτησης, στα καφενεία και αλλού. Γιατί ο Μαύρος σπάνια αστοχούσε όταν βρισκόταν απέναντι από τον αντίπαλο τερματοφύλακα. «Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο θεός» ήταν το σύνθημα που δονούσε τη Νέα Φιλαδέλφεια, μετά από κάθε του γκολ, ενώ όταν βγήκε το τραγούδι ο ίδιος είχε ήδη στεφθεί δυο φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.
Αν ο «Λέντζος» είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Ρασούλης «κεντάει» τον μύθο του, τότε το δοκάρι του Μαύρου είναι η ανατροπή και ταυτόχρονα η «γέφυρα» για να περάσουμε στην ψυχολογία του κεντρικού ήρωα, που «αστοχεί» στον έρωτα…
Μεγάλες στιγμές 2
Ο Δ. Κοντογιάννης ερμηνεύει το «Καθόμουνα στου Λέντζου»
Στην εκπομπή “Στην υγειά μας” του Σπ. Παπαδόπουλου
Στο μπουζούκι ο συνθέτης του τραγουδιού, Χρήστος Νικολόπουλος
Τριάντα χρόνια μετά…
Το τραγούδι σφραγίζει με την ερμηνεία του ο Δημήτρης Κοντογιάννης, ένας αληθινός εργάτης του λαϊκού-ρεμπέτικου τραγουδιού, που το υπηρετεί «αθόρυβα» με γνώση, συνέπεια, ταπεινότητα και ήθος, επί σχεδόν πέντε δεκαετίες ασταμάτητα. Και μουσικός εκτός από ερμηνευτής, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της – πρώτης – «Ρεμπέτικης Κομπανίας» ενώ στη συνέχεια ακολούθησε προσωπική πορεία γεμάτη με σπουδαίες συνεργασίες, δεκάδες δίσκους και πλήθος συναυλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που συνεχίζεται αμείωτη. Έχει ερμηνεύσει τα περισσότερα τραγούδια του Ρασούλη αλλά και του Νικολόπουλου, ενώ στο συγκεκριμένο δίσκο αναλαμβάνει με μεγάλη επιτυχία τα «Στα μέντιουμ θα πάω», «Ο Σεΐχης» και βέβαια το διαχρονικό «Καθόμουνα στου Λέντζου» που συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα σουξέ της εποχής.
«Καθόμουνα στου Λέντζου» – Απρίλης 2018
Στην εκπομπή “Τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα”
Στο μπουζούκι ο αξέχαστος Βαγγέλης Λιόλιος…
Ο δίσκος «Παίξε Χρήστο επειγόντως» θα αποτελέσει κομβικό σημείο στην πορεία των Πασχάλη Τερζή και Γιώργου Σαρρή. Το 1982 είναι η χρονιά που ο Τερζής μπαίνει για πρώτη φορά στο στούντιο, για να ηχογραφήσει δυο μεγάλους (33 στροφών) δίσκους, τον προσωπικό «Λέω» (Στίχοι: Ε. Ατραΐδης, Γ. Βασιλόπουλος – Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος) και τον προαναφερόμενο, στον οποίο ερμηνεύει τις διαχρονικές επιτυχίες του «Το πιο παράξενο τραγούδι» και «Η ζωή γυναίκα μοιάζει» (δείτε εδώ περισσότερα).
«Καθόμουνα στου Λέντζου» – Δεκέμβρης 2019
Στην εκπομπή “Χαριν ευφωνίας” του Χρ. Παπαδόπουλου
Στο μπουζούκι ο Χρήστος Παπαδόπουλος
Ο ίδιος δίσκος θα είναι ο πρώτος μεγάλος για τον Γιώργο Σαρρή, και θα αποτελέσει εφαλτήριο στη μετέπειτα πορεία του, καθώς περιέχει τις θρυλικές «Νταλίκες» («Με τα φώτα νυσταγμένα»), που τον κάνουν γνωστό στο πανελλήνιο (δείτε εδώ), ενώ ερμηνεύει ακόμα τις επιτυχίες «Σαν το φονιά», «Το είχες κάνει σχέδιο», «Είπα να της πω ένα γεια» και «Το ζεϊμπέκικο του θεού».
Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν: «Καθόμουνα στου Λέντζου»: Δημήτρης Κοντογιάννης – Θωμάς Μαύρος
Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια όχι… και από 26/10/2020 νέα ονομασία: Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Τι κι αν γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια, κάποια τραγούδια συνεχίζουν να συγκινούν, να συντροφεύουν τις μικρές και μεγάλες στιγμές των ανθρώπων, να εκφράζουν τις αγωνίες, τον πόνο και τα όνειρά τους, να εμπνέουν τους αγώνες τους.
Η στήλη, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο ή τον τίτλο του «ειδικού», «παίζει» τραγούδια που γράφτηκαν για τον έρωτα, την αγάπη, το μεροκάματο, τη μετανάστευση, τον αγώνα για λευτεριά και για καλύτερη ζωή. Τραγούδια γραμμένα από ποιητές, αλλά κι από δημιουργούς που δεν διάβασαν ποτέ στη ζωή τους ποίηση… Ανασκαλεύοντας το παρελθόν και ψηλαφώντας την ιστορία τους, πότε γράφτηκαν, σε ποιες συνθήκες, από ποιους πρωτοτραγουδήθηκαν, ποιοι τα τραγουδούν στις μέρες μας.
Χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, τραγούδια ελληνικά και «ξένα», με γνώμονα ότι, εκτός από το να θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν, συναρπάζουν τις αισθήσεις, γεννούν συναισθήματα, εμπνέουν και συγκινούν σήμερα.
Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν… Ακούστε τα όλα εδώ.
