“Ταξίδι…”

Ιεραρχείται άραγε η απουσία κι ο πόνος που σκορπάει τριγύρω;

Πρώτα η μάνα, ύστερα η σύζυγος, κατόπιν η αδερφή; Η συνάδελφος, η εκπαιδευτική υπόσταση, το πρότυπο του δασκάλου, η αστείρευτη πηγή των μηνυμάτων στήριγμα των μαθητών της, των νέων και κόντρα στο νεροφάγωμα της εποχής;

Πόσο νόημα να ’χει το μέτρημα; Για κάποιους έχει.

Πάνω κι απ’ τις ιδιότητες ο άνθρωπος. Ο συγκροτημένος χαρακτήρας, η προσωποποίηση της δοτικότητας κι ενός διαρκούς αγώνα για τις αξίες, για το δίκιο, χέρι-χέρι μ έναν μακροχρόνιο αγώνα με την αρρώστια.

Η πάλη σκληρή και άνιση.

Η σκέψη, οι ιδέες της, η θέση και στάση της ζωής, το πνεύμα της ολάκερο έν’ άρωμα ξεχωριστό, προσθήκη στην ευωδιά του -χαμένου πια και κείνου- ρετσινιού. Μια μυροβόλα πρόσμειξη στον τυχερό αέρα της Ριτσώνας κι ένα ταξίδι εσαεί, με φλοίσβους ή με τρικυμίες στην ανήσυχη και φιλόξενη μαζί αγκαλιά του Θρακικού πελάγους…

Θα σε θυμόμαστε πάντα Βάσω…!

Χρύσα Μπαΐρα