Τα φοιτητοδικεία της αστικής δημοκρατίας μυρίζουν χούντα

Όταν η “καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ” συναντά την “καλύτερη δικτατορία” που είχε ποτέ στην υπηρεσία της η άρχουσα τάξη, τα όρια γίνονται τόσο σχετικά και δυσδιάκριτα, που είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κάποιες έννοιες και την πραγματικότητα.

Αύριο στην Κρήτη έχει οριστεί να γίνει η πρώτη δίκη φοιτητών στα χρονικά της Μεταπολίτευσης, που γυρίζει το ρολόι της ιστορίας και της μαύρης αντίδρασης πολλά χρόνια πίσω, στην εποχή της χούντας των συνταγματαρχών, με το φοιτητικό τμήμα της Ασφάλειας και την ΕΚΟΦ.

Η υπόθεση αφορά ένα παλιότερο, πανελλαδικό κύμα φοιτητικών καταλήψεων ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου και τις αντιδράσεις των φοιτητών του τμήματος Φυσικού, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ενάντια στην απόφαση του συμβουλίου των καθηγητών τους να αγνοήσει την πρυτανική οδηγία για αναπλήρωση της χαμένης εξεταστικής περιόδου, και να αποφασίσει εκδικητικά την απώλεια του εξαμήνου για τους φοιτητές του τμήματος.

Αυτοί με τη σειρά τους προχώρησαν σε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την αίθουσα της Συγκλήτου, αποκλείοντας για κάποια ώρα τους καθηγητές, που κάλεσαν την αστυνομία, καταγγέλλοντας την “ομηρεία” τους και κινήθηκαν δικαστικά εναντίον συγκεκριμένων φοιτητών που πρωτοστάτησαν στην κινητοποίηση. Οι 11 από τους 12 φοιτητές που υποδείχτηκαν, τιμωρήθηκαν πειθαρχικά με την απώλεια ενός επιπλέον εξαμήνου και -σα να μην ήταν αυτό αρκετό- οδηγούνται αύριο στο δικαστήριο, μετά από την πεισματική εμμονή μερίδας καθηγητών που απαιτούν να… “εφαρμοστεί ο νόμος”.

Η εξέλιξη αυτή έχει προκαλέσει κύμα αντιδράσεων από φοιτητικούς συλλόγους, πανεπιστημιακούς, εκπαιδευτικούς και μαζικούς φορείς της τοπικής κοινωνίας του Ηρακλείου, αλλά επίσης, στον αντίποδα, και διάφορες μεσοβέζικες τοποθετήσεις επίσημων αρχών και αξιωματούχουν που επιλέγουν να νίπτουν τας χείρας τους σαν Πόντιοι Πιλάτοι, για να δηλώσουν αθώοι του αίματος.

Αλλά η ζωή προχωρά χωρίς να κοιτάζει τις δικές τους “ίσες αποστάσεις”. Κι η ουσία είναι ότι οι φοιτητές οδηγούνται στο εδώλιο μετά από καταγελία και το πείσμα συγκεκριμένων καθηγητών τους, που αποδεικνύονται “πρωτοπόροι” όχι σε ό,τι αφορά το ερευνητικό τους έργο, αλλά στην προσπάθεια καταστολής και τρομοκράτησης του φοιτητικού κινήματος, στον εκφοβισμό των φοιτητών με βάση το δόγμα “νόμος και τάξη”.