Long αστίλα

Αυτή η «τρέχουσα επικαιρότητα» του τίτλου ταλαιπωρεί και εμένα και εκατομμύρια Έλληνες, δεκαετίες τώρα, ως πανδημία προ και μετά covid. Είναι η προσωποποιημένη κιτρινίλα που εκλύεται σε υπερβολικές δόσεις από πένες, οθόνες, και τώρα πια ιστότοπους και μπλογκ, είτε με φανερά χολερική διάθεση, είτε μ’ εκείνη την ύπουλη συγκαλυμμένη ευαισθησία. Κάτι σαν το ενδιαφέρον για τις επιπτώσεις στο δέρμα κυρίων και κυριών που έχουν κάνει αμέτρητα λίφτινγκ. Είτε ανορθώσεις προσώπου, στηθών και οπισθίων είτε ανορθώσεις καριέρας μετά από γκάφες, ξεφτίλες και απόκρυφες συναλλαγές με τα κατά καιρούς επαγγελματικά, κοινωνικά, και βεβαίως πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα.

Η επαγωγική «σκέψη» αυτών των γραφίδων που εκτείνεται σε όλο το φάσμα, από τους «διανοούμενους» της ακροδεξιάς και τους δόκτορες της ιδεολογικά άχρωμης κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας έως τη φουτουριστική ενσωματωμένη αριστερά του δημοσιοσχετίστικου μαρξισμού, έχει το όπλο του ισχυρού προβολέα. Λειτουργεί υπέρ του σκοταδιού, υπερφωτίζοντας κατ’ επιλογή ό,τι τη συμφέρει την κατάλληλη χρονική στιγμή. Κατά ενενήντα εννιά τοις εκατό το πράττει καθ’ υπαγόρευση, και μάλιστα χωρίς να το πάρει πρέφα, με την καταραμένη υπεραπλούστευση «αυτό πουλάει, αυτά θέλει ο κόσμος»… Στον κόσμο του θεάματος υπάρχει το χολιγουντιανό αξίωμα «media is the faces», τα μέσα είναι τα πρόσωπα. Έτσι, και χωρίς φωτογραφίες της NASA, κατασκευάζονται, γεννιούνται και πεθαίνουν τα αστέρια, οι σταρ της στιγμής. Το έλασσον που γίνεται μείζον για να κρύψει την ουσία λόγων και έργων, με τον ίδιο τρόπο που τα μεγάλα φώτα ακινητοποιούν τη νύχτα στραβώνοντας είτε το ζώο είτε τον άνθρωπο που διασχίζει αφώτιστο δρόμο τη νύχτα.

Είναι η long αστίλα της συνήθειας να παγιδεύεσαι και να αναπαράγεις το δέντρο, κάνοντάς το να φαίνεται τεράστιο, τόσο ώστε να κρύβει το όποιο δάσος. Και στις μέρες της τεχνολογικής ψηφιακής έκρηξης η ασθένεια του ορατά εύκολου, κατανοητού και προσωποποιημένου στίγματος είναι πιο μεταδοτική και πιο δολοφονική από ποτέ. Πιο κραυγαλέο παράδειγμα της κυριαρχίας της long αστίλας από το ηλεκτρονικό εμπόριο δεν υπάρχει. Φωτίζεται υπέρμετρα πόσο εύκολα μπορείς να ψωνίσεις, να πληρώσεις, να συνδιαλλαγείς βρε αδερφέ, με το πάτημα μερικών πλήκτρων. Και έτσι ποτέ δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις βαθιά πόσο εύκολο είναι πια, στη σκοτεινή πλευρά αυτού του φεγγαριού, να πουλήσεις όπλα, ναρκωτικά, σεξ, κακοποίηση και να κλείσεις και πληρωμένους εκτελεστές ή μέχρι και πραξικοπηματίες όπου Γης.

Λόγου χάρη, με τον κατάλληλο φωτισμό «δημοσιογραφικό – ειδησεογραφικό» εφτά χιλιάδες αυγά, που καταναλώθηκαν για πρωινό από τα στρατιωτάκια στην Αλεξανδρούπολη, τη νέα και μοντέρνα Σούδα του Βορρά, είναι ένας αξέχαστος αριθμός. Χρήσιμος και ευχάριστος. Κυρίως όμως μαγικός. Εξαφάνισε όλους τους αριθμούς ενόπλων, όπλων, οχημάτων, τανκς κ.λπ. που πέρασαν και περνούν από την περιοχή καθημερινά. Τώρα που συζητήθηκε το νομοσχέδιο για την Παιδεία με κλειστά πανεπιστήμια και σχολεία, ο προβολέας έπεσε στην κλασική της long αστίλας τριπλέτα εμβολιασμού της κοινής γνώμης, με υπερδόσεις αδιαφορίας έως και αμνησίας για την Παιδεία (Λιγνάδης, Πισπιρίγκου, Βερναρδάκης), οπότε το έγκλημα στο εκπαιδευτικό σύστημα παρήλθε απαρατήρητον!… Ηρθαν κι από δίπλα οι ουρές των επιπτώσεων της long αστίλας. Όχι, τα παιδιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν βέβαια «τσογλάνια», αλλά και το Πολυτεχνείο ένας μύθος ήτανε. Με κορυφαία ουρά την ατάκα του Μητσού στα ΝΕΑ, ο εκτσογλανισμός είναι το ανώτατο στάδιο του κομμουνισμού.

Για να γελάσουμε, αν δεν έβηχα λίγο παραπάνω από το τσιγάρο λόγω ήπιου long covid, ίσως ως βουλευτίνα του ΚΚΕ να μπορούσα να διακρίνω τις άγιες φιλανθρωπικές προθέσεις και των Αμερικανών στην Ουκρανία και την ιεραποστολική επέμβαση της Κεραμέως στην Παιδεία. Από τη λίστα του Σίντλερ έως τη λίστα Λαγκάρντ, ένα Βατερλώ της ταξικής συνείδησης δρόμος. Προσοχή λοιπόν, γιατί στη σύγχρονη προπαγάνδα χειραγώγησης των μαζών τα σκοτάδια κρύβονται ευκολότερα πίσω από τους εκτυφλωτικούς προβολείς της τεχνητά ενδιαφέρουσας επικαιρότητας.