Ο Τεντόγλου και… ο «δαιμόνιος» αθλητικογράφος

Δεν «απογειώθηκε» μόνο ο Μίλτος Τεντόγλου το περασμένο Σάββατο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, φτάνοντας στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, μια κατάκτηση που δεν είχε καταφέρει κανένας Ελληνας αθλητής ως τώρα. «Απογειώθηκαν» μαζί και οι χαζομάρες ορισμένων γνωστών και μη εξαιρετέων αθλητικογράφων, με έναν από αυτούς – κατά το γνωστό ανέκδοτο με τον Τοτό και το σκουλήκι – να γράφει για τη νέα φουρνιά των Ελλήνων αθλητών πως οι επιτυχίες τους οφείλονται στο ότι «είναι υιοθετημένοι από χορηγούς, και σπανίως περιμένουν από κρατικές βοήθειες και σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου είδους κρατικού προγραμματισμού (…) και γι’ αυτό έχουν διάρκεια και σταθερότητα».

Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι είναι ευτύχημα πως επειδή είναι ξεκρέμαστοι από την πολιτεία, τρώνε σουβλάκια αντί να κάνουν διατροφή, όπως έχουν καταγγείλει παλιότερα ο ίδιος ο Μ. Τεντόγλου και ο προπονητής του. `Η που δεν σκέφτηκε ο «δαιμόνιος» να διαλύσουμε τελείως και αυτούς τους κακοσυντηρημένους στίβους, για τους οποίους επίσης έχουν μιλήσει όλοι οι αθλητές που επικαλείται, και να πηδάνε οι αθλητές στην άμμο από τις οικοδομές, για να έχουν να ξεπεράσουν κι άλλα εμπόδια και να έχουν ακόμα περισσότερη «διάρκεια και σταθερότητα»…

Στο μεταξύ, όλα αυτά λέγονται για έναν αθλητή που το ταλέντο του, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν οργανωμένες κρατικές υποδομές στήριξης του μαζικού – λαϊκού αθλητισμού, με ευκολία θα είχε χαραμιστεί αν δεν το διέκρινε ο προπονητής του Γκ. Πομάσκι, ο οποίος σε κάθε του παρέμβαση επιβεβαιώνει την ανάγκη κρατικής στήριξης. Θυμίζουμε μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος προπονητής αναφέρεται συχνά στον κρατικό σχεδιασμό, σε άλλο βέβαια πλαίσιο, αυτό του σοσιαλισμού, όπου και ο ίδιος αναδείχθηκε, μιλώντας για τις δυνατότητες που δίνει αυτό το σύστημα στην πρόσβαση του λαού στον μαζικό αθλητισμό.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που δίνει απάντηση σε όσους κάνουν τα πάντα για να καμουφλάρουν το χάλι του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού.

Ριζοσπάστης