Non, Je ne regrette rien (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα)

Όλοι αναρωτιόντουσαν πώς έβγαινε αυτή η φωνή από ένα τόσο μικροκαμωμένο κι εύθραυστο πλάσμα. Την απάντηση γνώριζαν μόνο αυτοί που γνώριζαν και την τραγική ζωή της.

Η Εντίθ Πιαφ, μια από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες της Γαλλίας και του κόσμου, γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 19 του Δεκέμβρη 1915. Η μητέρα της ήταν τραγουδίστρια και ο πατέρας της ακροβάτης σε τσίρκο. Η Εντίθ θα σταθεί στα πόδια της δίπλα στην ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής γιαγιά της, αφού η μητέρα της θα την εγκαταλείψει λίγο μετά τη γέννα.

Τριών χρονών η Εντίθ Τζιοβάνα Γκασιόν, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, θα χάσει το φως της εξαιτίας μιας πάθησης στον εγκέφαλο και θα μείνει τυφλή μέχρι τα εφτά. Τότε ο πατέρας της αρχίζει να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο. Μάλιστα την προόριζε για ακροβάτη, αλλά η Εντίθ είχε άλλη άποψη: από τα εννιά αρχίζει να τραγουδάει στους δρόμους, το μόνο τραγούδι που ήξερε ολόκληρο τη «Μασσαλιώτιδα», τον γαλλικό εθνικό ύμνο.

Στα δεκαπέντε εγκαταλείπει το τσίρκο και τον πατέρα της και φεύγει για να ζήσει στο Παρίσι. Κάνει δουλειές του ποδαριού και τραγουδάει στις ίδιες σχεδόν πάντα γειτονιές, στους ίδιους κάθε μέρα δρόμους. Το 1933 φέρνει στον κόσμο ένα κοριτσάκι, που θα χάσει τη ζωή του δυο χρόνια μετά από μηνιγγίτιδα. Τον Οκτώβρη του 1935 είναι είκοσι χρονών όταν επιλέγει άλλη γειτονιά και δρόμο για να τραγουδάει, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτός θα είναι ο δρόμος που θα την οδηγήσει σε μια άλλη ζωή.

Στέκεται  στην άκρη ενός μικρού δρόμου κοντά στα Ηλύσια Πεδία και τραγουδάει με την υπέροχη φωνή της, όταν περνάει από μπροστά της ο Λουί Λεπλέ, ιμπρεσάριος και ιδιοκτήτης ενός καμπαρέ β΄κατηγορίας. Γοητευμένος από τη φωνή και την εκφραστικότητά της της προτείνει να δουλέψει μαζί του και της αλλάζει το πραγματικό της όνομα. Την ονομάζει La Mome Piaf – μικρό σπουργίτι. Όταν η Εντίθ τον ρωτάει “γιατί”, της απαντάει ότι είναι μικροσκοπική κι ότι τη βρήκε στο δρόμο, σαν ένα σπουργιτάκι του δρόμου.

Το 1935 ο Λεπλέ της βγάζει τον πρώτη της δίσκο. Λίγο αργότερα βρίσκεται δολοφονημένος, η Εντίθ εμπλέκεται δικαστικά στην υπόθεση αλλά αθωώνεται.

Κατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου η Πιαφ δίνει συναυλίες για αιχμαλώτους και βοηθάει Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν.

Στα 23 της χρόνια είναι πια πολύ γνωστή, γυρίζει την πρώτη της ταινία και η καριέρα της εκτοξεύεται. Η ίδια ζει έντονα, σε συναισθηματική τρικυμία, παθαίνει κατάθλιψη,  εθίζεται στη μορφίνη και στη συνέχεια και στο αλκοόλ και η υγεία της καταστρέφεται. Ακολουθεί θεραπείες απεξάρτησης χωρίς επιτυχία, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις.

Τη διετία 1953-55 κλείνεται στο σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Το 1955 μαζεύει τα κομμάτια της και πραγματοποιεί εμφανίσεις στο θέατρο Ολυμπιά. Πρόκειται για έναν ανέλπιστο για τους διοργανωτές θρίαμβο. Η Εντίθ Πιαφ γεμίζει το θέατρο για 12 συνεχόμενες βδομάδες!

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 βρίσκεται στη Στοκχόλμη, όταν καταρρέει πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Η Πιαφ συνεχίζει τις συναυλίες, αυξάνοντας τις δόσεις της μορφίνης για να αντέχει τον πόνο.

Το 1960 τραγουδά το εμβληματικό «Non, Je Ne Regrette Rien» («Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα») του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρεκλίζει και παραπατά στη σκηνή.

Το 1962 κάνει έναν ακόμα γάμο, αυτή τη φορά με έναν κατά είκοσι χρόνια μικρότερό της Έλληνα, τον οποίο αποκαλεί «Τεό Σαγαπό».

Θα φύγει από τη ζωή στις 10 του Οκτώβρη 1963, μόλις στα 48 της χρόνια και θα ταφεί στο Παρίσι, στην πόλη απ’ την οποία ξεκίνησε η πολυκύμαντη πορεία της.