Το καπυμπάρα θυμάται

Όταν ήμουνα μικρός ήμουνα ΚΚΕδάκι: Είχα μπλουζάκι «Москва 1980» με τον αρκούδο Μίσα (που το φορούσα μέχρι τα οχτώ – εννιά, παρόλο που γεννήθηκα μόλις ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς της Μόσχας), οι γονείς μου δεν με άφηναν να βλέπω τον «Ιππότη της Ασφάλτου» -που ήταν του ιμπεργιαλισμού* – στην τηλεόραση (αν και αυτό παίζει να συνέβαινε γιατί ξεκινούσε αργά και έπρεπε να βρίσκομαι στο κρεβάτι μου τέτοια ώρα – οπότε μάλλον διακρίνεται δάκτυλος της γιαγιάς και της αδερφής της), έβλεπα «Μπόλεκ και Λόλεκ», μου είχαν αγοράσει το «Φυσική για παιδιά» και σε γενικές γραμμές έκανα ότι θα έκανε ένα ΚΚΕδάκι που σέβεται τον εαυτό του.

Το 1986 έγινε το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ. Για την ιστορία, την ίδια χρονιά είχε γίνει και το Μουντιάλ του Μεξικού, και θυμάμαι πως είχα παρακολουθήσει πολλά πρώτα ημίχρονα (για τον ως άνω λόγο ότι έπρεπε να βρίσκομαι στο κρεβάτι μου νωρίς). Μια θεία από τη Θεσσαλονίκη μάλιστα, είχε φέρει δώρο σ’ εμένα και τα αδέρφια μου και από ένα μπλουζάκι με τη μασκότ της διοργάνωσης (αυτήν την πιπεριά με το σομπρέρο και τα μουστάκια) και καθώς τα δύο «ξενόγλωσσα» γεγονότα συνέβησαν κοντά χρονικά, η αδερφή της γιαγιάς, που ζούσε μαζί μας τα μπέρδευε και μας ζητούσε να της δείξουμε αυτά τα καινούργια μπλουζάκια, τα Τσερνομπίλ.

Από όλη τη φάση με το Τσέρνομπιλ θυμάμαι τον πανικό, τις συζητήσεις των μεγάλων και τις άγνωστες μάρκες από γάλα εβαπορέ που κυκλοφόρησαν στην αγορά εκείνη την περίοδο καθώς και ότι το καλοκαίρι στο χωριό, αν και ήταν χαρά Θεού, οι γονείς τους δεν άφηναν τα άλλα παιδάκια να παίζουν ελεύθερα στας εξοχάς γιατί φοβόσαντε λέει τη ραδιενέργεια, ενώ εγώ και τα αδέρφια μου για κάποιον περίεργο λόγο παίζαμε χωρίς περιορισμούς. Όπως μου εξηγήθηκε αργότερα, το ΚΚΕ είχε κάνει μια περιοδεία με έναν επιστήμονα από τον «Δημόκριτο» στους χώρους δουλειάς για να αναδείξει τη θέση ότι το μέγεθος της καταστροφής διογκώνεται από τους ιμπεριαλιστές (τους ίδιους που μέτρησαν δυο γκολ οφσάιντ των Βέλγων στο ματς με την ΕΣΣΔ) και ότι η σοβιετική ραδιενέργεια μάλλον κάνει καλό. Ο μπαμπάς μου λοιπόν, αν και μαοϊκών καταβολών, μου φαίνεται ότι μετά από κάποια χρόνια κοντά στο κόμμα είχε ρεβιζιονίσει για τα καλά και έτσι το είχε πιστέψει.

Αν ενθυμείστε, τότε ο κόσμος ψιλοαπέφευγε και τα φρούτα και ειδικά τις φράουλες. Εμείς βέβαια δε μασήσαμε. Στο περιβόλι μας είχαμε μια νεσπουλιά και κάθε Πάσχα όταν ανέβαινε ο πατέρας μου να κόψει νέσπουλα (κάτι μικρά, κίτρινα και ξινά με μια περίεργη πάνα τις πιο πολλές φορές) πολλοί συγχωριανοί μαζευόνταν κάτω από το δέντρο και του ζητούσανε να τους δώσει μερικά. Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι, κανείς δεν του ζήτησε. Κακώς κατά τη γνώμη μου, γιατί περιέργως πως το 1986 είχαν γίνει μεγάλα, πορτοκαλί, ολόγλυκα και γυαλιστερά και τα φάγαμε όλα εμείς…

*με «γ» είναι το σωστό