Γιώργος Ηρακλέους – 1922, προσφυγιά

Η Κατιούσα δημοσιεύει τέσσερα ποιήματα του Γιώργου Ηρακλέους, μικρό αφιέρωμα στη Μικρασιατική καταστροφή. Σήμερα το δεύτερο ποίημα.

Αύγουστος,
η θάλασσα στο λιμάνι σκοτεινιασμένη και κλειστή,
τα νησιά του Αιγαίου αναδύονται πορφυρά
σαν αίμα.
Οι άνθρωποι βυθίζονται στον ύπνο τους,
στον λαιμό τους σφιχτά τυλιγμένο
το νήμα της μοίρας…

Η ψυχή τρέμει
μ’ ένα τραγούδι της φωτιάς,
προσφυγιά,
πουλί με γαλάζια και μαύρα φτερά
και λυπημένα μάτια!
πάνω σου ένα γυαλιστερό μαχαίρι!

Ατέλειωτα τα παιδικά τα χρόνια
του πατέρα,
το φανάρι της μνήμης
σκεπασμένο με μαύρο μετάξι.
Η νύχτα ξένη στην άκρη του κόσμου.
Σε ποιον να δώσω το δάκρυ μου να πιει;
Το νερό στέρεψε,
χάρτινα τα κορμιά πληρώνουν φόρο
στον ουρανό
από το λίκνο μέχρι τον τάφο.

Σε ποιον να δώσω το δάκρυ μου να πιει;
Διψούν οι βρύσες για νερό,
ο ήλιος σταυρώνεται τρυπημένος με καρφιά.
Ο πιο άγριος άνεμος
μας παρασέρνει στα παραπήγματα,
καθώς λάμπει σαν ασήμι η χρονολογία,
1922, νύχτες και φωτιά…

26 Ιουλίου 2022

Από τη συλλογή «Ο καθρέφτης της μνήμης»

Το πρώτο ποίημα εδώ.