Πάρις και Ελένη – Καμένη Τροία

Ποιητική ενότητα

Πάρις και  Ελένη

Ελένη, Ελένη, τ’ όνειρο μας προσμένει,
κατέβα στ’ ακρογιάλι ν’ ανοίξουμε πανιά.
Βασίλισσα της Σπάρτης, κόρη ονειρεμένη,
πώς ν’ αγαπήσω άλλη σε τούτο ντουνιά!

Ο θεοφόρος έρως μας νεύει, μας καλεί,
να πορευτούμε αντάμα στου Δία το σκαλί.
Η  Ήρα να μας στέψει, ζευγάρι ταιριαστό
κι ό,τι και αν θρησκεύεις, βαθιά θα σεβαστώ…

Οι λαμνοκόποι σφίγγουν στα χέρια τα κουπιά
κι όλης της γης τα πλούτη δεν με πλανεύουν πια.
Την θέαινα αγάπη τη λεν αμαρτωλή,
μα εγώ στον Άδη μπαίνω για ένα σου φιλί.

Στον κάβο οι Τρωάδες θα στήσουνε χορό
κι εγώ τον έρωτά μας, θα τους εξιστορώ.
Βασίλισσα της Τροίας, κόρη της Αθηνάς,
με ασημένιο τάση νέκταρ να μας κερνάς.

Στα χείλη σου να πίνω τ’ αθάνατο νερό,
στο σέλας της σελήνης, στο φως το τρυφερό.
Στους ανθισμένους κήπους και στους μεστούς ροδώνες
να ‘ρχονται και να φεύγουν ευδαίμονες αιώνες…

…..

Στου Πρίαμου τη χώρα, ματώσανε οι καιροί
κι όλοι γυρεύουν δίκιο με βία τρομερή.
Κραυγές παντού και αίμα, κατάρες και πληγές,
αισχύνη, βεβηλώσεις, φόνοι και αρπαγές…

Το αίμα μας ποτάμι για ‘σένα ‘νε κυλά
κι ο μνησιπήμων πόνος στην Τροία δεν μιλά.
Μ’ όσο βαστά η καρδιά μου, θεά, θ’ αντισταθώ
κι αν το ‘γραψε η μοίρα για σένα θα χαθώ.

Για την αγάπη κλάψε μα μην αλλοφρονείς,
σκέψου τις άγιες ώρες της θείας ηδονής.
Στου χαλασμού την μπόρα ας δείξουμε πυγμή,
γιατί η ζωή μας είναι, μια ένδοξη στιγμή!

Κάθε ωραίο πάθος σταυρώνεται στη γη,
κι ο συνεπής ο χάρος ποτέ του δεν αργεί.
Κι άμα καεί στο χώμα η κορεσμένη ύλη,
απ’ τη θνητή της σκόνη θα γεννηθούνε θρύλοι…

…..

Ελένη, Ελένη! στην Τροία την καμένη,
αιώνες στ’ άδεια κάστρα κοιμάσαι μοναχή…
Στα γκρεμισμένα τείχη, θεά αλλοπαρμένη,
δακρύζουν όλα τ’ άστρα σαν κάνεις προσευχή!

‘’Στου έρωτα το πάθος, στον άγιο το δεσμό,
έσπευσα να κυρώσω της πλάσης το χρησμό!
Κι αν χρειαστεί να δώσω στους πλάνους συμβουλή,
θα πω, η άγια ώρα δεν παίρνει αναβολή…’’

      Καμένη Τροία

Πατήσαμε τη γη στην άγια Τροία
να πάρουμε το αθάνατο νερό,
μα κει που προσαράξανε τα πλοία,
το χώμα της το βρήκαμε ξερό.

Τα τείχη της στο βάθος ρημαγμένα,
οι πύλες της ορθάνοιχτες κι αυτές
κι οι στάχτες απ’ τα σπίτια τα καμένα
μιλάνε για τον όλεθρο του χτες.

Στην πέτρα της σιωπής μαυροντυμένη,
μια κόρη απαρηγόρητα θρηνεί:
κουρσάροι παγιδέψαν την Ελένη,
στα χέρια της περάσανε σκοινί!

Οι κάμποι βλοσυροί κι αγριεμένοι,
ρημάξανε οι ανθώνες στα χωριά,
χαθήκανε της γης οι αντρειωμένοι
στη βάρβαρη μανία του σποριά.

…

Στη λήθη του καιρού πες μου τί μένει;
Μια μνήμη για ‘να πάθος τρομερό!
Ο Πάρις μοναχά και η Ελένη,
ξεδίψασαν μ’ αθάνατο νερό…

Εικόνα: Πάρις και Ελένη (λεπτομέρεια), του Jacques – Louis David (Μουσείο Λούβρου)