Ο Ζελένσκι ξηλώνει τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα – «απομεινάρια της Σοβιετικής Ένωσης»

Δεν άργησε να βγει στην επιφάνεια – αν και επιμελώς κρυμμένη από τα αστικά ΜΜΕ όλης της «δημοκρατικής» ΕΕ – η είδηση για την κατακρεούργηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών στην επίσης «δημοκρατική» Ουκρανία. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι η είδηση εμφανίστηκε στα γερμανικά ΜΜΕ εν μέσω μεγάλης διαπάλης μεταξύ των δυτικών χωρών για την έκβαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όπως και εν μέσω τεράστιων δυσκολιών που αντιμετωπίζει η γερμανική αστική τάξη, ως η μεγάλη χαμένη του πολέμου της Ουκρανίας. Αλλά και του δύσκολου χειμώνα που διαφαίνεται για την οικονομία της «ατμομηχανής» της ΕΕ.

Πριν από μερικές μέρες, λοιπόν, ψηφίστηκε στο ουκρανικό κοινοβούλιο και υπεγράφη από τον Ζελένσκι ο νόμος 5371, που αποτελούσε απαίτηση πολλών χρόνων για την αστική τάξη στην Ουκρανία. Ο νόμος αυτός απαγορεύει το δικαίωμα στην απεργία, στις διαδηλώσεις και στις οργανωμένες διαμαρτυρίες. Απαγορεύει επίσης τη συνδικαλιστική οργάνωση σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 250 εργαζομένους, ενισχύοντας την εργοδοτική αυθαιρεσία και οδηγώντας στην de facto κυριαρχία των ατομικών συμβάσεων, μέσω της πλήρους κατάργησης οποιασδήποτε προοπτικής υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων στην Ουκρανία δουλεύουν ακριβώς σε τέτοιες επιχειρήσεις.

Ο νόμος αυτός έρχεται σε συνέχεια άλλων που ψηφίστηκαν μόλις τον προηγούμενο μήνα και απαγορεύουν στα συνδικάτα το δικαίωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, επιτρέποντας μάλιστα στους εργοδότες να βάζουν σε αναστολή το 10% των εργαζομένων με συμβόλαια μηδενικών ωρών, όποτε το θελήσουν. Με αφορμή τον πόλεμο, η αστική τάξη της Ουκρανίας άδραξε την ευκαιρία να περάσει αντεργατικά μέτρα που καθυστερούσαν τα προηγούμενα χρόνια, εξαιτίας και των λαϊκών αντιδράσεων. Εν καιρώ πολέμου, όμως, οι εξελίξεις επιταχύνονται… Το ξήλωμα των εναπομεινάντων εργασιακών δικαιωμάτων, «απομειναριών της Σοβιετικής Ενωσης» όπως δήλωσε ο Ζελένσκι, προωθείται με γοργούς ρυθμούς.

Την ώρα που ο λαός της Ουκρανίας χύνει το αίμα του στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έρχεται αντιμέτωπος με την επίθεση της αστικής τάξης και στο εσωτερικό της χώρας. Μια επίθεση που θωρακίζει την αστική εξουσία και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων στο σήμερα, αλλά έχει και βαθύτερη, μελλοντική προοπτική, την περίοδο που θα ακολουθήσει τη λήξη του πολέμου. Με άλλα λόγια, στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου η αστική τάξη της Ουκρανίας επιχειρεί να ξεμπερδεύει μια και καλή με τη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων, με τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, ενώ το αντιδραστικό πλαίσιο που προωθεί δίνει «ανάσα» στους επιχειρηματικούς ομίλους. Αυτό μαρτυρά και η δήλωση του προέδρου της Επιτροπής Οικονομικών ότι «ένας εργαζόμενος πρέπει να ρυθμίζει μόνος του τη σχέση του με τον εργοδότη του, και όχι με τη βοήθεια του κράτους. Ετσι συμβαίνει σε όλα τα ελεύθερα κράτη».

Η διαπίστωση αυτή δεν απέχει από την πραγματικότητα, αφού σε όλη την «ελεύθερη» ΕΕ το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του κλιμακώνουν την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αντεργατική νομοθεσία και στη χώρα μας, οι αντιαπεργιακοί νόμοι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, η άγρια καταστολή σε βάρος εργαζομένων που αγωνίζονται για καλύτερους μισθούς και υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα υποκριτική η αντίδραση της παγκόσμιας και της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας συνδικάτων (ITUC και ΕTUC αντίστοιχα) στη νομοθεσία που προωθεί η κυβέρνηση Ζελένσκι, επιβεβαιώνοντας ότι είναι αρχιμάστορες στη χειραγώγηση των εργαζομένων. Εχοντας βάλει πλάτη σε αντίστοιχες ανατροπές στην ΕΕ, το πραγματικό τους κίνητρο δεν είναι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης της Ουκρανίας, την ώρα μάλιστα που «καθαγιάζουν» τη συμμετοχή της στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο. Αλλοι είναι οι στόχοι τους και σίγουρα έχουν να κάνουν και με τους ανταγωνισμούς που οξύνονται στη σκιά του πολέμου, τόσο μεταξύ κρατών της ΕΕ με την κυβέρνηση Ζελένσκι όσο και στο εσωτερικό της ΕΕ.

Αυτοί οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες, λοιπόν, που όλο το προηγούμενο διάστημα καλούσαν σε κινητοποιήσεις υπέρ της «δημοκρατικής Ουκρανίας» και ενάντια στην «αυταρχική Ρωσία», απαιτώντας τη γρήγορη ένταξη της χώρας στην ΕΕ, τώρα εμφανίζονται να ασκούν …«σοβαρή πίεση» με τέσσερις ολόκληρες επιστολές: Την πρώτη προς τον Ζελένσκι, καλώντας τον να κάνει χρήση του δικαιώματός του σε βέτο (!) για να μην περάσει ο νόμος στο κοινοβούλιο. Τη δεύτερη προς τον πρόεδρο του ουκρανικού κοινοβουλίου, που τον καλούσαν να απορρίψει τον νόμο στη Βουλή.

Σε τρίτη «πιεστική» επιστολή, προς το σύνολο του κοινοβουλίου, χαρακτηρίζουν «σκοτεινή» και «σκανδαλώδη» την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και στην περιουσία των συνδικάτων, που «θα μπορούν τώρα οι ολιγάρχες να αγοράζουν με λίγα χρήματα». Σε τέταρτο γράμμα, προς την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ζητάνε να υποδειχθεί στη συζήτηση για την είσοδο της Ουκρανίας στην ΕΕ ότι ο νόμος αυτός καταστρατηγεί τις διεθνείς και ευρωπαϊκές νομοθεσίες. Αντίστοιχα, η γενική γραμματέας της ITUC, Σάραν Μπάροου, καλούσε σε «εθνική ομοψυχία» την αστική τάξη της Ουκρανίας και κάνει λόγο για «γκροτέσκα επίθεση».

Γίνεται ξεκάθαρο για μια ακόμα φορά ότι όλες οι αστικές δυνάμεις, είτε εν καιρώ ιμπεριαλιστικού πολέμου είτε εν καιρώ «ειρήνης», έχουν στόχο να προστατεύσουν και να προωθήσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους, που είναι διαμετρικά αντίθετα με τις πραγματικές ανάγκες των λαών. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι εξελίξεις στην Ουκρανία, που επιβεβαιώνουν ότι τα συμφέροντα για τα οποία γίνεται ο πόλεμος και από τις δυο μεριές είναι ξένα προς τους εργαζόμενους και τον λαό, και ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια και η άλλη όψη της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης στο εσωτερικό της κάθε χώρας.

Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, μπορούν να μεγαλουργήσουν ζώντας ειρηνικά, αρκεί να αποτινάξουν αυτό το σάπιο, βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο σε αυτές τις συνθήκες μπορούν να εξασφαλίσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα και τις ελευθερίες. Το συμφέρον του κάθε λαού βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την αστική τάξη, στον δρόμο ενίσχυσης της ταξικής πάλης σε όλες τις συνθήκες, για τον σοσιαλισμό.

Άννα Γρηγοριάδου
Μέλος της Κομματικής Επιτροπής Οργανώσεων Εξωτερικού του ΚΚΕ
902.gr