49 χρόνια μετά, η Χιλή συνεχίζει να διδάσκει…
49 χρόνια από τη μέρα που ο στρατηγός Πινοτσέτ, με τις πλάτες των ΗΠΑ, ηγήθηκε του πραξικοπήματος που ανέτρεψε την κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» και εγκαθίδρυσε μια 17χρονη στυγνή στρατιωτική δικτατορία στη Χιλή, οι διαδηλώσεις μνήμης δέχονται άγρια καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις της «αριστερής» κυβέρνησης του Γκ. Μπόριτς…
Χθες, 11 Σεπτέμβρη, συμπληρώθηκαν 49 χρόνια από τη μέρα που ο στρατηγός Α. Πινοτσέτ, με τις πλάτες των ΗΠΑ, ηγήθηκε του πραξικοπήματος που ανέτρεψε την κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» και εγκαθίδρυσε μια 17χρονη στυγνή στρατιωτική δικτατορία στη Χιλή. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στην πρωτεύουσα Σαντιάγο, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις μνήμης για όσους δολοφονήθηκαν στα 17 χρόνια της δικτατορίας, τιμής για όσους αντιστάθηκαν, αλλά και διεκδίκησης της αλήθειας για όσους μέχρι και σήμερα αγνοούνται.
Οι χθεσινές διαδηλώσεις χαρακτηρίστηκαν από άγρια καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις της «αριστερής» κυβέρνησης του Γκ. Μπόριτς. Βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο δείχνουν τις «αύρες» της Αστυνομίας να ρίχνουν νερό στους διαδηλωτές και τις δυνάμεις των αντίστοιχων ΜΑΤ της Χιλής να εισβάλουν στον χώρο του Γενικού Νεκροταφείου, όπου βρίσκονται θαμμένα πολλά από τα θύματα της χούντας του Πινοτσέτ και καταλήγει παραδοσιακά η διαδήλωση.
Αλλά και την περασμένη Πέμπτη, η περιβόητη στρατιωτικοποιημένη αστυνομία (carabineros) που προέρχεται από την εποχή της δικτατορίας του Πινοτσέτ και διατηρείται από την κυβέρνηση Μπόριτς προχώρησε σε γενικευμένη καταστολή με τη χρήση κανονιών νερού και δακρυγόνων ενάντια σε διαδήλωση μαθητών και φοιτητών στο Σαντιάγο, που ζητούσαν δωρεάν και ποιοτική Εκπαίδευση, με σύγχρονες υποδομές και καθολική πρόσβαση των νέων σε όλες τις βαθμίδες.
Θυμίζουμε ότι η εκλογική επικράτηση του Γκ. Μπόριτς τον περασμένο Δεκέμβρη είχε συνοδευτεί από τους πανηγυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και την καθιερωμένη καλλιέργεια προσδοκιών για τον «κόσμο που αλλάζει» κάθε φορά που σε κάποια χώρα του κόσμου εκλέγεται μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση διαχείρισης του σάπιου συστήματος. Από κοντά και το ΜέΡΑ25 που έχει, άλλωστε, και «οργανωτική» σχέση με τον Γκ. Μπόριτς (είναι μέλος της λεγόμενης Προοδευτικής Διεθνούς του Γ. Βαρουφάκη και του Μπ. Σάντερς), αλλά και το ΝΑΡ που δεν έχασε την ευκαιρία να πάρει μέρος στο γενικό κλίμα «ευφορίας» για την ήττα των «νοσταλγών του Πινοτσέτ».
Από όσο έχει πέσει στην αντίληψή μας, καμία από τις παραπάνω δυνάμεις δεν έχει σχολιάσει κάτι για τα παραπάνω…
Εν τω μεταξύ στη Χιλή πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες ανασχηματισμός της κυβέρνησης στον απόηχο του δημοψηφίσματος όπου απορρίφθηκε το προτεινόμενο νέο Σύνταγμα. Νεότεροι σε ηλικία και «προερχόμενοι από τα κινήματα» υπουργοί αντικαταστάθηκαν από δοκιμασμένα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας σηματοδοτώντας ότι η κυβέρνηση «πήρε το μήνυμα της λαϊκής ετυμηγορίας» και μετατοπίζεται πιο «συντηρητικά» για να είναι κυβέρνηση «όλων των Χιλιανών» και να προετοιμάσει ένα νέο σχέδιο Συντάγματος που θα τους εκφράζει όλους.
Βέβαια, η υπόθεση της αλλαγής του Συντάγματος, που αποτελεί απομεινάρι της χούντας του Πινοτσέτ, έχει ακολουθήσει τη δική της διαδρομή…
Η συζήτηση περί ανάγκης εκλογής Συντακτικής Συνέλευσης αξιοποιήθηκε από τις αστικές δυνάμεις ως βαλβίδα εκτόνωσης των μεγάλων κινητοποιήσεων που ξέσπασαν το 2019 ενάντια στα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη Χιλή, ως αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων (φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών) των τελευταίων δεκαετιών.
Ο ίδιος ο Μπόριτς πρωτοστάτησε τότε για να επιτευχθεί συμφωνία με τον πρόεδρο Πινιέρα, ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες αλλαγής του Συντάγματος, για να δοθεί, όπως δήλωσε ο ίδιος, «θεσμική διέξοδος στην κρίση που βιώνει η χώρα», δηλαδή να τερματιστούν οι κινητοποιήσεις και να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2020, που απαντούσε θετικά στο ερώτημα σχετικά με την ανάγκη αλλαγής του Συντάγματος, αλλά και η εκλογή Μπόριτς στην προεδρία την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκαν ως επιστέγασμα εκείνου του μεγάλου λαϊκού κινήματος, για να φτάσουμε τελικά στις σημερινές εξελίξεις.
Το συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή την πορεία των εξελίξεων στη Χιλή επιβεβαιώνεται από την πείρα πολλών ακόμα χωρών, ανάμεσα στις οποίες και η δική μας: Όσο η αγανάκτηση και ο αγώνας δεν στρέφονται προς τον πραγματικό αντίπαλο της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού, δηλαδή την ίδια την αστική τάξη και την εξουσία της, αλλά γίνονται «καύσιμο» για την κυβερνητική εναλλαγή και για «εκσυγχρονισμούς» της δικτατορίας του κεφαλαίου, αντικειμενικά θα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για διαρκείς «συντηρητικές στροφές» μπροστά στα κάθε φορά διλήμματα, πολλές φορές, μάλιστα, με επίκληση της ίδιας της «λαϊκής θέλησης».
Και για όσους δεν πείθονται, υπάρχει πάντα και η «αριστερή» καταστολή…
