Αναμάρτητη ζωή

Απαλά βήματα πάνω στην αειπάρθενη γη που ξαναγεννιέται μέσα σε μια καινούρια άνοιξη, κάτω από το γαλήνιο φως του νωχελικού μεσημεριού.

Κι ύστερα, ένα σιγανό εσπερινό ψιχάλισμα στολίζει με τις ασημένιες σταγόνες του, τους ολάνθιστους κλώνους του ονείρου!

Υπέροχη γαλήνη του φεγγαριού, γλυκιά ευσπλαχνία των λέξεων!

Μυστικά λόγια της  πελεκημένης πέτρας  και της ακοίμητης φωτιάς, που δένονται αρμονικά με τις δηκτικές φωνές των αιμάτινων στιγμών που εξουθενώνουν και, που αποδεκατίζουν τη βία, το αίμα, τον πόνο και το μαρτυρικό θάνατο!

Που συνταυτίζονται με την ξεσηκωμένη ύλη και με το εξεγερμένο άνεμο,  για να διαβιβάσουν το Δελφικό  χρησμό  σε όλα τα  μήκη και τα πλάτη των αχανών οριζόντων όπου ενοικούνε  και, όπου  ασματίζουν αδιάλειπτα τα ασημένια άστρα, τα μπρούτζινα φεγγάρια και οι ρεμβώδεις συνειδήσεις των συναισθηματικών όντων της ευρηματικής και της ευφάνταστης πλάσης!

Κι εσύ ακριβοθώρητη  και μονάκριβη κόρη της μάνας γης, ανεβασμένη στον πιο ψηλό σου βράχο,  με φόντο  πάντα τα αφροστεφανωμένα κύματα, στοχάζεσαι αυτούσια, με τα πυρόξανθα  μαλλιά σου παραδομένα στον Απηλιώτη άνεμο.

Να κυματίζουν χωρίς εξαρτημένους περιορισμούς και δεσμεύσεις, όπως εκείνα τα μεστωμένα αστάχια του πρώτου μήνα του ερωτικού καλοκαιριού που εκπέμπουν  φωσφορισμούς στην πανσέληνη νύχτα και ολόχρυσες ανταύγειες στο αυγινό φως, λίγο πριν ξεκινήσουν τα λυρικά άσματα του θερισμού και η πλούσια συγκομιδή του πανίερου καρπού τους!

Κι ολάκερος  ο βίος σου, είναι ένα ακμαίο φως που αποθεώνει το μέγα θαύμα της δημιουργίας.

Που υπάρχει και ζει  αποκλειστικά και μόνο για να αντλεί, σαν την ακάματη  μέλισσα, τη λόγια και την εμπεριστατωμένη γνώση, πάντα  μέσα από την ανάλυση και από τη  νοηματική επεξεργασία των πρόσφατων αλλά και των παρελθοντικών εμπειρικών δεδομένων.

Για  να βηματίζει το όραμα μέσα στη φλεγόμενη ελευθερία του φιλοπρόοδου λόγου και της καινοτόμας πράξης.

Για να περιδιαβαίνω  κι εγώ  γόησσα, στην άλλη όχθη των καιρών, στη γη των οραματισμένων και των απελεύθερων, μέσα από  τούτη  την τόσο τρυφερή, την τόσο  γήινη, την τόσο ανυποθήκευτη συντυχία…

Σε τούτο το βαθύ φως που ξυπνά ο ρωμαλέος έρωτας της νιόβγαλτης μέρας, μετεωρίζεσαι  μάγισσα σαν το  πουπουλένιο σύννεφο απάνω  από τους γαλαζωπούς πίδακες, του παράφορα φορτισμένου συναισθηματικά, ουρανού.

Με ‘κείνη  την θαρραλέα και, με την απρόσβλητη προσήλωση στις απαράβατες αρχές της κεκτημένης σοφίας  σου, που ενεχυριάζει την ίδια της την ύπαρξη προκειμένου να ψηλαφίσει, έστω και για μια ελάχιστη στιγμή, τα λεπτεπίλεπτα  δάκτυλα της θέαινας αθανασίας…

Καμιά σκιά δεν εμφωλεύει το αίμα, στις φλέβες των ονείρων  σου!

Στα ζείδωρα στήθια σου χτυπά μια ακριμάτιστη καρδιά, άχραντη και άμωμη,  μυημένη στη μυστηριακή λατρεία του πεζολάτη ήλιου.

Του ηγήτορα των ανεξιχνίαστων ουρανών  που λοξοδρομεί και προσπερνά  επιδέξια κάθε αντιξοότητα και κάθε παραδοξότητα του αδυσώπητου καιρού,  για να μοιράσει, όπως πάντα,  δίκαια, το φως, τις ωδές και τους δοξαστικούς ύμνους, στις σκοτεινές στοές της ομίχλης των αδιαφώτιστων διαστημάτων…

Ελεύθερη και αναμάρτητη ζωή!

Στο διάφανη γαλήνη του προσώπου σου,  στις ανθόσπαρτες πεδιάδες  της γόνιμης σιωπής σου, στη χλωρή, από την πρωινή δροσιά ανθοφορία σου,  στο τρομαχτικό γλαυκό αιθέρα των καταγάλανων  ματιών σου, καθρεφτίζεται πλέον πεντακάθαρα η άφθαρτη και η αναλλοίωτη εικόνα του θεού μου!

Κι όλοι οι  πόθοι και οι ανάγκες και τα γοητευτικά συναισθήματα κι οι άγιες προσμονές και οι εύλογες ελπίδες, αλλά κι οι ανερμάτιστες επιφυλάξεις και οι δισταγμοί που προκύπτουν κατά καιρούς, μέσα σε τούτη την αδιατάρακτη πανδαισία του χαμογελαστού ξανθού Απρίλη γίνονται βεβαιότητες και αυτόδηλες αλήθειες.

Κι η Διονυσιακή σου εφηβεία, ενδεδυμένη με τα πολύχρωμα και, με τα μυρωδάτα άνθη τούτης της απαστράπτουσας άνοιξης, περνοδιαβαίνει επιδεικτικά στον ενδεδειγμένο  χρόνο και στο συναπτό διάστημα, για να εξαγγείλει φωναχτά την έκφραση, τη φανέρωση και την εκδήλωση, για το ιδιότυπο και για το ασυνήθιστο της ανατρεπτικής ζωής.

Για να διακηρύξει  και να δημοσιοποιήσει τη συγκλονιστική επανεκκίνηση των εξειδικευμένων εμπειριών και των συλλογικών βιωμάτων των πεπειραμένων, που επιζητούν αγωνιωδώς την αποκατάσταση των αμοιβαίων σχέσεων μεταξύ των ανθρώπινων όντων, μέσα από τη συνεύρεση, από τη συνάφεια και  από τη λογική  αλληλουχία,  με απώτερο σκοπό  το διαλογισμό και  τον προοδευτικό προβληματισμό των αδαών,  των αμύητων και των ακατατόπιστων.

Κι είναι επόμενο.

Σ’ αυτή τη σύμπτωση των εντεταμένων γεγονότων, όλα τα στατικά φαινόμενα της αντικειμενικής πραγματικότητας αποκτούν κίνηση, ενέργεια  και δυναμικό πεδίο.

Τώρα πια αδερφοί μου, το μηδέν και το άπειρο  συνυπάρχουν και συνοικούν αρμονικά  στην αμοιβαία έλξη της γης και του ουρανού!

Κι η ίδια η ζωή με τα σημαντικά και με τα συγκλονιστικά της γεγονότα, επιβεβαιώνει εναργώς και  επισφραγίζει ενσυνείδητα τούτο τον καθ’ όλα ευάρεστο αισθησιασμό!

Η ζωή ανήκει στη στιγμή κι η στιγμή αναφέρεται στην αιωνιότητα.

Ωστόσο, μέσα σε τούτη την ασυγκράτητη ροή του χρόνου που, με τις επάλληλες στιγμές του, μας προσπερνά  με συνεχείς  παραπλανητικούς ελιγμούς για να αλλάξει ριζικά το περιεχόμενο και την ουσία των χρωμάτων, των σχημάτων, των ήχων και των μορφών, τίποτα, τίποτα  δεν είναι μάταιο, θλιβερό, ασήμαντο και άσκοπο!

Γιατί η υπεροχή και η επικυριαρχία που μπορεί να αποτελέσει γεγονός  πάνω στο  απελεύθερο και στο ανένταχτο μόριο του χρόνου  (που δηλώνει σαφώς τη χρυσή τομή των δύο ακραίων θέσεων της κάθε διαλεκτικής αντίθεσης) ανοίγει διάπλατα μπροστά στις παθιασμένες αισθήσεις μας τη χορταριασμένη ατραπό που οδηγεί με σιγουριά ως πέρα, μακριά, στα γρανιτένια κάστρα της πολυπόθητης αθανασίας…

Όλα ρέουν από το ψηλότερο σημείο στο χαμηλότερα.

Κι εμείς, οι αγωγιάτες, οι μεροδουλευτές και οι απόμαχοι της πικρής και της εφήμερης ζωής, καλούμαστε  εξ’ ανάγκης να αντιστρέψουμε αυτή την επώδυνη πορεία των πραγμάτων, προκειμένου να δοθεί ένα οριστικό τέλος σε τούτη την  ολέθρια και, την άκρως επιζήμια παρακμή της υποδουλωμένης πλάσης.

Έτσι ώστε  ο αγωνιζόμενος κόσμος της δημιουργίας και της ανυπότακτης ελπίδας να οδοιπορήσει  με σιγουριά  σε τούτο το άδηλο μονοπάτι που οδηγεί ψηλά κι όλο ψηλότερα, ως εκεί που διαφεντεύει η αμερόληπτη δικαιοσύνη και η ταυτοβουλία των αχανών οριζόντων, των σαγηνευτικών άστρων και των μελιστάλακτων φεγγαριών…