Το γελοίο μας τσίρκο

Τα πανεπιστήμια είναι χώροι μόρφωσης με πολλαπλούς τρόπους και όχι μόνο μέσω των μαθημάτων. Δραστηριοποιούνται θεατρικές ομάδες, κινηματογραφικές κλπ. Πρέπει να είναι ανοιχτά στον λαό, γιατί είναι περιουσία του και η γνώση κοινωνικό αγαθό. Ας τους δείξουμε ότι ο χειμώνας που θα έρθει, θα είναι πιο δύσκολος για αυτούς, παρά για εμάς.

Ο θάνατος του Κώστα Καζάκου και το συνεπακόλουθο ξεσκόνισμα της παράστασης «Το μεγάλο μας τσίρκο» έφερε στην επιφάνεια διάφορες σκέψεις σχετικά με την τέχνη και την καταστολή. Ιδιαίτερα αν ακούσεις τη σύλληψη της Καρέζη και του Καζάκου λόγω της συγκεκριμένης παράστασης. Άλλωστε ζούμε σε μία εποχή που τηλεπερσόνες μπουκάρουν στη σκηνή (βλ. Ζαραλίκος) μαζί με μπράβους, για να διαμαρτυρηθούν την ώρα της παράστασης καθώς δεν συμφωνούν με τα λεγόμενα του ηθοποιού.

Την Παρασκευή 16/9 τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στην συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, πετώντας δακρυγόνα σε χιλιάδες κόσμου με κίνδυνο να εγκλωβιστούν και να έχουμε θύματα. Καλά, φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά. Όποιος έχει μία υποτυπώδη εμπειρία από διαδηλώσεις σίγουρα έχει βρεθεί μία τουλάχιστον φορά στην ζωή του σε αντίστοιχη θέση.

Η καινοτομία έγκειται στην επέμβαση στη διάρκεια μίας συναυλίας. Αυτό είναι όντως κάτι σχετικά καινούριο. Δεν τους πείραξε απλά η παρουσία του κόσμου (προς το παρόν τουλάχιστον), αφού οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι του πανεπιστημίου σχεδόν καθημερινά πλέον διαμαρτύρονται για την αστυνομική παρουσία μέσα στο ΑΠΘ, η οποία δεν δικαιολογείται από πουθενά. Τους πείραξε ότι η τέχνη που παίρνει θέση είναι επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη γιατί θα περάσει μηνύματα πέρα από «τις γραφικές μειοψηφίες», όπως λένε. Όσο για την καραμέλα ότι μπορεί να έγιναν παράνομες πράξεις στο περιθώριο της συναυλίας, ας συζητήσουμε λίγο για το ποιες επεμβάσεις έχει κάνει η αστυνομία σε ένα άλλος είδος μουσικής π.χ. τραπ… Όπου εκεί και αν προμοτάρονται παράνομες πράξεις, αν παίζεται ξύλο, αν κυκλοφορούν ναρκωτικά κ.α…. Απλά εκεί η μουσική δεν ενοχλεί. Ίσα ίσα προάγει και τα «σωστά» πρότυπα…

Οπότε η μόνη λύση είναι η καταστολή, με τριπλό όφελος. Πρώτον να φοβηθούν όσοι φοιτητές δεν έχουν ακόμη βγει δυναμικά να διαμαρτυρηθούν. Δεύτερον να αναπτύξει το αίσθημα ότι τα πανεπιστήμια είναι εστίες παρανομίας και τα ΜΑΤ είναι λογικό να είναι μέσα. Τρίτον να φοβηθούν όσοι καλλιτέχνες είναι ενεργοί και να μην (ξανά)στηρίξουν τέτοιου είδους δράσεις.

Αλλά για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να ομολογήσουμε ότι και οι φοιτητές δεν άφησαν άλλη επιλογή στην κυβέρνηση. Αν είχε εκλεγεί ως πρώτη δύναμη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ θα έλεγαν ότι η πλειοψηφία μίλησε μέσω των εκλογών και ότι συμφωνεί με την πολιτική τους. Τώρα τους αφαιρέθηκε και αυτό το επιχείρημα.

Η μόνη απάντηση σε όλα αυτά είναι οι φοιτητές στο δρόμο και στις σχολές να μην σταματήσουν να διαμαρτύρονται. Να τους δείξουν ότι δεν υπάρχουν σιωπηρές πλειοψηφίες, αλλά μόνο μαζικό φοιτητικό κίνημα. Το οποίο, σημειωτέον, δεν θα είναι καθόλου σιωπηρό. Αλλά βασικότερο ίσως και από αυτό είναι να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά και να κατεβούμε μαζί τους. Τα πανεπιστήμια είναι χώροι μόρφωσης με πολλαπλούς τρόπους και όχι μόνο μέσω των μαθημάτων. Δραστηριοποιούνται θεατρικές ομάδες, κινηματογραφικές κλπ. Πρέπει να είναι ανοιχτά στον λαό, γιατί είναι περιουσία του και η γνώση κοινωνικό αγαθό. Ας τους δείξουμε ότι ο χειμώνας που θα έρθει, θα είναι πιο δύσκολος για αυτούς, παρά για εμάς.

ΥΓ1 την τελευταία φορά που σταμάτησε συναυλία από επέμβαση της αστυνομίας πρέπει να ήταν στις 17 Απριλίου του 1967. Απλά το αφήνω εδώ.

ΥΓ2 σαν σήμερα έφυγε ο Μάνος Λοΐζος και η μέρα που οι φοιτητές θα κερδίσουν δεν θα αργήσει