Για ποια δικαιώματα μιλάμε;

«Παραλάβαμε καμένη γη», «Οι προηγούμενοι ψήφισαν μνημόνια, ΤΙ ΝΑ κάνουμε», «Τι θέλετε, προτιμάτε να έρθουν οι άλλοι να μας καταπατήσουν τα δικαιώματα». Τον τελευταίο καιρό ακούμε συχνότερα αυτές τις φράσεις από τους εκπροσώπους και υπερασπιστές της εκτελεστικής εξουσίας, παρά την όποια πραγματικότητα την οποία ίδιοι εκτελούν με ευλάβεια. Η πολιτική που θα χάραζε η συγκεκριμένη κυβέρνηση και οι πολιτικές τις οποίες θα εξυπηρετούσε ήταν παραπάνω από προδιαγεγραμμένες και γνωστές στην ίδια. Τις προώθησε και τις έντυσε με μια υποτιθέμενη ανθρωπιά, μπόλικο συναισθηματισμό και έναν τρύπιο δικαιωματικό μανδύα.

Για ποια δικαιώματα όμως μιλάμε στην πραγματικότητα; Αυτά που με περίσσιο θράσος καταπατώνται καθημερινά; Και είναι άραγε δικαίωμα το να χρειάζεται να κατέβεις στο δρόμο για να σταματήσεις τον πλειστηριασμό της α’ κατοικίας, ο οποίος θα έπρεπε να μην τίθεται καν υπό διαπραγμάτευση; Μια κυβέρνηση, η οποία βάζει την υπογραφή της στο άνοιγμα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών έχει επίγνωση του τι θα ακολουθήσει. Θα βρει απέναντί της το λαό, άρα οφείλει στον εαυτό της να μην του επιτρέψει το προφανές: την αυτοπροστασία του!

Με υπογραφή του Σταύρου Κοντονή, σημερινού Υπουργού Δικαιοσύνης, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ,  προβλέπεται ποινή φυλάκισης τριών ή έξι μηνών κατ’ ελάχιστο όριο και αυτεπάγγελτες διώξεις, σε όποιον προκαλεί απλή σωματική βλάβη ή απειλεί με βία ή άλλη παράνομη πράξη ή παράλειψη, υπάλληλο πλειστηριασμού, με επίκληση στο δημοσιονομικό και δημόσιο συμφέρον. Ελάτε λοιπόν, να τροποποιήσουμε όλο τον Ποινικό Κώδικα για να μπορέσουμε να περάσουμε κάθε μέτρο, με κάθε μέσο, δίχως αντίδραση, ελάτε κατ’ ουσίαν να ποινικοποιήσουμε την ίδια την αντίδραση.

Όχι, δεν πρόκειται απλώς για καταπάτηση δικαιώματος. Θα ήταν λάθος από μέρους μας να θεωρήσουμε απλό δικαίωμα την αντίδραση του λαού στην υφαρπαγή της περιουσίας του. Οι πολιτικές διώξεις, είναι παρούσες, εδώ και αρκετό καιρό. Η προ ολίγων ημερών συζήτηση, περί κατάργησης ουσιωδώς της απεργίας, μετετέθη για αργότερα, καθώς βρήκε το λαό στο δρόμο. Στο δρόμο τον έχουν βρει καιρό τώρα και οι πλειστηριασμοί. Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονιστεί ότι  όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να αρνηθεί την αποστολή κατασχετηρίων στα λαϊκά σπίτια, από το ίδιο το κράτος, οι ίδιοι οι πολίτες που τα παραλαμβάνουν είναι αδιάψευστοι μάρτυρες (η εφορία όταν βρίσκει τους λογαριασμούς των οφειλετών ακατάσχετους ή άδειους, προβαίνει πια σε αναγκαστική εκτέλεση για λίγα ευρώ).

Για ποια δικαιώματα μιλάμε λοιπόν; Μήπως αυτά των τραπεζών; Ναι, αν κάνουμε λόγο για προστασία δικαιωμάτων, οι μόνοι που ωφελούνται από την υπάρχουσα κατάσταση και την μετατροπή της λαϊκής πάλης σε ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα, είναι οι τραπεζίτες.

Μπράβο σας λοιπόν, αυτών τα δικαιώματά προασπίζεστε!

Υ.γ: Το παρόν γράφεται με την επίγνωση κινδύνου να «πέσει μαύρο» από κυβερνητικής πλευράς. Όσες φορές και να μάς «κλείνετε» θα ανοίγουμε ξανά!