«Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»…

Σε μια πολύ όμορφη βραδιά, κι έτσι όπως ακριβώς αρμόζει σε μια τέτοια περίπτωση, εξελίχθηκε η εκδήλωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ την Κυριακή 18/9 στους Βρακάδες, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το «φευγιό» του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Πλήθος κόσμου και νεολαίας από κάθε γωνιά του νησιού τίμησαν με την παρουσία τους το κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης «Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». 

Νωρίτερα προηγήθηκε επίσκεψη στο «σπίτι με τους σκορπιούς», τον χώρο που ο ίδιος ονόμασε έτσι «φιλοξενούμενος» ως εξόριστος το 1947.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό από τον Αποστόλη Δημόπουλο, γραμματέα της Τ.Ε. Ικαρίας- του ΚΚΕ λέγοντας οτι: « ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή, αλλά δεν έφυγε από τις ζωές μας, αφού η γνήσια λαϊκότητα και διαχρονικότητα του έργου του αποδεικνύεται καθημερινά, όταν σε κάθε συλλογικό αγώνα, απεργία, γιορτή, γλέντι ακούγονται τα τραγούδια του». 

         «Τα πιο δυνατά και όμορφα χρόνια μου τα έζησα στις γραμμές του ΚΚΕ», είχε πει ο Μίκης Θεοδωράκης στη μεγάλη συναυλία που είχε διοργανώσει το ΚΚΕ τον Ιούνη του 2015, με αφορμή τα 90 χρόνια του. Αυτά τα «πιο δυνατά και όμορφα χρόνια» που έζησε στο ΚΚΕ, τα αποτύπωσε στην πολιτική του διαθήκη. 

        Συνεχίζει και πορεύεται στη ζωή μέσα από εμάς, όπως συμβαίνει με όλους  τους δημιουργούς που είναι διαχρονικοί, επειδή υπήρξαν γνήσια λαϊκοί. Το έργο του μένει αθάνατο, γιατί συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με τους αγώνες του λαού μας σε όλο τον 20ό αιώνα. Με τα τραγούδια του, ο λαός μας συνόδευσε την πάλη του για κοινωνική δικαιοσύνη, τις φυλακές, τις εξορίες και τα βασανιστήρια, αλλά και την ελπίδα του ότι ακόμα και στις στιγμές της ήττας, τίποτα δεν έχει τελειώσει ούτε έχει κριθεί ολοκληρωτικά.

«Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
Αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο…»

Οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου που μελοποίησε ο Μίκης πρέπει να είναι η απάντηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος: Καμία αναμονή. Οργάνωση και αγωνιστικός ξεσηκωμός παντού. Τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από κυβερνητικές εναλλαγές αφού το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης είναι ήδη εδώ. Και είναι αντιλαϊκό. Οπότε σε εμάς ένα πράγμα μένει: Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, πολύ ψηλότερα για να φτιάξουμε τον κόσμο που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και θα ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Και αυτός ο κόσμος είναι ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός…

Η συνέχεια δόθηκε στην Θαλασσιά Αντωνοπούλου, μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της Κ.Ε. του ΚΚΕ η οποία καθήλωσε το κοινό με την απαγγελία του ποιήματος του Μίκη «Το σπίτι μας με τους σκορπιούς».

Ανέφερε μεταξύ άλλων: «…Κάθε σπιθαμή αυτής της γης, από τον πιο μεγάλο βράχο ως την πιο μικρή πέτρα έχουν σημαδευτεί από τους αγώνες και τις διώξεις όσων πήγαν «καβάλα στον καιρό, με τον καιρό με τη βροχή, με το αίμα να πήζει στην πληγή και τον πόνο να γίνεται καρφί». Από τα βήματα αυτών που «τραβήξανε ψηλά, πολύ ψηλά» και μας καλούν να «σηκωθούμε λιγο ψηλότερα». Γιατί σε αυτόν τον τόπο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, ο λαός που πολεμά για όλου του κόσμου το φαί, το φως και το τραγούδι. Και μέσα στο τραγούδι του λαού υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε ο Μίκης Θεοδωράκης»… 

«Όταν ο Μίκης πριν από χρόνια είχε επισκεφτεί ξανά αυτό το σπίτι και τους Βρακάδες είχε πει ότι ένιωθε Ικαριώτης όπως και όσες χιλιάδες εξόριστοι πέρασαν από εδώ. Εδώ, σε αυτόν τον κόκκινο βράχο έζησε εξόριστος το 1947. Κι έπειτα από ένα διάστημα παράνομης δράσης στην Αθήνα, τον έφεραν ξανά το 1948, μέσα σε ένα πλοίο με τους πολιτικούς κρατούμενους να δεμένους, κινδυνεύοντας να τους καταπιεί η θάλασσα. Εδώ στην Ικαρία Έμεινε μέχρι το 1949 για να μεταφερθεί έπειτα κολαστήριο της Μακρονήσου…». 

«Ο Μίκης πήρε ενεργά μέρος στην οργάνωση της ζωής των εξορίστων, όπως όλοι οι κομμουνιστές που πρωτοστάτησαν τόσο στην βελτίωση των συνθηκών της καθημερινότητας όσο και στη μάχη της ιδεολογίας και τις πολιτικής. Συμμετείχε στις ομάδες συμβίωσης που σχηματίστηκαν για να φροντίσουν τα σπίτια που τους παραχώρησαν οι ντόπιοι, στην τροφοδοσία και την καλλιέργεια των χωραφιών αλλά και στη μορφωτική και πολιτιστική δραστηριότητα…». 

«Εδώ στην Ικαρία συνέβησαν όπως διαπίστωνε αργότερα «κοσμογονικές μεταλλάξεις» μέσα του όσον αφορά στη μουσική. Η λαϊκή μουσική «ράγισε» την αγάπη του για την ευρωπαϊκή – συμφωνική μουσική, αφού οι εξόριστοι συχνά τραγουδούσαν λαϊκά και αντάρτικα τραγούδια. Εδώ στους Βρακάδες, μαθαίνοντας τη μουσική του τόπου, άρχισε να καταγράφει τα λαϊκά και ικαριώτικα τραγούδια σε μια μεγάλη συλλογή που εμπλούτιζε συνεχώς. Εδώ, ξεκίνησε να συνθέτει το συμφωνικό έργο «Ελληνική Αποκριά» που βασίζεται στον «Καπετάν Ανδρέα Ζέππο», το πρώτο λαϊκό τραγούδι που άκουσε στην ζωή του και με μιας -όπως έλεγε ο ίδιος-  όλα άλλαξαν μέσα του».

           Έγινε επίσης ιδιαίτερη αναφορά στην πρόσφατη απώλεια του Κώστα Καζάκου του μεγάλου θεατράνθρωπου που μέχρι το τέλος της ζωής του πίστευε ότι «πρέπει ο άνθρωπος να φτιάξει μια ζωή ανθρώπινη, που ν’ αξίζει τον κόπο να τη ζει. Κι ακόμα περισσότερο ένα βήμα, να τη φτιάξει έτσι που ν’ αξίζει τον κόπο να πεθαίνει για χάρη της…». Ο Κώστας Καζάκος μαζί με το Μίκη Θεοδωράκη και κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, δημιούργησαν το 1975 μια ιστορική παράσταση και ένα αντίστοιχο ιστορικό δίσκο, τον «Εχθρό Λαό».

   Ακολούθησε το μουσικό σκέλος της εκδήλωσης από τους καλλιτέχνες Νίκο Κούβαρη και Βαγγέλη Ζελεπό ερμηνεύοντας όλες τις μεγάλες επιτυχίες του Μίκη Θεοδωράκη, που έγιναν τραγούδια στα χείλη κάθε λαϊκού ανθρώπου.

    Η εκδήλωση- αφιέρωμα στον Μίκη έκλεισε  «μέχρι να δούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν…»