Μαζέψτε τους φασίστες

 «Τι αστυνομία είστε ρε; μαζέψτε τους φασίστες! Δεν ντρέπεστε λίγο;», αυτά τα λόγια της Μάγδας Φύσσα δεν ήταν απλώς η διαμαρτυρία της απέναντι στην αστυνομία, την ώρα που οι υποστηρικτές του Ηλία Κασιδιάρη χαιρετούσαν ναζιστικά μέσα στο δικαστήριο. Στην πραγματικότητα ήταν η πλέον εύστοχη ερώτηση που έρχεται στα χείλη κάποιου μόλις αντιληφθεί τις αντιφάσεις γύρω από τον ρόλο και την δράση της ελληνικής αστυνομίας. 

 Τόσο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, όσο και από κυβερνητικά στελέχη (όπως ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη), γίνεται λόγος για την «αντιμετώπιση της παραβατικότητας» και την «πάταξη της ανομίας» από τις δυνάμεις της αστυνομίας. Συγκεκριμένα, υπάρχει η τάση να χρησιμοποιείται η άμεση καταστολή ως μόνη λύση απέναντι σε κάθε δράση που η κυβέρνηση θεωρεί παραβατική, νομιμοποιώντας ακόμη και την αστυνομική αυθαιρεσία ως ενέργεια απαραίτητη για την διασφάλιση της δημόσιας τάξης.

 Αν και το παραπάνω συμπέρασμα είναι από μόνο του ανησυχητικό, ακόμη πιο ανησυχητική είναι αντίληψη που έχει η κυβέρνηση ως προς το πως ορίζεται η παραβατική συμπεριφορά. Κρίνοντας όμως από τους χειρισμούς της κυβέρνησης των «αρίστων», μπορεί κανείς να καταλάβει εύκολα τι θεωρεί παραβατική δράση και τι όχι.

 Για παράδειγμα, μια συναυλία φοιτητών στην Πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ, σύμφωνα με την κυβερνητική λογική αποτελούσε άκρως παραβατική συμπεριφορά, επομένως ήταν απαραίτητη η παρέμβαση των ΜΑΤ με δακρυγόνα και χημικά με στόχο τη διάλυση του πλήθους.

 Με το ίδιο σκεπτικό, μια συλλογική διαμαρτυρία φοιτητών υπέρ του ακαδημαϊκού ασύλου, ήταν τόσο επικίνδυνη για την δημόσια τάξη, ώστε να κριθεί απαραίτητη η ευθεία βολή με χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στο πρόσωπο ενός φοιτητή ο οποίος κατέληξε στο νοσοκομείο.

 Με λίγα λόγια κάθε συλλογική προοδευτική δράση του φοιτητικού κινήματος που καταδικάζει τις αυταρχικές πολιτικές της σημερινής κυβέρνησής, η οποία επιμένει στην αστυνομοκρατία μέσα στα πανεπιστήμια παρά τις αντιδράσεις σύσσωμης της πανεπιστημιακής κοινότητας, αντιμετωπίζεται ως παραβατική συμπεριφορά και έρχεται αντιμέτωπη με βίαιη καταστολή.

 Αντίθετα, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί και τα ναζιστικά συνθήματα, έξω και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, δεν φαίνεται να ενοχλούν και τόσο το αίσθημα «τάξης και ασφάλειας» που χτίζει η κυβέρνηση. Όταν λοιπόν οι υποστηρικτές του Ηλία Κασιδιάρη έδειξαν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, πως ακόμη και αν έχει καταδικαστεί η Χ.Α. οι ίδιοι παραμένουν ένθερμοι οπαδοί του νεοναζισμού, το μόνο που έκανε η αστυνομία ήταν να συγκρατήσει την αγανακτισμένη Μάγδα Φύσσα που έβλεπε μπροστά στα μάτια της, την αστυνομία να δείχνει ανοχή στους εγκληματίες που δολοφόνησαν τον Παύλο.

 Εκτός όμως από του φίλους του Παύλου Φύσσα και την ακαδημαϊκή κοινότητα, πλέον ακόμη και οι ίδιοι οι αστυνομικοί αντιλαμβάνονται τον παραλογισμό που τους επιβάλλει η κυβέρνηση. Μιλώντας στο γαλλικό πρακτορείο με αφορμή την είσοδο της αστυνομίας στα ΑΕΙ υπό την συνοδεία των ΜΑΤ, ο Θεόδωρος Τσαϊρίδης, επικεφαλής της ένωσης αστυνομικών υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, δήλωσε πως «Το να έχεις μια αστυνομική διμοιρία να φυλάει μια άλλη αστυνομική διμοιρία, είναι σουρεαλιστικό. Πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτιά».

 Ακόμη και αν τυπικά λοιπόν η αστυνομία δεν έχει άμεση σύνδεση με του οπαδούς του ναζισμού, φαίνεται να την συνδέει μαζί τους κάτι βαθύτερο. Μοιάζουν να έχουν κοινούς εχθρούς, τους ανθρώπους δηλαδή που τολμούν να μιλούν και να ζουν ελεύθερα. Για την ελληνική αστυνομία το φοιτητικό κίνημα θεωρείται πιο επικίνδυνο από τους νεοναζί. Και σε μια εποχή όπου η αστυνομία είναι η λύση ακόμα και για το ελάχιστο πρόβλημα, η κατάσταση αυτή είναι επικίνδυνη.

 Το ερώτημα όμως παραμένει και χρειάζεται περισσότερη ανάλυση και περισσότερες απαντήσεις: «Τι αστυνομία είστε ρε;».

Χρίστος Σαββουλίδης
Φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης