Γιώργος Ηρακλέους – Στιγμές

Σταγόνες χαλάζι στην ψυχή μου,
το στόμα ανοιχτό παραμιλάει,
τα όνειρά μου γυμνά κορίτσια και αγόρια στη βροχή,
κάτι σαν εξαπτέρυγο ή λάβαρο
με κυνηγάει…
Η μάνα μου σκυμμένη στο παράθυρο,
κοιτάζει τον δρόμο,
την λένε Ισμήνη, Ελένη, Ηλέκτρα.
Στη γωνιά που έραβε τα κουμπιά μας
μοσχοβολάει γλυκό τριαντάφυλλο και συγχώρεση…

Το κορμί μου δεν το αγγίζεις αλλιώς,
παρά μόνο ψηλαφώντας τα σημάδια
του αθώου που βασανίστηκε.
Χόρτασα τη σκόνη και τις πέτρες του κόσμου,
γιατί αρνιέμαι να δεχτώ
ότι τα προβλήματα δεν είναι δικά μας,
μήτε των άλλων, μήτε κανενός,
Αυτό το άθλιο δόγμα του βάρβαρου καιρού μας:
προσαρμόζεσαι ή πεθαίνεις!

Κρατάω το λυχνάρι μου αναμμένο
για να λάμπουνε τα πράγματα μαλαματένια.
Το αίμα, το αίμα
είναι το ψωμί και ο ουρανός μας._

18 Σεπτεμβρίου 2022

Από τη συλλογή: «Τα πράγματα»