Γιώργος Ηρακλέους – Ο θάνατος ενός μοναχικού…

Άνοιγε τις κουρτίνες
κι έβλεπε τον κόσμο έξω,
ανθρώπους να περνάνε, να φωνάζουνε,
στο τραπέζι ένα κεφάλι από πηλό,
στους τοίχους ζωγράφιζε λουλούδια,
στο πάτωμα ένα μεγάλο στρογγυλό ρολόι
ξεκούρδιστο, σταματημένο…

Συνδρομητής σε πολλές εφημερίδες
τις διάβαζε ώρες πολλές προσεχτικά,
έβρισκε να λησμονούνε
την καθημερινή αγωνία των ανθρώπων,
αυτήν που έκρυβε κι αυτός
μες στο βαθύ υπόγειο της μοναξιάς του.
Τ’ απογεύματα κοίταζε τον ουρανό
τα σύννεφα να ταξιδεύουνε,
να φεύγουν και να γυρίζουν ξανά,
όταν έβρεχε, τραγουδούσε…

Άνθρωπος μοναχικός,
ο καιρός λειψός, ταραγμένος
κι όμως του έλειπε κάτι,
η θάλασσα και τα καράβια!
Μια νύχτα χτύπησαν την πόρτα του ληστές,
την άνοιξε, τους κέρασε παλιό, καλό,
ξεχασμένο κρασί.
Παρακάλεσε να τον σκοτώσουν,
το έκαναν,
δεν είχε ποτέ τη δύναμη να βάλει τέλος στη ζωή του,
τελευταία επιθυμία του,
να τον φωτογραφίσουν νεκρό, μαχαιρωμένο…

25 Σεπτεμβρίου 2022

                                                                   Από τη συλλογή «Ταινίες μικρού μήκους»

Φωτογραφία (ο Μάνος Κατράκης) από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου “Ταξίδι στα Κύθηρα”)