Μαζεμένα, μετά από καιρό

Αγαπητό μου Περιοδικό,

ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΑΣΑ και κάθε μέρα σε παρακολουθώ.

Αλήθεια συμβαίνουν πράματα και θάματα και τι να πρωτοσχολιάσεις. Σχολιάζουν τόσο ω ρ α ί α πια μέχρι κι οι καθημερνατζήδες, τόσο φιλάνθρωποι, τόσο τιμωροί.

Αλλά μούγκα όσον αφορά στα παράθυρα και τις πόρτες που ανοίγουν στην ελπίδα τα κύματα των ανθρώπων της δουλειάς που ολοένα διαλέγουν τις ατραπούς του αγώνα.

Και το κυριότερο, δεν κολώνουν ούτε από χημικά, ούτε από ξύλο. Επιμένουν μέχρι τη νίκη που θα έρθει. Παντού.

Κι ας πάμε στο βιβλίο της αγαπημένης μου, ναι της αγαπημένης μου, Έλενας Ακρίτα  “Μαμά κοίτα, χωρίς χέρια”.

Το διάβασα σε ένα απόγευμα γιατί την αλήθεια του καθένα, το άνοιγμα της ψυχής του δεν το διακόπτεις πόσο μάλλον όταν είναι ένας άνθρωπος που αγαπάς κι ας μη σας ενώνει η πολλή συνάφεια.

Η  Έλενα που είναι γεννημένη δίκαιη, που αγαπάει και σέβεται τον πόνο των άλλων, κι αν κάνει λάθος όχι μόνο το παραδέχεται, αλλά υποφέρει. Το κορίτσι που μας έκανε να γελάμε έξυπνα, το μικρότερό μου κορίτσι που διάβαζα φανατικά και αξιώθηκα να ζήσω δυο χειμώνες στα καμαρίνια… να παίξω με τον Παύλο της και να ψυχανεμιστώ τον τεράστιο και κρυφό ακόμα έρωτα με τον Γιώργο της.

Διαβάστε αυτή την κατάθεση ψυχής.

Πολλοί «γενναίοι» – σαν εμάς – ας κοιταχτούμε βαθύτερα. Δεν είναι ντροπή!

Και για να μη ξεχνιόμαστε: Σε ι κοινωνία ζούμε;

Σας χαιρετώ.

Πάω να φορτίσω το τάμπλετ που τα φτύνει γρήγορα…