Εκκρεμότητες…

Δοκιμές… 

Στην ασύλληπτη βαρβαρότητα των δίσεκτων καιρών που διώκουν και παιδεύουν δίχως οίκτο τις βασανισμένες ψυχές των μεροδουλευτών και των κολίγων, κάποιοι ανάβουν ψηλές φωτιές στην αντίπερα όχθη κι άλλοι   ξεδιπλώνουν τα λάβαρα και τις πορφυρές σημαίες του δίκιου τους, για να αποδώσουν  ένα άλλο νόημα στη ζωή, για να ορίσουν ως δικό τους προνόμιο  την ύστατη μάχη, για να κατακτήσουν ότι μπορεί να κατακτηθεί τούτη την τελεσίδικη ώρα, προσφέροντας στο βωμό της θυσίας το πυρωμένο αίμα της καρδιάς τους…

Κι εκεί που ανοίγεται, σε όλα τα ξενυχτισμένα μάτια  των μαχητών,  η άλλη δικαιοσύνη,  η άυλη ψυχή τους πλέει μέσα στη λάμψη της αιωνιότητας αφού είναι προετοιμασμένοι να υποδεχτούν τον θάνατο με τιμές, αφού αποφάσισαν να εναγκαλιστούν με την αθανασία, ποτισμένοι από μια αστείρευτη βεβαιότητα  και από μια αναλλοίωτη πίστη πως τα χνάρια των βημάτων  τους, πάνω στο διψαλέο χώμα, δε θα τα σβήσει μήτε ο αετοφόρος άνεμος, μήτε η επερχόμενη βροχή…

Οι απώλειες είναι μεγάλες, τα κρίματα είναι πολλά κι είναι συνετό και ευεργετικό  να πορευόμαστε  συλλογικά στο χρόνο και στην απόσταση κρατώντας στις υγρές παλάμες μας λίγο από το ματωμένο χώμα της θυσίας…

Κι εκεί που χαμηλώνουν οι προνομιούχες λέξεις των αρχαίων ποιητών, τα πορφυρά σου λόγια ακριβέ μου σύντροφε αποχτούν την ίδια δύναμη, το ίδιο βάρος κι όταν γράφονται κι όταν προφέρονται αφού μιλάνε για τις  άθιχτες και για τις απαραποίητες αξίες της ζωής…

Ο αυταρχισμός και η αυθαιρεσία της αποκρουστικής εξουσίας  του χρήματος και των ευνοούμενων υποτακτικών της,  εκφράζεται με ένα πλήθος αλληλένδετων και μη γεγονότων και αιτιών που ματώνουν ανάλγητα τη λεηλατημένη ψυχή του λαού μας….

Κι ο επικείμενος συλλογικός ξεσηκωμός;

Είναι μια  αλογάριαστη έκρηξη του θυμικού και της πράξης.

Είναι ένας πίδακας ζωντανής ευσυνειδησίας που γυρεύει δίχως αναβολή να ανθοφορήσουν μέσα σε τούτη τη θαλερή άνοιξη  όλες οι ανθρώπινες καρδιές, έτσι ώστε οι αδικημένοι, αγωνιζόμενοι ενωμένοι και δυνατοί, να μπορέσουν επιτέλους να θέσουν έναν αμετάκλητο  επίλογο σ’ αυτή την αναντίλεκτη, την κακότροπη  και την άκρως καταστροφική παρακμή που βιώνουν ολάκερους αιώνες τώρα, όλης της γης οι κολασμένοι,…

Η νιότη μας

Η νιότη μας ξεθώριασε,
μες στου καιρού τη σκόνη
κι αντικριστά στο θάνατο,
στου Διγενή το αλώνι…

…..

Διέξοδο ψάχνω να βρω,
μα οι εχθροί μας μύριοι,
πού να σταθώ που ράγισαν
τα κάστρα μας κι οι πύργοι;

Ο κόσμος ξεριζώθηκε,
σαν το κλαρί στη μπόρα
κι ένα μαντίλι ανέμισες
στου χαλασμού την ώρα.

Το πάθος σας σταυραδερφοί,
μου έκαψε τα στήθια,
Φως, που ανάβρυσε να ιδώ,
την τρομερή αλήθεια.

…..

Στο Γράμμο και στη Φλώρινα,
στο Βίτσι, στη Μουργκάνα,
ακόμα δε νικήθηκα,
χαροκαμένη μάνα…