Αγγελική Δημουλή – “Μεταξένια Συρματοπλέγματα”

Ποιήματα από την 4^η ποιητική συλλογή της Αγγελικής Δημουλή, με τίτλο «Μεταξένια Συρματοπλέγματα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διάνοια».

Μικρή ιστορία

Ας αφήσουμε στην όχθη του κόσμου
την ποίηση.
Στην άκρη της μέρας
της γλώσσας
της σελίδας
κι ας πιάσουμε ξανά τα γαϊτανάκια.

Μωρό που κοιμάται
και δανεικός ο φλοίσβος στον πρώτο ιβίσκο
του Ιούνη.

Άσε λοιπόν την ποίηση
κι έλα να παίξουμε τα βράδια στις φωτιές
απάνω στη μηλιά του γίγαντα
και στου ζωγράφου τα κρινάκια.

Θα γίνει νερό η ποίησή σου
θα γίνει κι αλφαβήτα
και τότε θα γείρουμε στον ώμο της
καθώς γριά θα μας διηγείται ιστορίες.

Αλλά ας αφήσουμε την ποίηση στην άκρη.

Παιδί

ΙΙΙ.

Όταν γεννήθηκες,
Μας δώσαν μέλι και πηλό
άσπρο, με γκρι αρμούς
για να στεριώσεις.

Σπάσαμε ρόδια
και πιαστήκαμε άυλο χορό να σύρουμε
γύρω απ’ τα σπόρια
ώσπου τα βουνά ήρθαν μαζί μας,
γλυκάνανε τις νύχτες μας
και με φασκόμηλο και δίκταμο
χορτάσαμε κάθε διψασμένη ευχή.

Στο πρώτο σου τιτίβισμα
πλάσαμε έναν κόσμο αλλιώτικο.
Κρυφτήκαμε εκεί.
Ακόμα και σήμερα ξεγελάμε
τις σελίδες της
μοίρας και της μνήμης.

Ξανθά, μελαχρινά, κοκκινομάλλικα βράδια,
μας ταΐζουν γόνιμες φωτιές και δάση.
Σε κεντημένα ρούχα απάνω ξωτικών
βρίσκουμε τ’ αθάνατο νερό.

Λαγούμια ηλιαχτίδες
μας χτίζουν καταφύγιο
και ‘μείς αγκαλιά
σ’ έναν καμβά απάνω
απαθανατίζουμε ένα γέλιο σου.

Μεταξένια Συρματοπλέγματα

2.

Υφαίνεις από τα κόκκινα ιμάτια
του θανάτου
σου
μεταξωτά συρματοπλέγματα
και με παντρεύεσαι.
Βίος ανθόσπαρτος
αγκαθωτός.
Σάμπως τ’ αγκάθια δεν έχουνε λουλούδια;

3.

Με δένεις ίνα- ίνα
στο άλικο βαμβάκι σου
και μ’ ονομάζεις
Μαριονέτα.
Νευρόσπαστο.
Έξω με βγάζεις
όμορφα ντυμένη,
βελούδινα παπούτσια
και στην αυλή μας με καθίζεις.
Ο βαμβακένιος γάμος μας
ποτίστηκε με λάσπη και κοχύλια
που γδέρνουν.
Μαριονέτα με φωνάζουν τα παιδιά και οι συγγενείς
και με ταΐζουν κεχρί και κέρινα τζιτζίκια.
Λίγο τραβάς την κλωστή μου
κι αρχίζω να χορεύω
στα χρώματα που μου βαλές στα χείλη.
Γάμος κάτωχρος.

6.

Στο σπίτι μας,
έραψα ριχτάρια από
τσουκνίδα,
αρπάχτηκαν από πάνω τους
οι λέξεις που
με λευκά φορέματα
κρύβονταν στις σκιές
σου
και κάθε βράδυ
μου έγραφαν κι από ένα ποίημα.

9.

Θυμάμαι (ή όχι)
κι οι δυο στο τέλος της νιότης μας
μα είχαμε ακόμα εκκρεμότητες
παιδιά να μεγαλώσουμε
λουλούδια να βάλουμε στο στεφάνι μας
και πασχαλιές για το θαλασσινό τραπέζι.

Αγγελική Δημουλή

Η Αγγελική Δημουλή γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνογραφία θεάτρου στη δραματική σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά. Ταξίδεψε στο Παρίσι αποκτώντας Master2 στη νεοελληνική λογοτεχνία και έζησε εκεί για αρκετά χρόνια. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά της δυτικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και των Βαλτικών χωρών. Μεταφράζει ποίηση από τα γαλλικά και τα αγγλικά και συμμετέχει σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης. Τον Σεπτέμβρη του 2014 ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στο διεθνές project «Ο δρόμος του Κεχριμπαριού» στη Ρίγα της Λετονίας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεών της ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2014.

Το ποίημά της «Λογοκρισία» περιλήφθηκε στην ποιητική ανθολογία των ΕΛΤΑ Ο ταχυδρόμος φέρνει γράμματα ποιήματα. Το ποιήμα, Στο ίδιο σπίτι μέναμε πολλοί, έχει μεταφραστεί στα γαλλικά από την ποιήτρια Chantal Bizzini και έχει δημοσιευτεί στο έντυπο γαλλικό περιοδικό INTRANQUILITES. To 2011 κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή Έρδυλον, το 2015 η συλλογή Τα Ετερόφωτα και το 2019 η συλλογή Θέναρ. Διδάσκει λογοτεχνία καθώς και ελληνική γλώσσα σε προσφυγικό και μεταναστευτικό κοινό. Ασχολείται, επίσης, επαγγελματικά με την μετάφραση, την επιμέλεια και τη διόρθωση βιβλίων. Έχει γνωρίσει στο ελληνικό κοινό τους Τουρκοκύπριους ποιητές και ιδίως τη Νεσιέ Γιασίν.