Το “Kentler Project” και η αξία του παιδιού στον καπιταλισμό

Είναι γνωστό πως πολλές φορές η πραγματικότητα μπορεί να είναι περισσότερο σοκαριστική και λιγότερο πιστευτή κι από την πιο διεστραμμένη ιστορία φαντασίας. Αυτό όμως που δεν συνειδητοποιούν πολλοί, είναι πως ακόμα και η πιο ακραία ψυχροπολεμική ιστορία προπαγάνδας, βγαλμένη μέσα από τα άδυτα των Δυτικών μυστικών Υπηρεσιών, δεν πλησιάζει στο ελάχιστο, την κρυφή πραγματικότητα του καπιταλιστικού κόσμου, τότε και τώρα.

Δεκάδες ιστορίες πχ έχουν ειπωθεί από το 1990 και μετά, μέσα από άρθρα, βιβλία και ταινίες, για τη “φρίκη” που επικρατούσε στην Ανατολική Ευρώπη, κατά τη διάρκεια οικοδόμησης του Σοσιαλισμού. Από ιστορίες εξαθλίωσης, ανελευθερίας, καφκικής γραφειοκρατίας και παραλογισμού, μέχρι ιστορίες που περιλαμβάνουν γενετικά πειράματα ανθρώπων με ουραγκουτάγκους, κάνοντας την έκφραση “ιστορίες για αγρίους, να φαντάζει φτωχή. Μουσεία της κομμουνιστικής φρίκης ξεφύτρωσαν μέσα σε λίγα χρόνια στις πρωτεύουσες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, ώστε κανείς να μην μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει, την ίδια ώρα που αντιφασιστικά μνημεία ξηλώνονταν με πάθος και όλοι έχουν να πουν ένα περιστατικό κόκκινης κρατικής Τρομοκρατίας

Πλέον ο καθένας μπορεί να σου μιλήσει με ευκολία για την αδίστακτη Στάζι, και για το “επαίσχυντο” Τείχος, που εμπόδιζε τους ανθρώπους να τρέξουν προς την ελευθερία, όμως πόσοι γνωρίζουν τι συνέβαινε πραγματικά από την άλλη μεριά αυτού του Τείχους; Ποιος μπορεί να φανταστεί, εκτός των οικονομικών και φοροαπαλλακτικών κινήτρων που έδινε η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, στους κατοίκους της, ώστε να μεταναστεύσουν στο Δυτικό Βερολίνο, τι άλλου είδους κίνητρα έδινε και ποιος είναι σε θέση να γνωρίζει πώς αντιμετώπιζε η εύρωστη Δ. Γερμανία το πρόβλημα ύπαρξης άστεγων ανήλικων τέκνων στο Δ. Βερολίνο;

Τη δεκαετία του 1970, λοιπόν, ο καθηγητής Ψυχολογίας Helmut Kentler, όντας προφανώς ο ίδιος, άτομο με ιδιαίτερες κοινωνικές ευαισθησίες, προβληματισμένος για την ύπαρξη παιδιών χωρίς στέγη διεξήγαγε ένα «πείραμά» που θα έμενε γνωστό ως «Kentler Project». Σύμφωνα με αυτό άστεγα παιδιά από το Δυτικό Βερολίνο δόθηκαν σε ανάδοχους γονείς, κυρίως άντρες, με σκοπό τη φροντίδα τους και τη στέγασή τους. Αυτοί οι γονείς όμως επιλέχθηκαν βάσει ενός κοινού τους χαρακτηριστικού: Είχαν φάκελο ως σεξουαλικοί παραβάτες σε υποθέσεις με ανηλίκους, ήταν δηλαδή παιδεραστές. Έτσι ο Κέντλερ θεώρησε πως αυτοί οι άνθρωποι θα είχαν κίνητρο να φιλοξενήσουν αυτά τα παιδιά, ενώ παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο θα προστατεύονταν τα παιδιά των μικροαστών νοικοκυραίων.

Μια μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Χίλντεσχαϊμ, οταν άρχισαν να μιλούν δημόσια, τα ενήλικα πλέον, θύματα, διαπίστωσε ότι οι Αρχές εφάρμοζαν αυτήν την πρακτική για σχεδόν 30 χρόνια, ενώ οι παιδόφιλοι ανάδοχοι έπαιρναν ακόμη και επίδομα για την υπηρεσία τους, πράγμα που έκανε πολλούς πολίτες από όλη τη χώρα, με τα ίδια “ενδιαφέροντα”, να αποφασίζουν την μετακίνησή τους στο Δυτικό Βερολίνο.

Ο ίδιος ο Helmut Kentler ως επικεφαλής του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας του Βερολίνου. ήταν πεπεισμένος ότι η σεξουαλική επαφή μεταξύ ενηλίκων και παιδιών ήταν αβλαβής, ενώ οι Υπηρεσίες παιδικής μέριμνας του Βερολίνου και η Γερουσία όχι μόνο έκαναν τα στραβά μάτια, αλλά ήταν κι εκείνοι που ενέκριναν και τις τοποθετήσεις.

Το Πανεπιστήμιο του Χίλντεσχαϊμ, αποκάλυψε πως μεταξύ των κρατικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων», του Υπουργείου Πρόνοιας Νεολαίας και της Γερουσίας του Βερολίνου, η παιδεραστία όχι μόνο δεν καταδικαζόταν, όχι μόνο είχε γίνει αποδεκτή αλλά είχε υποστηριχθεί με ζήλο. Ο ίδιος ο Κέντλερ ήταν σε τακτική επαφή με τα παιδιά και τους θετούς πατέρες τους, καθ’ όλη τη διάρκεια εφαρμογής του προγράμματος και ενώ ήταν κοινό μυστικό το τι συμβαίνει δεν του ασκήθηκε ποτέ δίωξη. Επίσης δεν εκδιώχθηκε κανένας από τους ανάδοχους, καθώς όταν ξεκίνησαν οι πρώτες καταγγελίες, το έγκλημα είχε ήδη παραγραφεί.

Οι Ερευνητές διαπίστωσαν ότι αρκετοί από τους ανάδοχους πατεράδες, ήταν ακαδημαϊκοί υψηλού κύρους και θεωρούν ότι είχε συσταθεί ένα Δίκτυο παιδεραστίας από μέλη του Ινστιτούτου Max Planck, του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου και της Σχολής Odenwald στην Έσση της Δυτικής Γερμανίας, η οποία είχε βρεθεί και στο επίκεντρο ενός άλλου μεγάλου σκανδάλου παρόμοιας υφής πριν από αρκετά χρόνια και έχει διακόψει τη λειτουργία του.

Η πρώτη δημόσια αναφορά του «Kentler Project» έγινε μόλις το 2016.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα βάσει των παραπάνω, για το τι μπορεί να συμβαίνει μέχρι και σήμερα, τόσο στη χώρα μας όσο και αλλού. Να αναλογιστεί την εμπορική αξία της ανθρώπινης ζωής στον καπιταλισμό, ακόμα και τον τρόπο χειραγώγησης της επιστημονικής έρευνας και των επιστημονικών προγραμμάτων, προς όφελος των αναγκών του συστήματος και της κυρίαρχης τάξης. Για το πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη και τα συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ αυτής της Εκκλησίας, του Κράτους και του παρακράτους. Μα κυρίως να καταλάβει πως αυτό το Σύστημα δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται.