Μυθεύματα και αλήθειες

Σ’ αυτή την πολύπαθη γη, οι χρησμοί έχουν ήδη διατυπωθεί κι ο κάθε θνητός γνωρίζει πλέον πολύ καλά το ριζικό του.

Ξέρει πως πρέπει να περπατήσει πάνω στο διψασμένο για αλληλεγγύη χώμα, αλλά δεν έχει καμιά αίσθηση για τα εξωτικά ταξίδια του νου στους απέραστους και στους ασυννέφιαστους ορίζοντες.

Οι λέξεις, κάθε στιγμή αλλάζουν το νόημά τους κι όλα στη διχασμένη  πλάση γίνονται δύσλυτα και αινιγματικά.

Κι αυτή η χαίνουσα αγωνία που επικρατεί στον απάνω κόσμο, απομακρύνει ολοταχώς τους ανυποψίαστους ζώντες από το υψηλό νόημα της αληθινής ζωής.

Οι προκατειλημμένοι άνθρωποι γυρεύουν το παράδεισο στους υψιπετείς ουρανούς, αγνοώντας οι αδαείς, πως ο παράδεισος βρίσκεται  μονάχα μέσα στις εσώτατες πτυχές του πυρήνα της ψυχής τους.

Ωστόσο, κάθε πρόβλημα που ανακύπτει στη ρηχή  κοινωνική ζωή, απαιτεί την καθολική έγνοια  και την επίνευση των νοητών όντων για την επωφελή επίλυσή του.

Το χώμα προσμένει υπομονετικά τον πολύζηλο  σπόρο  να τον κλείσει τρυφερά μέσα στα ζωοδόχα σπλάχνα του, προκειμένου  αυτός να βρει ξανά τη χαμένη του  ενέργεια, αλλά οι ξωμάχοι  και οι μεροδουλευτές ακόμα διστάζουν  να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο διαφορετικές επιλογές.

Η γενιά του ανθρώπου πάντα προσδοκά κι αυτή  η απροσδιόριστη αναμονή, δεν έχει μήτε τέλος μήτε αρχή.

Μέσα σ’ αυτή τη  δαιδαλώδη επικαιρότητα, την τόσο παραπλανητική και την τόσο δυσεπίλυτη, που οι αμφίσημες  αρχές της συγκλίνουν και αποκλίνουν εις το διηνεκές, το εξελίξιμο ον, παρασυρμένο από την ακατάσχετη ορμή και από τη σφοδρή της δράση, έχασε πλέον κάθε έλεγχο των πράξεών του.

Κι ύστερα, πίστεψε λαθεμένα,  πως μέσα σ’ αυτή τη μάταιη ταλάντευση,  μπορεί να βρει τον υπαρξιακό του ρόλο για να ζήσει, για να χαρεί και για να ευτυχίσει.

Οι αδόκιμες ιδέες γίνονται ύλη κι η ύλη φθείρεται και χρεοκοπεί, σε μια αέναη  διαδικασία που δε διαθέτει σταθερούς και ακλόνητους νόμους και αξίες.

Ποιος  εμπνευσμένος προφήτης αδερφοί μου θα προφέρει την τελική αλήθεια, για να υπάρξει η απόλυτη επικοινωνιακή λειτουργία στον παραποιημένο κόσμο της δημιουργίας;

Για να αμφισβητηθούν οι απεριόριστες δυνατότητες των θεών και των αγγέλων, για να κοιτάξουν άφοβα και με απελευθερωμένο πνεύμα οι εφήμεροι ταξιδευτές τους αχανείς ορίζοντες, για να τους χρήσουν εντέλει τα φιλόφρονα διαστήματα  άρχοντες της γης και του ουρανού;

Το ελάχιστο παρόν, χάνεται δίχως ελπίδα και δίχως προοπτική, μέσα στο ανεξάντλητο και στο απρόβλεπτο μέλλον…

…..

Εσείς συνάνθρωποι με αγνοείτε, όμως εγώ, σε κάθε διασταύρωση, σας κοιτώ ίσια στα μάτια, με γνήσια τρυφερότητα, με ειλικρινή κατανόηση και με απροσποίητη συγκίνηση.

Πόθος και πάθος της καρδιάς μου είναι, να σας έχω πάντα δίπλα μου.

Να σεργιανάμε αντάμα στα ονειρεμένα ταξίδια του εξεγερμένου μου συναισθήματος, για να καλύψουμε επαρκώς με τις αισιόδοξες και με τις πολύχρωμες παραστάσεις που θα ανιχνεύσουν οι αισθήσεις μας, τις εύλογες απορίες σας.

Σ’ αυτές τις εξαίσιες αναχωρήσεις και στους γυρισμούς, να νιώσετε επιτέλους κι εσείς αυτό το έμφυτο προτέρημα που λέγεται αίσθημα συμπαράστασης και ενότητας, αμοιβαία υποστήριξη και ανθρωπιά…

Κι όταν συνειδητοποιήσετε πως ζείτε μέσα σ’ έναν κόσμο δίχως σύνορα, σε μια ζήση απόλυτα φυσική και διαλεκτική, δίχως προκαταλήψεις και άσκοπες απαγορεύσεις, τότε θα πάψετε να βασανίζεστε από τις ψυχοφθόρες τύψεις και από τις οδυνηρές σας ενοχές.

Κι είναι απόλυτα βέβαιο, πως όταν  συναισθανθείτε τούτη την πανανθρώπινη χαρμοσύνη που πηγάζει από την παθιασμένη φωνή της πεπληρωμένης συνείδησης της γης και των ουρανών, τότε θα απαλυνθεί πάραυτα όλο το άλγος και όλη την κόπωση που έχετε συσσωρεύσει μέσα σας, από τον αμείλικτο και από το μάταιο αγώνα που δώσατε ολοζωής. Που υποκύψατε στο βαρβαρώδες ένστικτο για την απόκτηση του αθέμιτου πλουτισμού, που ενδώσατε στην απατηλή ιδέα για την ακόρεστη υπερεπάρκεια των πρόσκαιρων υλικών αγαθών, αγνοώντας προκλητικά  τις αρετές και τα χαρίσματα της πολυτάλαντης πλάσης.

Κι ίσως τότε,  μέσα σ’ αυτό το φεγγαροφωτισμένο ξέφωτο της άγιας μέθεξης, να επισημάνετε και να εγκωμιάσετε όπως αρμόζει όλα εκείνα τα μεγαλειώδη  και  τα αθάνατα γνωρίσματα  της αρχόντισσας κυράς ζωής; την αδολίευτη αγάπη, την ταπεινότητα, την ειλικρίνεια, την ευγένεια, την ανιδιοτελή προσφορά, τη θυσία, την αγιοσύνη… Όλα εκείνα τα θέσφατα, που  όμως, σε όλη τη διάρκεια του δύσμοιρου βίου σας, από έλλειψη ευαισθησίας και ενεργού ενδιαφέροντος, δε νιώσατε στη συνείδησή σας καμιά αίσθηση για τη βαρύνουσα απουσία τους,…

Προσμονή

Στην αυταπάτη που ξυπνά στη χέρσα γη,
τυφλοί προφήτες  στην ομίχλη προχωράνε
κι έχουν στα στήθια τους μι’ αλύτρωτη πληγή
κι οι άδειες ώρες στον καημό τους δε χωράνε…

Κι εκεί που ο χρόνος την οδύνη συναντά
κι απλώνει ο πόνος το βαρύθυμο το χέρι,
τη γη ξεχνάω κι η ηχώ σου  μου απαντά,
τη γη θυμάμαι και μου γνέφει ένα αστέρι.

Νύχτα Σαββάτου ξημερώνει Κυριακή
κι όλα συγκλίνουν στην αγέλαστη την πόλη,
μα εγώ συντρόφισσα κι απόψε θα ‘μαι εκεί
αφού δεν έχει ο καιρός αραξοβόλι.

Με κάτι όνειρα σβησμένα και μισά,
στ’ άγριο πλήθος μιαν υπόσχεση γυρεύω,
τραχύς ο άνεμος, σαν τύραννος φυσά
κι εγώ ανένδοτος, μες στη βροχή πεζεύω.

…..

Στην άγρια  νύχτα  οι προφήτες θα χαθούν,
στο αμετάκλητο και στο καθορισμένο,
πλήθος ενέδρες στα κατώφλια θα στηθούν
κι εγώ τυφλός, σε ξένη γη σε περιμένω…