ΚΚ Μεξικού: Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό
Το ΚΚ Μεξικού, μαζί με την εργατική τάξη, την εργαζόμενη νεολαία, τους μετανάστες, τους αυτόχθονες, τους φτωχούς αγρότες, παλεύει για τον μοναδικό χειροπιαστό και ρεαλιστικό στόχο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό!
Η τοποθέτηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού στην 22η Διεθνή συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων:
Αγαπητοί σύντροφοι,
Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού, εκφράζουμε αδελφικούς χαιρετισμούς στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που συμμετέχουν σε αυτή την 22η ΔΣΚΕΚ. Ευχαριστούμε την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας για τις προσπάθειες που κατέβαλε για να πραγματοποιηθεί η συνάντηση στην Αβάνα, για τρίτη φορά στη Λατινική Αμερική, μετά από τις ΔΣΚΕΚ στο Σάο Πάολο το 2008 και στο Γκουαγιακίλ το 2014.
Ο χώρος αυτός, οι ΔΣΚΕΚ, εδώ και σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, όπως αναδύθηκε με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, αποτελεί συλλογική κατάκτηση για την ενημέρωση και την ανταλλαγή απόψεων, να συμφωνήσουμε για συγκλίνουσες δράσεις, ενώ εκδηλώνονται αποκλίσεις σε ιδεολογική βάση, επομένως παραμένει σαφές ότι δεν έχουν σημειωθεί βήματα να ξεπεράσουμε την κρίση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, εφόσον δεν αντιμετωπίζουμε τα κρίσιμα ζητήματα με ειλικρίνεια ούτε βασιζόμενοι στη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, όπως τις αιτίες της αντεπαναστατικής ανατροπής στην ΕΣΣΔ και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, τα διδάγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τα αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά της, τις εξελίξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, δηλαδή το ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως και το ζήτημα της επαναστατικής στρατηγικής ώστε η εργατική τάξη να κατακτήσει την εξουσία.
Τα λόγια και οι πράξεις μας, όπως απορρέουν από τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, μας οδηγούν ώστε σε αυτή την πρώτη τοποθέτησή μας στη ΔΣΚΕΚ να επιβεβαιώσουμε την αλληλεγγύη μας με την Κουβανική Επανάσταση και τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις. Ο εγκληματικός αποκλεισμός εκ μέρους των ΗΠΑ και της ΕΕ, καθώς και οι αντεπαναστατικές ενέργειες που στήθηκαν τον Ιούλη του περασμένου χρόνου, θέτουν ενώπιον των Κομμουνιστικών Κομμάτων το σταθερό καθήκον της έκφρασης αλληλεγγύης με την επαναστατική διαδικασία στην Κούβα, καθήκον στο οποίο είναι και θα είναι στρατευμένο το PCM.
Επιπλέον, θέλουμε να εκφράσουμε αποφασιστική αλληλεγγύη με τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που βιώνουν τις διώξεις και την ποινικοποίηση, όπως ισχύει με την περίπτωση των κομμουνιστών στο Καζακστάν, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου βάσει εκείνης της παράλογης θεωρίας, όπου συγκλίνουν ιδεολόγοι του κεφαλαίου, αντιδραστικές δυνάμεις, ευρωκομμουνιστές και τροτσκιστές, εξισώνεται ο φασισμός και ο κομμουνισμός, οδηγώντας στην απαγόρευση ΚΚ ή σε πιέσεις προς εκείνα να αλλάξουν το όνομα ή τα σύμβολά τους. Αλλά και στη Λατινική Αμερική βιώνουμε αντικομμουνιστικές διώξεις, με περιπτώσεις επιθέσεων, εκφοβισμών, απειλών, ανεξιχνίαστων δολοφονιών εκ μέρους της κυβέρνησης της Βενεζουέλας ενάντια στα μέλη του ένδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας. Είναι ανεπίτρεπτες οι απειλές που εξαπολύει το καθεστώς Μαδούρο-Καμπέγιο, η δυσφήμιση, οι συκοφαντίες, η μαύρη εκστρατεία στα ΜΜΕ εκ μέρους της κυβέρνησης, ενάντια στο ΚΚ Βενεζουέλας. Επιπλέον, εκφράζουμε την καταδίκη μας για την επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις κάθε επαναστατικού κόμματος. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με το ΚΚ Βενεζουέλας, και όπως έχουμε πράξει ήδη από το 1999, εκφράζουμε την αλληλεγγύη με το δικαίωμα του λαού της Βενεζουέλας να επιλέξει τον δικό του δρόμο, χωρίς την εμπλοκή του ιμπεριαλισμού. Αυτό, ωστόσο, δεν δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με τους λαούς της Παλαιστίνης και της Αϊτής.
Καταδικάζουμε τις πολεμικές διαθέσεις του ΝΑΤΟ και το στρατιωτικό δόγμα που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής στη Μαδρίτη, καθώς και τη στρατιωτικοποίηση και την αύξηση των προϋπολογισμών των καπιταλιστικών χωρών προς εκείνη την κατεύθυνση. Θα έπρεπε να ντρέπονται οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές που συμμετέχουν σε συμμαχία μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες αστικές δυνάμεις στην Ισπανία, για την ενεργή στήριξη που προσφέρουν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Παρόμοια, καταδικάζουμε την επέμβαση της Οργάνωσης του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας για τον τσάκισμα της εργατικής εξέγερσης τον Γενάρη στο Καζακστάν.
Η ταξική πάλη οξύνεται, με αποτέλεσμα η όξυνση αυτή να εκφράζεται στη σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών.
Εμείς οι κομμουνιστές έχουμε ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει ειρηνική ανάπτυξη του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, διότι αναπόφευκτα εκδηλώνονται οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καπιταλιστικά κράτη, πάνω στη βάση του ανταγωνισμού για τις αγορές, το εργατικό δυναμικό, τις περιοχές, τους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους, τους δρόμους των εμπορευμάτων. Έτσι και σήμερα, ο ανταγωνισμός αυτός αποτελεί το πεδίο πάνω στο οποίο εκτυλίσσεται η κλειστή μάχη μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, για την πρώτη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως εκδηλώνεται με διπλωματικές και εμπορικές εντάσεις, κυρώσεις, διακρατικά σχέδια και συμφωνίες και με την αύξηση στην εξαγωγή των κεφαλαίων, αλλά και με συσσώρευση πυρομαχικών και στρατιωτικές προετοιμασίες. Αμφότερες οι καπιταλιστικές χώρες ηγούνται συμμαχιών καπιταλιστικών χωρών που είναι αποφασισμένες να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Σύμφωνα με την ανάλυσή μας, δεν έχει σημασία αν μια ομάδα καπιταλιστικών χωρών αυτοανακηρύσσεται υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, και αν η άλλη ομάδα στηρίζει την πολυπολικότητα και μια νέα διακυβέρνηση, διότι η ουσία του ζητήματος είναι ο ταξικός χαρακτήρας του ενός ή του άλλου μπλοκ δυνάμεων, και στο ζήτημα αυτό το συμπέρασμα είναι αλάνθαστο. Αμφότερες οι ομάδες καπιταλιστικών χωρών υπερασπίζονται τη διατήρηση του καπιταλισμού, της εκμετάλλευσης, ενώ με απόλυτο τρόπο υπάρχει μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο συστήματα κοινωνικής ζωής, διότι ακριβώς μέσα στο ίδιο το ιμπεριαλιστικό σύστημα, το οποίο προσπαθούν να διατηρήσουν, υπάρχει μια ανοιχτή πάλη μιας ομάδας καπιταλιστικών χωρών ενάντια σε άλλη με σκοπό να αλλάξει χέρια η ηγετική θέση.
Κι αυτές οι εντάσεις έχουν οδηγήσει στο ξέσπασμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, με πρώτο σκαλοπάτι την απαράδεκτη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Προμηνύεται ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα επεκταθεί και θα γενικευτεί, ενώ δεν υπάρχει σωστή πλευρά μεταξύ των δύο αντιτιθέμενων, γι’ αυτό και το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού θεωρεί πως σήμερα είναι επίκαιρη η θέση του Λένιν ότι δεν πρέπει να βρεθούμε κάτω από ξένη σημαία, και ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε και τους δύο πόλους του ιμπεριαλιστικού συστήματος, να παραμείνουμε στον δρόμο της αυτοτέλειας της ταξικής πάλης ώστε να μη γίνουμε εργαλείο στα χέρια της μίας ή της άλλης ομάδας καπιταλιστικών χωρών. Γι’ αυτό και μαζί με άλλα 43 αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα και 30 Κομμουνιστικές Νεολαίες έχουμε καθορίσει μια κοινή βασική στάση σχετικά με την έναρξη ενός πολέμου που μπορεί μονάχα να χαρακτηριστεί ως ιμπεριαλιστικός: «Το συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων επιβάλλει να ενισχυθεί το ταξικό κριτήριο στην ανάλυση των εξελίξεων, να χαράξουμε τον δικό μας αυτοτελή δρόμο ενάντια στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις, για την ανατροπή του καπιταλισμού, την ενίσχυση της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τον σοσιαλισμό, που παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ», αναφέρεται με σαφή τρόπο στην Κοινή Διακήρυξη.
Μέσα στη δυναμική του πολέμου αυτού, το αρχικό κόστος βαραίνει την εργατική τάξη και του λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας, αλλά οι αρνητικές επιπτώσεις εκτείνονται και επηρεάζουν την εργατική τάξη διεθνώς, με την αύξηση του κόστους του ηλεκτρισμού, των καυσίμων, των τροφίμων και των προϊόντων που είναι αναγκαία για τη ζωή της εργατικής τάξης και των εργατικών οικογενειών. Στην Ευρώπη και στην Ασία εκδηλώνεται η απειθαρχία της εργατικής τάξης, με τους προλετάριους της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ελλάδας και της Ιταλίας να αντιστέκονται στην επίθεση του κεφαλαίου και στις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Ακόμη μια φορά μηχανισμοί όπως ο ΟΗΕ, αποδεικνύουν τη χρεωκοπία και την ανικανότητά τους, αφ’ ενός επειδή δεν υπάρχει πλέον ο συσχετισμός δυνάμεων που ίσχυε όταν ιδρύθηκαν, καταλήγοντας σήμερα να αποτελούν όργανο του ενός από τους πόλους του ιμπεριαλισμού, όπως φαίνεται από τις διάφορες Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, όχι μόνο σήμερα, αλλά σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων.
Η βαρβαρότητα του πολέμου και του ιμπεριαλισμού πάντα αποτελούν μια απειλή για την εργατική τάξη όλων των χωρών, είναι η πιο καθαρή έκφραση των ιστορικών ορίων του καπιταλισμού και έκφραση της αναγκαιότητας ώστε οι επαναστατικές διαδικασίες να ανατρέψουν τον ξεπερασμένο τρόπο παραγωγής, το τελευταίο σύστημα όπου θα υπάρχουν κυρίαρχες και εκμεταλλευτικές τάξεις, για να ανοίξει ο δρόμος για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Επαναβεβαιώνουμε ότι ο νέος τρόπος παραγωγής, σύμφωνα με την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ τον 20ο αιώνα, έχει αδιαμφισβήτητα στοιχεία, όπως την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και τη διαρκή διαπάλη με τις εμπορευματικές σχέσεις προκειμένου να κυριαρχήσουν και να επιβληθούν οι σοσιαλιστικές σχέσεις, γι’ αυτό λοιπόν οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να απορρίψουν την οπορτουνιστική θεωρία του σοσιαλισμού της αγοράς.
Ο προοδευτισμός δεν αποτελεί την εναλλακτική λύση αντί του καπιταλισμού, είναι απλώς μια άλλη μορφή διαχείρισής του.
Πριν από περίπου ένα τέταρτο του αιώνα, το 1999 στη Βενεζουέλα, ανακηρύχθηκε αυτό που έγινε γνωστό ως προοδευτικές διαδικασίες, οι οποίες έχουν ήδη βρεθεί στη διακυβέρνηση σε μεγάλο μέρος των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Μετά από μια σύντομη υποχώρηση λόγω της επικράτησης αντιδραστικών δυνάμεων, αποκτά εκ νέου ορμή με τον επονομαζόμενο νέο γύρο του προοδευτισμού. Έκτοτε έχει περάσει αρκετός χρόνος και αναπόφευκτα μπορούμε να αντλήσουμε συμπεράσματα, τόσο για τον ταξικό του χαρακτηρισμό, όσο και για την πορεία του. Κατά τη γνώμη μας, οι αρχικές προσδοκίες για δρόμους ρήξης με τον καπιταλισμό έχουν ενταφιαστεί από τα ίδια τα γεγονότα, λόγω ενός ουσιαστικού ζητήματος: η αντινεοφιλελεύθερη στρατηγική δεν είναι αντικαπιταλιστική στρατηγική, γι΄αυτόν τον λόγο περιορίζεται σε μορφές διαχείρισης του καπιταλισμού, ο οποίος αποτελεί τη βάση για τα κοινωνικά προβλήματα και τη δυστυχία που βιώνουν οι εκμεταλλευόμενες τάξεις. Για τα Κομμουνιστικά Κόμματα και τις επαναστατικές δυνάμεις αποτελεί αδιέξοδο να διαπληκτιζόμαστε για το αν η μια ή άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού είναι καλύτερη. Αποτελεί δημαγωγία το να αποκαλούμε αυτούς τους τρόπους διαχείρισης του καπιταλισμού ως «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» ή «μετακαπιταλισμό». Βέβαια πιο κοντά στην αλήθεια βρισκόμαστε όταν τους αποκαλούμε «καπιταλισμό των Άνδεων», «δημοκρατικό καπιταλισμό». Κατά τη γνώμη μας, επιβεβαιώνεται ένα δίδαγμα από την εμπειρία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ότι δηλαδή δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, ότι ιστορικά η μοναδική εναλλακτική επιλογή είναι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό.
Αποδείχθηκε ότι ο προοδευτισμός είναι μια νέα μορφή ελέγχου της ταξικής κυριαρχίας των εκμεταλλευτών, μέσω των μηχανισμών εγκλωβισμού και αδρανοποίησης, μέσω της λαϊκιστικής δημαγωγίας και με το ρετουσάρισμα της ζοφερής βιτρίνας της ταξικής δικτατορίας της αστικής τάξης.
Αλλά ας εξετάσουμε μια προοδευτική κυβέρνηση, συγκεκριμένα εκείνη που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Μεξικού από το 2018, όπως και το έργο που έχει διατελέσει εδώ και τέσσερα χρόνια:
– Δεν ανατράπηκε καμία από τις ιδιωτικοποιήσεις των 1.100 επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα. Το αντίθετο, οι κύριοι δικαιούχοι αυτών των επιχειρήσεων, ο Carlos Slim (Carso-America Mobil) και ο Ricardo Salinas (TV-Azteca Electra) είναι δικαιούχοι συμβάσεων και εκχωρήσεων, και μάλιστα ο Obrador του προβάλλει ως υποδειγματικούς επιχειρηματίες.
-Δεν ακυρώθηκε η συμφωνία NAFTA, αντιθέτως επικυρώθηκε πλέον με την ονομασία T-MEC, η οποία με την εκδοχή 2.0 όπως αποκαλείται, κλείνει τα παραθυράκια που επέτρεπαν στην Κίνα να κάνει εμπορικό ντάμπινγκ (dumping), ύστερα από απαίτηση της βορειοαμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Η συμφωνία T-MEC ή USMCA, ως εμπορική ζώνη της Βορείου Αμερικής, μεταξύ των ΗΠΑ, του Καναδά και του Μεξικού, αποτελεί οικονομική συμμαχία για τον ανταγωνισμό με τα κινέζικα κεφάλαιο, ή όπως είπε ο Obrador:«Η οικονομική ολοκλήρωση, με σεβασμό στην κυριαρχία του καθενός από εμάς, αποτελεί το καλύτερο εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε τον ανταγωνισμό που προέρχεται από την ανάπτυξη, η οποία πραγματοποιείται σε άλλες περιοχές του κόσμου, συγκεκριμένα την παραγωγική και εμπορική επέκταση της Κίνας. Ας μη ξεχνάμε ότι, ενώ ο Καναδάς, οι ΗΠΑ και το Μεξικό αντιπροσωπεύουμε το 13 τοις εκατό του παγκόσμιου εμπορίου, η Κίνα κυριαρχεί στο 14,4 τοις εκατό. Κι αυτή η ανισορροπία εμφανίζεται για πρώτη φορά εδώ και 30 χρόνια, διότι το 1990, η συμμετοχή της Κίνας ήταν 1,7 τοις εκατό και εκείνη της Βορείου Αμερικής ήταν 16 τοις εκατό.
Αν η τάση της τελευταίας δεκαετίας διατηρηθεί για 30 ακόμη χρόνια, περί το 2051 η Κίνα θα κυριαρχεί στο 42 τοις εκατό του παγκόσμιου εμπορίου ενώ εμείς, οι ΗΠΑ, το Μεξικό και ο Καναδάς θα μείνουμε στο 12 τοις εκατό. Δηλαδή, πέραν του ότι πρόκειται για απαράδεκτη δυσαναλογία στο οικονομικό πεδίο, θα διατηρούσε ζωντανή την τάση να διακινδυνεύσουμε να επιλύσουμε την ανισομέρεια με χρήση βίας, κάτι που θα μας έθετε όλους σε κίνδυνο. Γι’ αυτό, το καλύτερο, το πιο ωφέλιμο, είναι να ισχυροποιήσουμε τις οικονομίες μας, να ισχυροποιηθούμε οικονομικά στη Βόρεια Αμερική και σε όλη την Ήπειρο [1]”
– Εφαρμόζεται η αντιμεταναστευτική πολιτική που είχε συμφωνηθεί με τους Τραμπ-Πομπέο και τους Μπάιντεν-Χάρις, βάσει της οποίας η Εθνοφυλακή που δημιούργησε ο Obrador μετατρέπεται σε προέκταση της Συνοριοφυλακής των ΗΠΑ, αυξάνοντας περισσότερο από ποτέ την κράτηση των μεταναστών στη περιοχή του Μεξικού, με αποτέλεσμα να γίνονται κατά μέσο όρο 985 συλλήψεις κάθε μέρα.
– Αναπτύσσεται αντεργατική πολιτική βάσει των συμφωνηθέντων από τις ρήτρες εισαγωγής της συμφωνίας T-MEC με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, όπως και με τα 130 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ που ανακοίνωσε η Καμάλα Χάρις για σκοπούς εξαγοράς και ελέγχου του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος του Μεξικού. Επιπλέον, την περίοδο της Κυβέρνησης του Obrador, εντάθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης, όπως και η ατομική ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, με αποτέλεσμα το 10% του πληθυσμού να συγκεντρώνει το 72 % του πλούτου, την ίδια στιγμή που αυξάνεται η φτωχοποίηση και η ανεργία, ενώ το 60% του πληθυσμού εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Την περίοδο της πανδημίας δόθηκαν ενισχύσεις εκατομμυρίων για τα μονοπώλια, ενώ για την εργατική τάξη τίποτα, διότι ως προτεραιότητα τέθηκε η λειτουργία του συνόλου της καπιταλιστικής μηχανής.
– Έχει δρομολογηθεί η επίθεση στους αυτόχθονες πληθυσμούς με αρπαγή της γης και των περιοχών τους, με καταστροφή των αχανών φυσικών πόρων στα νοτιοανατολικά, της χλωρίδας, της πανίδας και του υδροφόρου ορίζοντα, προς όφελος των Εμβληματικών έργων των μονοπωλίων.
– Επιπλέον, συνεχίζει την επίθεση στην εργαζόμενη νεολαία, με απαξίωση της εργατικής της δύναμης, επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, προσφέροντας δωρεάν αυτό το εργατικό δυναμικό στα μονοπώλια, καθώς το ίδιο το κράτος αναλαμβάνει να καλύψει το κόστος της πρακτικής εργασίας και των μισθών από τον κοινωνικό προϋπολογισμό.
– Συνεχίζει την επίθεση ενάντια στη δημόσια παιδεία, καθώς εξακολουθεί να πλήττει τα δημόσια σχολεία της υπαίθρου μαζί με τη δολοφονική επίθεση ενάντια στην Ομοσπονδία των Σοσιαλιστών Φοιτητών της Υπαίθρου του Μεξικού.
– Ο Στρατός απολαμβάνει ατιμωρησία, όπως και οι προηγούμενοι κυβερνώντες, παρά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει. Συνεχίζοντας τον δρόμο των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων, ο προοδευτισμός ή σοσιαλδημοκρατία, επέβαλε πριν λίγες ημέρες την στρατιωτικοποίηση της χώρας, μια βαθιά οπισθοδρόμηση, την ίδια στιγμή που διενεργείται κατασκοπία και καταστολή ενάντια στις ταξικές και λαϊκές οργανώσεις που δεν έχουν υποστείλει τη σημαία του αγώνα, ούτε έχουν αδρανοποιηθεί, ενώ ταυτόχρονα υποθάλπονται αντιτρομοκρατικές παραστρατιωτικές ομάδες.
Βασιζόμενοι στη σύντομη παράθεση των γεγονότων, στα οποία θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο προοδευτισμός του Obrador είναι αντεργατικός και αντιλαϊκός. Αλλά πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα που βιώνουν στο Περού, στη Χιλή, στην Αργεντινή κλπ.;
Η αναγκαιότητα και η επιτακτικότητα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού
Η οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης, η βαρβαρότητα και η σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας, η καταστροφή της φύσης, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, είναι σαφές ότι όλα αυτά δείχνουν τα όρια του καπιταλισμού και αναδεικνύουν ότι είναι αναγκαίο να ανατραπεί.
Τα προγράμματα που θέτουν κάποιο ενδιάμεσο στάδιο στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, συνηγορούν υπέρ του εξωραϊσμού του καπιταλισμού, ενώ αντιθέτως πρέπει να συγκεντρώνουμε δυνάμεις στην κατεύθυνση των επαναστατικών διαδικασιών ώστε η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία.
Η φιλία και η αδελφοσύνη των εθνών, όπως αποδείχθηκε πριν από έναν αιώνα με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, την εργατική εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό, την κοινωνικοποίηση, θέτουν τέλος στα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, στη δυστυχία, και ανοίγουν τον δρόμο ώστε μια σύγχρονη, επαναστατική και μη εκμεταλλευτική τάξη να συμβάλλει για το τέλος της εκμετάλλευσης, την επαναστατικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων για να ικανοποιούνται οι κοινωνικές ανάγκες και για τη διαμόρφωση των αντικειμενικών βάσεων για τη χειραφέτηση των γυναικών, για την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση και για το τέλος της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό το ΚΚ Μεξικού, μαζί με την εργατική τάξη, την εργαζόμενη νεολαία, τους μετανάστες, τους αυτόχθονες, τους φτωχούς αγρότες, παλεύει για τον μοναδικό χειροπιαστό και ρεαλιστικό στόχο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Κάτω ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, κάτω ο σάπιος κόσμος του καπιταλισμού!
Ζήτω ο Μαρξισμός-Λενινισμός και ο Προλεταριακός διεθνισμός!
[1] López Obrador, Andrés Manuel; Ομιλία στην 9η Σύνοδο Κορυφής των Ηγετών της Βορείου Αμερικής
