Χαίρονταν με τα Χριστούγεννα του δικτάτορα Παπαδόπουλου και παραληρούσαν με αντικομμουνιστικά μυθεύματα…

Σε αντικομμουνιστική παράκρουση πάλι το blog «Λευτεριά» υμνούσε τα Χριστούγεννα του δικτάτορα Παπαδόπουλο, την επταετία της Αμερικανοκίνητης χούντας, που όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Η προσπάθεια του συγκεκριμένου blog να υμνεί φασίστες, ναζί, πραξικοπηματίες και να προβάλλει «Κασιδιάρηδες», «χρυσαυγίτες» και ό,τι πιο σκοτεινό – αποκρουστικό κινείται  στα «υπόγεια» της πολιτικής – κοινωνικής ζωής, θα πέσει στο κενό.

Ο φασισμός και οι δικτατορίες δεν είναι μια «κανονικότητα» όπως θέλουν να το περάσουν στην περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα, δηλητηριάζοντας συνειδήσεις, κυρίως νέων ανθρώπων, ποντάροντας στη λήθη και την άγνοια.

Ο φασισμός και οι δικτάτορες αποτελούν την πιο προωθημένη μορφή άσκηση εξουσίας και διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος. Η οικονομική βάση του φασισμού  μένει άθικτη μετά την ανάληψη της εξουσίας τους. Από αυτό προκύπτει η συστημική φύση του φασισμού και ότι πρόκειται για  δύναμη ενσωμάτωσης και όχι ανατροπής, όπως κίβδηλα διαδίδει και προπαγανδίζει ο ίδιος και τα φερέφωνα του με στόχο τον λαϊκό εγκλωβισμό.

Οι νομοτέλειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οικονομίας  είναι σε ισχύ δεν ανατρέπονται. Το κράτος γίνεται πιο άτεγκτο και απροκάλυπτο στην κρατική βία, δείχνοντας τα «δόντια» και  την πυγμή του  απέναντι στον λαό, για  να ανταποκρίνεται ολότελα στις  ανάγκες της κεφαλαιοκρατίας μέσα από την εκμετάλλευση και την λαϊκή καταπίεση.

Η ταξική φύση των δικτατοριών και του φασιστικού κράτους είναι δεδομένη. Οι φασίστες επιστρατεύονται και δίνουν λύσεις για τους αστούς, όταν οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της αστικής εξουσίας απαξιώνονται σε μεγάλο βαθμό, και δεν μπορούν πλέον με την πολιτική τους να διαχειριστούν την λαϊκή φτώχεια και δυστυχία, δημιουργώντας συνθήκες αστάθειας στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ποινικοποιούν  και καταστέλλουν με την βία και τρομοκρατία  όλη την πολιτική –  κοινωνική ζωή, βάζοντας στο στόχαστρο συνδικαλιστές, εργατικές – λαϊκές  ενώσεις, αγωνιστές, στην τελική τον ίδιο τον λαό.

Την ίδια ώρα  το κεφάλαιο  χαίρει πλήρους ελευθερίας, απολαμβάνει νέα και περισσότερα προνόμια, και δρα ανεξέλεγκτα, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας.

Οι εργοδοτικές ενώσεις, το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι βιομήχανοι είχαν μια πλήρη και αρμονική συνεργασία με φασίστες και δικτάτορες, για αυτό ποτέ από την πλευρά τους δεν βγήκε μια ανακοίνωση καταγγελίας η διαμαρτυρίας για τα καθεστώτα αυτά, που έπλεαν από λαϊκισμό, δημαγωγία και πατριδοκαπηλία.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλοκαπιταλιστής – εφοπλιστής Ωνάσης είχε προσφέρει  βίλα για κατοικία στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, και όπως και άλλοι, αξιωματούχοι της χούντας, ευεργετήθηκαν από διάφορους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της εποχής.

Ο αντικομμουνισμός πηγαίνει νύχι – κρέας με την φασιστική προπαγάνδα και δημαγωγία, γιατί οι κομμουνιστές  είναι η μόνη δύναμη που μπορούν  να οργανώσουν  το λαό και να αντιπαλέψουν  τον φασισμό σαν τον πιο ακραίο και απροκάλυπτο καπιταλισμό. Για αυτό και το blog «ΛΕΥΤΕΡΙΑ» κλιμακώνει την  φασιστική – ναζιστική  του προπαγάνδα με αντικομμουνιστικά μυθεύματα, ψέματα και λάσπες.

Πάντα ο φασισμός σαν  «γιος και φρουρός» του σάπιου, βάρβαρου  και εκμεταλλευτικού συστήματος, επιτίθεται ανορθόδοξα, ύπουλα και ενίοτε με φασιστική βία στους κομμουνιστές. Οι φασίστες είναι δυνάμεις οπισθοδρόμησης, διατεταγμένοι, να βάζουν εμπόδια στην ιστορική  – κοινωνική εξέλιξη, στην ταξική πάλη, που αργά η γρήγορα θα στείλει τον καπιταλισμό στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Τους κομμουνιστές φοβάται το σύστημα και τα τσιράκια του. Οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι που μπορούν να βγάλουν από τα αδιέξοδα τον λαό, τους λαούς, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, ανατρέποντας τις εκμεταλλευτικές – παραγωγικές σχέσεις, που είναι η βασική ρίζα για όλα  τα δεινά της φτώχειας, της δυστυχίας, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας, της προσφυγιάς,  των πολέμων, που ταλανίζουν τους λαούς στον 21ο αιώνα, στον «σύγχρονο» κόσμο που ζούμε.

Όσο και να χλευάζουν από αδυναμία την κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική, επειδή δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα, και κυρίως μετά τις ανατροπές των πρώην σοσιαλιστικών χωρών το 89 – 91, με επιτελεία αντεπανάστασης να είναι οι ίδιες οι ηγεσίες πολλών κομμουνιστικών κομμάτων (βλ. κομμουνιστικό κόμμα ΕΣΣΔ),  ο κομμουνισμός είναι το νέο, το καινούργιο, το καινοτόμο, το σύγχρονο στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη.

Εξάλλου κανένα νέο οικονομικοκοινωνικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια και έξω αφού πρώτα δεν πέρασε από «μπόρες», συγκρούσεις, ζιγκ – ζαγκ  και οπισθοδρομήσεις.

Έτσι θα γίνει και με τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Διδασκόμαστε από την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης της κοινωνίας της κατάργησης  εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Βγάζουμε συμπεράσματα από την θετική και αρνητική πείρα, βάζουμε τις βάσεις για τις εξεγέρσεις και τις ανατροπές του μέλλοντος, διεκδικώντας σήμερα αιτήματα για την ζωή μας.

Ο σάπιος κόσμος του καπιταλισμού δεν μπορεί να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί οι λαοί δεν μένουν αιώνια αμετακίνητοι, φοβισμένοι και υποταγμένοι.

ΥΓ. Και αν δεν πιστεύτε στους κομμουνιστές ανατρέξτε στο γνωστό  Γερμανικό  περιοδικό «Der Spiegel» (που μόνο για φιλοκομμουνισιτκό περιεχόμενο δεν φημίζεται)  που κυκλοφόρησε με εξώφυλλο  «Μήπως τελικά είχε δίκιο ο Μαρξ;» αποδομώντας τον καπιταλισμό και το σύστημα που δρα και δουλεύει  για λίγους.

Παναγιώτης Σαββίδης